Samen achter het stuur: Diana en Ronald

Als je niet alleen het bed, maar ook het beroep deelt, heb je altijd gespreksstof. Of neem je het werk dan juist niet mee naar huis?
Verliefd op elkaar en op de vrachtwagen. Drie stellen vertellen hoe dat bevalt.

Vandaag: Diana Langenbach (48) en Ronald Langenbach (45) uit Huisen hebben 4,5 jaar een relatie en zijn op 8 augustus 2017 getrouwd. Diana heeft twee dochters, Stephanie (21) en Daphne (15); Ronald heeft een zoon, Martin (18)

Diana was vervoerscoördinator gehandicaptenvervoer en wordt vrachtwagenchauffeur bij Mainfreight in ‘s-Heerenberg

Ronald is productiemedewerker beton en wordt vrachtwagenchauffeur bij Mainfreight in ‘s-Heerenberg

Neus in de theorieboeken

Op de eettafel ligt een dikke stapel theorieboeken. Vakbekwaamheid I, II en III. Een week geleden zijn Diana en Ronald begonnen aan hun opleiding tot vrachtwagenchauffeur. Twee avonden per week krijgt het echtpaar Langenbach theorieles. En elke dag zitten ze samen met hun neus in de boeken. Prachtig mooi, vinden ze, dat ze deze kans hebben gekregen.

Op de tram blijft de vrachtwagen trekken

Voor Diana is het een lang gekoesterde droom die uitkomt. “Toen ik achttien was, wilde ik al mijn groot rijbewijs halen. Maar het was veel te duur om zelf te betalen. Ik woonde in Den Haag en besloot toen om tramchauffeur te worden. Ik had het naar mijn zin, maar altijd als ik een vrachtwagen zag, begon het te kriebelen.”
Diana werkte tien jaar als tramchauffeur. Daarna ging ze aan de slag als vervoerscoördinator in het gehandicaptenvervoer. In april dit jaar kreeg ze een mailtje van het UWV: Het Sectorinstituut Transport en Logistiek is op zoek naar tweeduizend chauffeurs. “Ik was stomverbaasd, want ik stond niet ingeschreven als werkzoekende. Ik heb direct een mailtje teruggeschreven, want dit was mijn kans. Met subsidie je rijbewijs halen en dan ook direct een baan. Dat wilde ik dolgraag.”

Diana zet Ronald aan het denken

Ronald werkte vanaf zijn zeventiende in de bouw, eerst als metselaar en stukadoor, later in de beton. Na achtentwintig jaar ging het hem steeds zwaarder vallen. “Ik werk zes dagen in de week. Het is zwaar en ik kreeg wat lichamelijke klachten. Maar aan een carrièreswitch dacht ik niet. Dat gebeurde pas toen Diana in het traject stapte.”
Diana kreeg in eerste instantie een afwijzing van het sectorinstituut, omdat ze te ver weg woonde. Daar nam ze geen genoegen mee. “Ik heb meteen geantwoord dat ik bereid was ver te reizen voor mijn werk. Doodsbang dat ik afgewezen zou worden. Elke minuut keek ik op mijn smartphone of ik al een mailtje had.”

Ervaring met lange voertuigen

De actie van Diana had resultaat. Ze bezocht een informatieavond in Veenendaal en rolde door de selectie. Ook de testdag verliep goed. “Het rijden in een vrachtwagen ging helemaal top. Mijn ervaring op de tram kwam van pas, want ik was al gewend aan lange voertuigen. Een paar weken later ben ik naar een banenmarkt in Papendal gegaan en daar kwam ik in contact met Mainfreight, het vroegere Wim Bosman. Op de dag dat ik te horen kreeg dat mijn jaarcontract bij het vervoersbedrijf niet verlengd zou worden, had ik mijn sollicitatiegesprek Mainfreight. En ik werd aangenomen. Ik was zo blij. Eindelijk kwam mijn droom uit.”

Enthousiaste verhalen overtuigen

Ronald luistert met pretogen naar zijn vrouw. “Ik vroeg me af of het wel leuk zou zijn om een hele dag op een vrachtauto te zitten. Na de testdag van Diana en haar enthousiaste verhalen veranderde dat. Ik vroeg Diana om bij Mainfreight te informeren of ze nog meer chauffeurs nodig hadden.” Diana vult aan: “De operations manager Wim Driesen zei: ‘Laat hem maar een mail sturen’. En toen mocht Ronald op gesprek komen.

Meer verdienen dan in de beton

Ronald reed een dag mee en sloeg om als een blad aan de boom. “Ik was direct verkocht. ‘Dit is gaaf!’ appte ik Diana. Samen met Wim Driesen heb ik de cao’s voor beton en die voor het beroepsgoederenvervoer vergeleken. Met vier dagen op de wagen verdien ik meer dan met zes dagen in de beton. Toen was de beslissing snel gemaakt. Twee weken later was ik op een testdag en kreeg ik groen licht.”

Vak echt leren op bakwagen

Nu eerst dus de theorie halen. En als dan straks het rijbewijs binnen is, begint voor Diana en Ronald het echte werk. Diana: “We gaan het eerst met een mentorchauffeur op pad. En dan komt de dag dat je alleen in je wagen stapt. Daar kijk ik nu al naar uit.” Ronald: “Het eerste jaar rijden we met oude bakwagens. Dat is om het vak echt te leren. Wim Driesen heeft al gezegd dat als het van twee kanten bevalt, het vaste contract in de la ligt. Dat is een prettig idee.”
En de kinderen? Diana en Ronald lachen. “Die vinden het geweldig. De jongste wil heel graag mee. Gelukkig zijn ze allemaal oud genoeg om zelf een potje te koken. Want wij zullen lange dagen gaan maken.”

Fotografie: Marco Hofsté