Zonder Margriet, zat ik hier niet
Persoonlijk verhaal
Marco Beumer kan eind 2020 plotseling geen adem meer halen en belandt in het ziekenhuis. Hierdoor lijkt het alsof er een einde komt aan zijn werkzame leven. Een langdurig medisch traject volgt. Nu, bijna 2 jaar later, is hij weer als chauffeur aan het werk. “Alles heb ik aangegrepen om weer achter het stuur te kunnen zitten.”
“Ik snakte naar lucht”
Na vele onderzoeken blijkt dat Marco ook nog een herseninfarct heeft gehad. Uiteindelijk mag hij met Kerst naar huis. Zijn vrouw viert dan haar vijftigste verjaardag. Daar wil hij bij zijn. Heel langzamerhand gaat het met Marco iets beter. “Lopen ging erg slecht. Op één been staan kon ik niet. Ik had geen balans en liep als een dronkenman. De muur was mijn beste vriend.”
“Ik wilde zo graag weer aan het werk”
Topfit voelt Marco zich lange tijd niet. Hij is snel overprikkeld en kan minder goed tegen drukte. Dat merken ze thuis ook. Marco moet vaak even rust nemen om het gezinsleven weer aan te kunnen. Voor het herstel van een herseninfarct staat zo’n jaar, daarna zal er weinig verbetering zijn. Na 10 maanden gaat Marco met een collega mee voor een proefrit. “Ik wilde zo graag weer aan het werk. Maar die proefrit werd een drama. Ik werd duizelig van het kijken in de spiegels en bij het laden en lossen.” Die slecht verlopen proefrit hakt erin bij Marco. “Altijd was ik optimistisch. Maar op dat moment dacht ik: ‘Ik kan nooit meer als chauffeur aan het werk.’”
”Werken op kantoor, dat is niks voor mij”
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!