Column: onbeperkt houdbaar

Op het moment dat ik dit schrijf, is het EK voetbal net afgelopen. Over twee jaar mogen de meeste spelers opnieuw laten zien wat ze waard zijn. Maar dan op het WK. Voor een aantal was dit hun eindtoernooi: the last dance. Over vier jaar zijn ze als topvoetballer hoogbejaard. Om eerlijk te zijn zou ik niet meer tegen een bal trappen als ik ook maar een klein deel van hun vermogen had. Dan zou ik heerlijk in een hangmat liggen. Maar dat terzijde.

Volgens critici liep Christiano Ronaldo op zijn laatste benen. Terwijl de ‘oudjes’ Luka Modric, Manuel Neuer en Jesús Navas nog top presteerden. Op de tribune keek Gianluigi Buffon toe. Tot zijn 45e stond hij voor Italië onder de lat. Voor mij was Portugals verdediger Képler Laveran Lima Ferreira, voetbalnaam Pepe, de grootste van dit EK. Met zijn 41 jaar nog steeds de schrik van menig spits. Hoezo oud?

Tijdens het afgelopen jaar zag ik mezelf als een onervaren speler die langzaam maar zeker leert. Soms lekker in de wedstrijd, soms verlangend naar een wissel voor de rust. Liep mijn dag op rolletjes, kantelde toch weer die pallet omdat ik vergat hem vast te maken. Leeftijd? Misschien. Gebrek aan ervaring? Zeker.

Inmiddels weet ik hoe belangrijk ze zijn op de werkvloer, die oudjes met hun inzicht, overzicht en relativeringsvermogen. Een blik op mijn ritlijst en de tips van oudere collega’s vliegen me om de oren. “Maak je niet druk meid, we zijn allemaal zo begonnen.”

Waar de jonge collega na mijn ongelukkige actie op een modderpad lachend opmerkt: “je zat vast hè”, troost de senior me door te zeggen dat het iedereen is overkomen. Ik heb respect voor enthousiaste jonkies die zoveel verantwoordelijkheid nemen op mega-trailers, de Lamine Yamals van de weg. Als het aankomt op ondersteuning, ben ik fan van oude rotten als Pepe!

Marjon Langereis
Chauffeur bij Ben Becker International B.V.