column: Lang leve de zij-instromer!

Naast chauffeur ben ik ook mentor. Alweer tien jaar. Een onmisbare aanvulling op mijn chauffeurswerk. Ik hoor namelijk nog eens iets. De collega’s die vanaf hun geboorte weten dat ze in hun vaders (of moeders) voetsporen gaan treden, zijn niet de meest interessantste personen die naast mij in de cabine plaatsnemen. Na bijna dertig jaar in het vak ken ik die verhalen. Daarbij hoef ik ze ook bijna niets te leren. Sterker nog, ze weten het vaak beter dan ik.

Nee, geef mij maar een zij-instromer. Dat zijn personen met een apart verhaal. Als ik er een paar noem, zou je denken dat het titels van een spannend boek zijn: ‘De oplichter zonder rijbewijs’, ‘De kunstschilder en zijn drie Afrikaanse vrouwen’, ‘De gescheiden huisvrouw’, ‘De stuiterende buschauffeur’ en ‘De snurkende nachtwaker’. Het is slechts een greep uit de vele mensen die zij-instromen en mij meenemen in hun leven.

Iedereen heeft een verhaal. Terwijl de één onderuitgezakt met de armen over elkaar naast me zit en zich het eerste halfuur beroept op zijn zwijgrecht, gaat de ander direct los. Nog voordat we de slagboom gepasseerd zijn, heb ik het levensverhaal inclusief smeuïge details al te horen gekregen. Mijn bijrijdersstoel doet niet onder voor de bank van een psychiater. Zo leer ik ook nog eens wat.

Ik kan je van alles vertellen over drones, het reinigen van medisch gereedschap, dieren-pathologie, skydiven, vliegschema’s bij de KLM en dat sommige lesbiennes best met een man het bed willen delen zolang hij zich maar ontdoet van alle lichaamsbeharing.

Afijn. Over de eerdergenoemde ‘born-to-be-truckers’ nog dit: zij vormen vaak de crème de la crème van ons vak. Hen begeleiden levert de makkelijkste mentordagen. Ook fijn. Dus rectificeer ik de kop van deze column: ‘Lang leve iedereen!’

Coen van Extel, (mentor)chauffeur bij Sanders|Fritom