We bekijken het dag voor dag

Persoonlijk verhaal

Tegenslag op tegenslag treft het gezin van Henk (67) en Cobie (65) Gazan. Soms zakt de moed ze in de schoenen, maar ze houden moedig stand. Niet voor niets meldt de tattoo op Cobie’s onderarm: Samen sterk. Op de bank bij dochter Petra vertellen Henk en Cobie hoe zij zich door de tegenslagen heen slaan. 

“Veel chauffeurs die internationaal rijden hebben geen hobby”, zegt Cobie stellig. “Hebben ze geen tijd voor. En wat moeten ze dan als ze ineens thuis zitten? Daar denken ze van tevoren niet over na.” Cobie vult regelmatig de woorden in die haar man zou willen uitspreken. Niet zo gek, want Henk heeft door een TIA (een tijdelijke afsluiting van een bloedvat in de hersenen) moeite met praten.

Lekker doorwerken

Het gaat over zijn pensioen. Eigenlijk zou Henk een hobby ook nog helemaal niet nodig hebben gehad. Want na zijn pensionering, eind 2020, had hij nog lekker willen doorwerken. Het contract voor twee en een halve dag per week lag al klaar bij zijn werkgever Lensveld Transport in Vlaardingen. Dat doorwerken duurt helaas maar een paar weken. Op 3 februari 2021 rijdt hij in Denemarken. Terwijl hij een rotonde afdraait, krijgt hij een TIA. Henk ziet links niets meer en wordt frontaal aangereden door een vrachtwagen. Wat er precies gebeurd is, weet hij niet meer. Wel wat hij niet meer kan: “Niks meer. Ik mag geen auto besturen. Mag ook niet meer op de bromfiets. Ik ben al blij dat ik de achthonderd meter naar de woning van mijn dochter Petra kan lopen.”

Veel littekens

Bij die dochter op de bank doen Henk en Cobie hun verhaal. Want: Cobie is op dit moment mantelzorger. Petra mist sinds kort het grootste deel van haar linkerbeen. Daar is ze overigens blij mee. Ze was vrachtwagenchauffeur, maar de laatste tien jaar verloor ze het gevoel in haar linkervoet. “Mijn been zat gewoon in de weg”, zegt ze nuchter. 

Vader en moeder horen het aan. Ze hadden ook nog een zoon. Die was zwaar astmapatiënt, vanaf zijn geboorte. Cobie wordt nog boos als ze vertelt over Henks werkgever destijds. “Henk kreeg niet eens vrij, terwijl zijn pasgeboren zoontje op de intensive care lag.” In 2007 overleed hun zoon. Het is een van de vele littekens die het gezin met zich meedraagt. En hier bleef het in 2007 niet bij. Henk raakte in dat jaar de grootste delen van twee vingers kwijt bij een bedrijfsongeval. “Een stalen kabel sneed de vingers eraf toen ik iets beetpakte. De handschoen was nog heel. Mijn vingers waren zo beschadigd, dat het geen zin had om nog te proberen ze eraan te zetten.”

Gewoon autogek

In zijn hart is Henk nog altijd vrachtwagenchauffeur. “Ik ging naar de technische school om monteur te worden. Ik was en ben gewoon autogek. Dus ging ik aan het werk met vrachtwagens.” Cobie neemt het verhaal over: “Hij wilde niets liever dan chauffeur worden. Maar dat vonden zijn ouders te min. Monteur moest hij blijven. Wij ontmoetten elkaar in 1977 en twee jaar later zijn we getrouwd. Henk is toen meteen rijles gaan nemen.

Ik vond dat hij zijn droom waar moest maken. Twee lessen in januari en in februari had hij al zijn rijbewijs. Ging hij werk zoeken, maar hij kwam nergens aan de bak als chauffeur. Toen heb ik de Iglo gebeld. Daar hadden ze chauffeurs nodig en kon Henk aan de slag.” Vier jaar lang rijdt Henk met diepvriesproducten door de omgeving van Rotterdam. In december 1980 gaat het mis. Er zit nitriet in de nasi en de groenten van Iglo. Dat heeft gevolgen, ook voor Henk. Hij verliest zijn baan.

Altijd aan het werk

Vervolgens bezorgt Henk vijf jaar lang margarine bij winkels. Dat is voor de werkgever op wie Cobie nog steeds boos is: “Ons zoontje met astma ging de eerste zes jaar van zijn leven van ziekenhuis naar ziekenhuis. Maar Henk moest altijd aan het werk. Dan leer je dat je als chauffeursvrouw alle beslissingen zelf moet nemen.”

Henk zoekt ander werk. Dat wordt stukgoed rijden bij Nedlloyd. Negen jaar lang, tot hij bij een reorganisatie zijn baan verliest. Hij gaat, met nog vijf andere chauffeurs, mee naar een planner die voor zichzelf begint. “Moest ik achter mijn centen aan.” Na twee en een half jaar stapt hij over naar KBP, buizen rijden voor Van Leeuwen. De laatste tien jaar voor zijn pensioen is hij in dienst bij Lensveld, dat KBP overneemt.

In een isolement

En nu zit hij dus thuis. Of dat meevalt? Cobie geeft antwoord: “Hij kwam in een isolement terecht. Ik had mijn eigen dingen. Reed zelf voor PostNL, ging kaarten, naar de bingo. En met mijn dochter naar de sauna. Maar dat kan niet meer. Henk heeft me nodig. Als we zo dadelijk thuis zijn, moet hij alweer naar bed. Dan is hij afgepeigerd.” Henk: “Ik had wat vrienden op Facebook, maar dat verdwijnt ook langzamerhand.” Cobie wijst naar de halsbandparkieten van haar dochter. “Van die twee daar hebben we een nakomeling gekregen. Een albino, een witte. Is Henk druk mee. En met ons hondje. Daar gaat hij mee wandelen.” Henk: “Vroeger kon ik nog knutselen aan modelauto’s. Maar dat kan ik nu eigenlijk ook niet meer.” Hoe hij de toekomst ziet? Henk verzucht: “Dag voor dag.”