Roeping
Mery heeft me net weer voorzien van een mooi kort kapsel. Gelukkig is ze het gewend om te doen. Want ook buiten de lockdown om ga ik weinig naar de kapper; zij houdt het voor mij bij. Zelf wilde ze d’r haar ook weer een beetje korter en netjes hebben. Of ik dat dan wel wilde doen? Ja natuurlijk. Je moet alles een keer geprobeerd hebben, toch? Zij vond het spannender dan ik.
Misschien wel logisch, want zij moet er mee rondlopen. Na een voorzichtig begin, werd ik steeds dapperder. En ja hoor, al snel voelde ik me een volleerd kapper! Uiteindelijk is het resultaat volgens haar zeggen “Wel netjes…” geworden. Ik leg alvast wat geld aan de kant, zodat ze een afspraak kan maken zodra de kappers weer open zijn.
Nee, ik ben mijn roeping – kapper worden – niet misgelopen. Maar wat is mijn roeping dan wel? Mij is vaak gezegd dat ik verpleegkundige zou moeten zijn of zoiets. En ik denk ook wel dat ik daar geschikt voor ben, maar om nu nog weer aan de studie te gaan… Ik heb nog wel een paar keer gesolliciteerd voor ambulancechauffeur, maar het mocht niet baten.
Is vrachtwagenchauffeur dan mijn ding? Lange dagen, nachten weg, vaak om drie of vier uur je bed uit. Leg het maar eens aan een ander uit. Iedereen verklaart je voor gek.
Maar toch, als het maandagochtend is en ik doe mijn pas erin, start de motor, radiootje aan. Zit ik weer met een glimlach voor me uit te staren. Lekker schaamteloos mee te blêren met de muziek. Niemand met wie je rekening hoeft te houden. Zo vrij als een vogel… Heerlijk toch…
Erik Pathuis (41) uit Winschoten is sinds 2001 vrachtwagenchauffeur en werkt bij Gebr. De Boer Transport in Oude Pekela
Hoi Erik,
iedere keer dat het blad TON bij mij thuis op mat valt is jouw column welke ik altijd als eerste lees. Met belangstelling en interesse volg ik je wat jouw bezig houdt, over jouzelf en het prachtige vak van vrachtwagenchauffeur. Vooral de laatste keer raakte mij jou kwetsbaarheid wat je deelde over je roeping. Andere mensen zagen in jouw als iemand die misschien in de zorg het beste op z’n plek zou zijn. Dit heb je geprobeerd in een mooie mix van zorg voor mensen en rijden met een voertuig, waarbij je soms snel moet, maar ook heel scherp en met aangepaste snelheid. Helaas is dit er niet van gekomen, hoewel jij je dit zelf wel zou hebben zien doen. Dit raakte mij. Het zal wel enige teleurstelling zijn geweest, wanneer een dienst toch voor een ander heeft gekozen.
Ik zelf heb dat geluk wel gehad, toen ik rond mijn 35ste ging rond kijken of er nog meer bestond buiten de vrachtauto en de hele week van huis af met 2 opgroeiende kinderen en vrouw thuis. Sinds een aantal jaar doe ik het werk van ambulancechauffeur met veel voldoening. Een mooie mix die waarschijnlijk ook jou op je lijf geschreven zou zijn.
Kort geleden stond ik buiten, op post Lichtmis bij afrit Rouveen, toen ik dacht dat jij langs kwam rijden. Ik moest aan je denken, dat ik iets deed, wat jij ook graag zou doen. Ik hoop dat je het een plek hebt kunnen geven, het leven gaat soms met vreemde kronkels.
Maar één ding doen we wel samen, ik heb mijn Code 95 en bestuurderskaart nog, en rijd af-en-toe nog door Nederland met een combinatie. De diesel zit nog steeds in het bloed. Het is en blijft een prachtig vak!
Misschien treffen we elkaar nog eens ergens, het ga je goed, blijf schrijven en geniet van Opwekking in je cabine.
Dat laatste mis ik nog wel eens op de lange afstanden.
Met vriendelijke groet,
Luuk Huisman