Column: Zwaarte en kracht

Dag drie van de Nijmeegse Vierdaagse. Op de mooiste wandeldag start ik om 05.45 uur met drijfnatte sokken en schoenen. De regen houdt aan, maar we zitten met z’n allen in hetzelfde schuitje. Op naar de beroemde en beruchte Groesbeekse Zevenheuvelen!

In een lange sliert lopen we door dorpjes en langs boerderijen waar zuivelproducten worden uitgedeeld die heel welkom zijn bij ons wandelaars. Vrolijke muziek komt uit grote boxen en ha! Henk Wijngaard met ‘Ik moet nog wat jaren mee’. Naast mij vraagt een dame of die zanger nog leeft. “Vrachtwagenchauffeur toch?” antwoordt haar vriendin. “Die zal wel dood zijn, want dat is een zwaar beroep.” Ik wil de dames vertellen dat Henk alleen gas teruggenomen heeft en springlevend is, maar er komt een luid zingend peloton tussendoor. Nog dertig kilometer lopen en ‘tot aan m’n AOW ohoho nee’ blijft hangen in m’n gedachten.

Zou Henk zijn gaan zingen wetende dat een zwaar beroep zwaarder voelt naarmate we ouder worden? Liever spotlights en zijn gitaar, dan felle koplampen van tegenliggers en koffie in z’n oude kloffie? De pijn van verkrampte benen waarover hij zingt, vind ik geen aantrekkelijk vooruitzicht. Wat als je, zoals ik, niet zingend maar fluitend richting de AOW wilt? Als je je werk graag doet, ook al is het zwaar?

Misschien toch niet zo gek, dat wandelen, al vond ik de combinatie van werken en trainen voor dit “feest der verbroedering” uitdagend. Ik maakte lange dagen op twee fronten. Pijnlijke benen? Ja! Spierpijn heet dat. Liever in de spotlights? Nee!

Dit zware beroep houdt me sterk. Die lange werkdagen bleken een goede voorbereiding op lange wandeltochten. “Niet opgeven!” zei onze HR-manager toen ik in dienst kwam. Wat ze bedoelde wist ik nog niet precies, maar die twee woordjes komen best vaak van pas.

Marjon Langereis
Chauffeur bij Ben Becker Internationaal Transportbedrijf bv