TON-panellid Heleen beantwoordt graag vragen

Coverstory

Internationaal chauffeur Heleen Stam rijdt de hele week met stukgoed door Frankrijk. Zodra TON thuis op de mat valt, checkt ze de resultaten van het TON-panel. Ze doet daar zelf namelijk altijd aan mee. “Ik vind het leuk om mijn mening te geven. Sommige mensen zeuren, maar doen zelf niets om een situatie te veranderen.”

Heleen is al 26 jaar chauffeur. Sinds vijf jaar rijdt ze met stukgoed naar Frankrijk voor H.M. Verploegen uit Wijchen. Vanaf dat moment krijgt ze TON in de bus en doet ze enthousiast mee met het panel. Elke twee maanden vult ze online vragenlijsten in over een thema uit de transport- en logistieksector.

Heleen Stam is 43 jaar • werkt bij internationaal chauffeur bij H.M. Verploegen • woont in Veghel

Initiatief

Heleen doet altijd mee aan het panel, over welk onderwerp dan ook. “Ik houd van het invullen van vragenlijsten omdat ik mijn mening wil geven. Ik toon graag eigen initiatief. Vaak denk ik: ‘Is het nu al klaar?’. De vragenlijst over vrouwelijke chauffeurs bijvoorbeeld mocht echt wel uitgebreider. En die vragen waren vooral vanuit het perspectief van de man gesteld, daar kon ik wat minder mee.”

Van de oude stempel

Soms is Heleen verrast door de resultaten. “Laatst ging het panel over het gebruik van je telefoon. Ik was verbaasd dat veel panelleden niet gestoord willen worden tijdens het werk. Maar als de planning wijzigt, moet je toch bereikbaar zijn?” Heleen vindt het goed dat de panelvragen inzoomen op zaken die leven onder chauffeurs. “Mijn vriend Tom is ook internationaal chauffeur. We zijn opgegroeid met hart voor de zaak.

Als de baas op zaterdag belt, vinden wij dat niet vreemd. Het chauffeursvak is veel meer dan van A naar B rijden tussen acht en vijf.” In de laatste vragenlijst ging het over wisselende werktijden. “Er werd gevraagd of je daar privé last van hebt”, zegt Heleen. Ik heb daar de opmerking bij geschreven: ‘Wij zijn nog van de oude stempel’. Als ik toevallig een uur later thuis ben omdat de planning nog een adresje heeft, dan is dat zo. Ik weet niet eens hoeveel overuren ik heb.”

Frans

De onderwerpen van het TON-panel zetten Heleen geregeld aan het denken. Soms leert ze er ook iets van. “Bijvoorbeeld dat het goed is om tussen het werk door meer te bewegen en een rondje te gaan lopen in de pauze.”

Leergierig is Heleen sowieso. “Ik rijd op Frankrijk en in de praktijk pik je veel op van de taal. Op school heb ik wel Frans gehad, maar toch zou ik nog een cursus in die taal willen volgen. Als een klant in het Frans zegt dat we niet kunnen lossen omdat een machine stuk is, wil ik hem ook echt kunnen begrijpen. Dan kan ik mijn planner uitleggen wat er precies aan de hand is.”

“Kom je ergens vrolijk binnen, dan glimlacht de ander automatisch terug”

Met kerstbomen naar Parijs

Haar pensioen is nog ver weg. Toch noemen collega’s op de zaak haar soms gekscherend ‘oma’. “Dat komt omdat ik vaak zeg: ‘Vroeger…’”, lacht Heleen. Want in de 26 jaar dat ze als chauffeur werkt, merkt ze dat het steeds meer ‘ieder voor zich’ geworden is. “Jaren geleden moest ik voor het eerst met kerstbomen naar Parijs. Toen ging ik op zondag met een grote routekaart naar een collega om de beste weg te bepalen. Dat is er nu niet meer bij, door tijdgebrek en alle technische snufjes. Tijd om te stoppen als een ander op de vluchtstrook staat heb je niet meer. Dat thema mag best eens aan bod komen bij het TON-panel.”

Knop omzetten

Niet álles was vroeger beter, geeft Heleen toe. “Ik heb eens met een zware pallet vol dakleer over een grindpad gezeuld. Daar was geen beginnen aan, maar het moest. Tegenwoordig wordt er meer nagedacht of zoiets wel kan. Dat ik een vrouw ben, speelt voor mij daarbij trouwens niet mee.”

Klanten zien haar graag komen. Dat komt volgens Heleen omdat ze altijd een vriendelijk woord paraat heeft. “Soms ben je geïrriteerd omdat je bijvoorbeeld bent afgesneden op de weg. Dan moet je even de knop omzetten bij de volgende klant. Als je ergens vrolijk binnenkomt, glimlacht de ander automatisch terug. Ik denk altijd: niet zeuren, aardig doen. We mogen elkaar wel wat meer helpen.”