opkomen voor belangen van chauffeurs

werken voor de bond

“Vooral kijken naar wat je wél kunt.”

Als jongen heeft Pascal een droom: het leger in. “Ik werd afgekeurd omdat ik doof ben geboren. Dat komt omdat mijn moeder rodehond kreeg tijdens de zwangerschap. Ik besloot chauffeur te worden, vooral omdat ik Europa wilde ontdekken.” Inmiddels werkt Pascal al 25 jaar als internationaal chauffeur. “Ik haalde mijn rijbewijs in drie weken en voor mijn eerste rit werd ik direct naar Italië gestuurd. In die tijd voelde het alsof ik vakantiewerk deed. Nu is het echt een baan. Ik zou nog graag een keer een grote buitenlandrit willen maken. Maar daar wacht ik nog even mee tot mijn kinderen van vijf en zestien wat groter zijn.”

Respect voor doven
Tijdens zijn dagelijkse werk heeft Pascal er niet veel last van dat hij doof is. Wél onpraktisch zijn de vele intercoms bij klanten. “Vroeger deed iemand persoonlijk de deur voor je open. Nu is alles veel meer digitaal. Maar dit zijn dingen waar ik mee heb leren dealen. Ik ben wel doof, maar verder werkt mijn lichaam perfect, ik doe gewoon mijn werk. En in het buitenland is er meer respect voor doven dan in Nederland. Vooral in Spanje, Frankrijk en Italië. Ze hebben daar meer aandacht voor je en maken tijd om te communiceren.”

Onder op de stapel
Sinds vier jaar vervoert Pascal voor Hoek Containerbedrijf zeecontainers door Nederland, België en Duitsland. Hij is de hele week van huis. “Was ik maar veel eerder bij dit bedrijf begonnen. Ik vind het er heel fijn. Er is veel diversiteit. Er werken drie vrouwelijke chauffeurs en mensen uit Turkije, Iran, Duitsland… noem maar op. Als ik ergens solliciteer, zeg ik vooraf niet dat ik doof ben. Want dan eindig ik sowieso onder op de stapel. Bij Hoek Containerbedrijf kijken ze naar wie je bent, niet naar wat je beperking is.”

Opkomen voor belangen
Pascal is al 25 jaar lid van de vakbond. “Ik vind het fijn dat deze organisatie achter mij staat. Het geeft een zeker gevoel dat de vakbond kan helpen, bijvoorbeeld als het bedrijf waar je werkt failliet gaat.” Zo’n drie jaar geleden besluit hij CNV-kaderlid te worden, nadat een collega hem voor die vrijwillige functie vraagt. Als kaderlid kom je op voor de belangen van chauffeurs en denk je mee over cao-zaken. “Ik zet me graag in voor minderheidsgroepen, zoals mensen met een handicap. Ik geef advies en laat mensen zien dat ze niet meteen overal de vakbond voor in hoeven te schakelen. Je kunt ook zélf dingen melden en er dan over in gesprek gaan.” Toch beseft Pascal dat niet iedereen zich durft uit te spreken, of met ideeën wil komen om de werkomstandigheden beter te maken. “Sommige mensen zijn bang voor de gevolgen als ze iets aankaarten. Ze denken dat ze zonder werk komen te zitten als ze bijvoorbeeld iets zeggen over een te hoge werkdruk.”

Meer diversiteit
In zijn functie als kaderlid overlegt Pascal gemiddeld vijf keer per jaar met de andere CNV-kaderleden: dit heet het landelijk kader. “We hebben het over de cao-onder­handelingen en allerlei problemen die in het transport spelen. Bijvoorbeeld de balans tussen werk en privé en de problemen met het parkeren langs de snelwegen.”

Pascal hoopt dat meer jongeren en vrouwen zich willen aanmelden als kaderlid. “Meer diversiteit helpt om een probleem vanuit meerdere kanten te bekijken. En als kaderleden onderling leer je van elkaar. Iedereen is welkom, het is heel laagdrempelig. Maar je moet je wél zelf aanmelden en je eigen ideeën aankaarten. Hoe meer CNV-kaderleden, hoe meer thema’s we onder de aandacht kunnen brengen. Daar heeft iedereen baat bij.”

Ook aan de slag als CNV-kaderlid?

Als kaderlid ben je de verbindende schakel tussen de vakbond en de chauffeurs.  Wil je meer weten over deze vrijwillige rol?
Kijk op:  cnv.nl/samen-in-actie/informatie-voor-kaderleden/