Nog niet uitgewerkt

Vijftig jaar in dienst bij je werkgever? Dat is al bijzonder. Leo Wolvers (68) uit Bodegraven en Jan Niesing (68) uit Zevenhoven geven er nog een extra kleurtje aan. Zij werken samen honderd jaar bij hetzelfde bedrijf: Steenbergen Transport in Bodegraven. Een dubbelgesprek met twee oude knarren.  

“Leo is de champion”, zegt Jan. “Hij is een half jaar langer in dienst dan ik.” Leo begon op 2 augustus 1971 in de loods bij Steenbergen. Jan volgde een half jaar later, op 28 april 1972, als plaat- en carrosseriewerker in de garage. Maar al snel zaten ze op de vrachtwagen. “Ja”,’ zegt Jan, “zo ging dat vroeger. Dan hadden ze iemand nodig en dan kon je gaan rijden.” 

Hechte band

Als Leo in oktober 2020 met pensioen gaat, is het een uitgemaakte zaak dat hij zal blijven rijden. “Ik was blij dat ik een nulurencontract kreeg. Ik rij nu drie dagen per week. Vooral voor vaste klanten met wie ik door de jaren heen al een hechte band heb opgebouwd. Ik heb het altijd fijn gevonden om goed contact met klanten te houden. Daar moet je aan werken. ‘Zet effe kratje bier neer,’ zei de baas dan. Nu zijn er vertegenwoordigers die de klanten langsgaan. Vroeger moest je ze als chauffeur zelf te vriend houden.”

Ook voor Jan is het duidelijk dat hij aan het werk blijft als hij eind 2018 met pensioen gaat. Hij heeft eveneens een nulurencontract. “Ik maak vaak twee ritten per week, op de lijndienst heen en weer naar Noord-Frankrijk. Rijden doe ik nog steeds graag, anders was ik wel gestopt.”

Echt avonturieren

Was vroeger alles beter? Het was in elk geval heel anders, vinden Leo en Jan. “Vroeger reden we veel langere dagen. Nu ligt de rijtijd vast, daar valt niet meer mee te knoeien”, lacht Leo. Jan vult aan: “Die langere dagen, daar verlang ik niet meer naar terug.” 

“Hoewel het wel veel spannender kon zijn”, vindt Leo. “Echt avonturieren! Je ging weg wanneer je wou en kwam terug wanneer je wou. Nu kunnen ze op kantoor bij Steenbergen elke minuut van de dag zien waar ik ben en wanneer ik thuiskom. Vroeger kregen we een piepertje en moesten we bij het tankstation bellen. Dat alles maakte het wel collegialer. Dan spraken we samen af in Zwolle en reden we met z’n vieren of vijven naar huis toe. Nu hoef je niemand meer te kennen.” Jan herkent dit gevoel. “Het is veel individueler nu.”

De koelkastenrace

“Weet je nog de koelkastenrace?”, vraagt Leo aan zijn kameraad. “Dan kwamen we ‘s avonds acht uur aan op de zaak. En verrassing: de eerste die er was, kon naar Alphen aan den Rijn, koelkasten laden. Dat kostte immers geld als die bleven staan op het spoor.” “Ja” beaamt Jan, “het spoor belde naar Steenbergen. Of we alles even van de wagons wilden afduwen.”

Maar er was ook altijd na het werk “even een biertje doen”, aldus Leo. “We hebben wat afgelachen vroeger.” 

Lang in dienst blijven

Eind vorig jaar vierden ze bij Steenbergen het jubileum van de twee oudgedienden. Het bedrijf is erg blij met mensen als Leo en Jan. Vestigingsmanager Robert van Dam: “We vinden het fijn als onze werknemers lang in dienst blijven en doen daar ook ons best voor. Onder andere door ze te waarderen voor wie ze zijn en wat ze kunnen. En dat dan niet alleen in geld. Flexibiliteit vinden we belangrijk. ‘Nee’ is bijvoorbeeld ook een antwoord, van beide kanten. Die wederzijdse klik moet je hebben. En die is er zeker met Jan en Leo.”