Nieuwe columnisten

Aangenaam kennis te maken

Op de vraag wie de schoenen van Erik Pathuis wilde vullen na zijn vertrek, kreeg de redactie veel enthousiaste reacties van schrijvende lezers. De bijdragen van twee van hen sprongen eruit. Ze zeiden ja op het verzoek duo-columnist te worden: Marjon Langereis en Coen van Extel. Ze schrijven om beurten een column voor TON.

Marjon Langereis (1963), is geboren in Utrecht, woont in Huizen, heeft een relatie, heeft 3 kinderen, werkt bij Ben Becker Internationaal Transportbedrijf B.V. uit Soest

Coen van Extel (1978), is geboren in Beek en Donk, woont in Gemert, is getrouwd, heeft 2 kinderen, werkt bij Sanders|Fritom BV uit Uden.

Marjon

Als ik onder de Dom sta met mijn wagen ben ik apetrots
Haar carrière leest als een spannend meisjesboek. Vanuit de horeca bij Van der Valk ging Marjon in 1987 aan de slag als stewardess bij KLM. Via een korte tussenstop op Curaçao en een baantje in de horeca op dat eiland kwam ze in 1994 weer terug bij de vliegtuigmaatschappij. De laatste jaren gaf ze daar trainingen aan cabinepersoneel. “Langzamerhand kreeg ik minder plezier in mijn werk. Dus gooide ik het na corona over een andere boeg.

Ik ging geschiedenis studeren en kwam na de studie voor de klas terecht. Al gauw ontdekte ik dat lesgeven niet honderd procent mijn ding is. Omdat ik jaren geleden mijn vaarbewijs had behaald, kwam ik op het idee ook het vrachtwagenrijbewijs te halen. Zo ben ik bij Ben Becker terechtgekomen. Na een dikke week intensieve begeleiding van de mentor-chauffeur, vond de planning dat ik wel alleen op pad kon.” 

Daarom wilde ik columnist worden
“Vrachtwagenchauffeur zijn is meer dan rijden alleen. Het is nadenken, vooruitdenken, plannen, oplossingen verzinnen, verantwoordelijk handelen, anticiperen en altijd een heer in het verkeer zijn. Als ik onder de Dom in Utrecht sta met de wagen ben ik apetrots. Dít is mijn passie. En daarover schrijf ik graag. Dus de stap naar columnist is niet raar. En hoe mooi is het dat ik er een collega bij krijg? Laat ons maar schuiven…schrijven ;-)”

Coen

Ja zeggen tegen nieuwe dingen in het leven, stoppen kan altijd nog
Heel anders is het verhaal van Coen. Het vak van vrachtwagen­chauffeur sprak hem aan, hij vond het een stoer beroep. Via de mavo kwam hij terecht bij de Vakopleiding transport en logistiek. “Niemand in mijn familie is chauffeur, dus de stap leek onlogisch. Misschien is er ooit een zaadje geplant toen ik in groep 8 een brandweerwagen zag. Kan zijn.”

Chauffeur zijn past me in ieder geval uitstekend.

“Via een stage bij een drankenhandeI rolde ik bij Sanders|Fritom binnen in 1998. Ik had tot voor kort een tamelijk romantisch idee van het vak: sissende machines, dieseldampen, glimmende buitenkanten en dagenlang onderweg zijn. Al heb ik dat laatste nooit gedaan. Internationaal is het niet voor mij. Die romantiek heb ik ingeruild sinds ik op een elektrische vrachtwagen heb gereden. Dat is pas machtig!”

Coen rijdt onder andere LZV, maar is sinds 2015 ook mentorchauffeur. “Die rol past me. Ik weet het echt niet beter, maar ik vind het fijn om anderen te begeleiden en mijn ervaring in te zetten. Zijpaden inslaan doe ik vanuit het motto: ik zeg ja, want stoppen kan altijd.”

Daarom wilde ik columnist worden
“Toen ik ooit te horen kreeg dat ik aardig kon schrijven, heb ik de pen opgepakt. Dat is de reden dat ik me nu als columnist heb aangemeld. Stoppen kan altijd nog.”