Ik heb mijn leven terug

Hoe het verder ging met… Fred Mombarg

“Opgeven kan altijd nog” staat er boven het interview met internationaal chauffeur Fred Mombarg in TON 53. Fred is nierpatiënt. Hij laat in 2014 zien hoe hij zelf de dialyse verricht. Via zijn buikholte, gewoon, onderweg, in de cabine. Omslachtig en tijdrovend, maar Fred is onverzettelijk. Hij wil blijven rijden. En ziedaar: in 2022 zit hij nog steeds achter het stuur. 

Geluk gehad

Stoppen met rijden is voor Fred nooit een optie geweest. Geen moment heeft hij in de afgelopen jaren gedacht om het stuur te verruilen voor een kantoorbaan. “Ik wil gewoon de hele week op pad. Kantoor is drie keer niks als je dit vrije leven gewend bent.” Wanneer hij in 2011 te horen krijgt dat hij moet dialyseren, zoekt hij lotgenoten. Hij stuit op een chauffeur die dat onderweg doet. Van hem krijgt Fred goede tips. “Vijf jaar heb ik gedialyseerd. Ik heb geluk gehad dat ik het tot aan mijn transplantatie kon blijven doen. Bij sommige patiënten lukt het buikspoelen op een gegeven moment niet meer en dan moeten ze aan de dialysemachine. Voor mij zou dat het einde van mijn werkzame leven zijn geweest.”

Op de wachtlijst

Fred rijdt op Frankrijk, Duitsland en Denemarken. Verder weg gaat hij niet, want hij staat op de wachtlijst voor een donornier. Als het telefoontje komt, moet hij snel thuis kunnen zijn. Op een zaterdagochtend in december 2016 is het zover. Hij wordt gebeld door het Radboudumc in Nijmegen. “Ik kwam van Frankrijk af en was halfwakker. Ik ben naar huis gereden, heb de auto uitgeladen en ben met mijn vrouw naar Nijmegen gegaan.” Om zeven uur ’s avonds wordt Fred klaargemaakt voor de operatie. “Helaas kwam de chirurg toen vertellen dat de donornier beschadigd was. Hij vond het risico te groot dat de nier afgestoten zou worden en dan zou ik voortaan aan de dialysemachine moeten.” 

Direct rechtsomkeert

Fred incasseert de teleurstelling. Zondag laadt hij zijn auto en weer gaan er vijf dozen met dialysevloeistof mee. Drie maanden later, hij staat in het Duitse Eisenach, krijgt hij om zeven uur ’s avonds opnieuw een telefoontje van de specialist. “Hij had een mooie nier voor mij. Ik maakte direct rechtsomkeert. Op een Autohof heb ik de oplegger afgekoppeld en met een kale trekker ben ik in één ruk naar huis gereden. Het regende vreselijk en ik moest zo’n 350 km rijden. Pauze heb ik niet genomen en aan de rijtijden heb ik mij ook niet gehouden.”

Fred Mombarg – 58 jaar – woont in Groenlo – werkt 21 jaar als internationaal chauffeur bij Nijhof/Wassink in Rijssen

Snel fitter

De operatie duurt zo’n vijf uur. De nier doet direct wat hij moet doen. Binnen een week is Fred weer thuis. “Ik voelde mij al heel snel fitter. Mijn lichaam deed het weer zelf. Er hoefde geen plons vloeistof meer in mijn buik. Het ging met de dag beter.” Vijf maanden revalideert Fred. In september zit hij weer achter het stuur. “Ik ben heel dankbaar omdat ik mijn vrijheid, mijn leven, terug heb. Ik was 53 jaar toen ik de donornier kreeg. Ik weet alleen dat het een nier van een jonger iemand is. Verder weet ik niets, want donors blijven anoniem. Ik vraag me wel eens af wat voor iemand het was.”

40 pillen per dag

De transplantatie betekent wel dat Fred de rest van zijn leven medicijnen, zoals prednison, moet gebruiken om afstoting van de nier te voorkomen. “Ik heb wel 40 pillen per dag moeten slikken, maar nu zit ik op 17. Elke drie maanden heb ik contact met mijn specialist.” Tijdens de eerste lockdown is Fred twee maanden thuisgebleven. Voor zo’n vrije vogel een verschrikking. “Daarna ben ik weer gaan rijden. Ik heb al mijn vaccinaties gehad en in oktober een booster. Binnenkort kan ik mijn tweede booster halen. Ik ben voorzichtig, zit alleen in de auto en verder hou ik afstand en draag een mondkapje. Dan kan er weinig gebeuren.”