Met een andere blik

De baas is een vrouw

Er werken weinig vrouwen in transport en logistiek. En dus zie je ook maar weinig dames ‘aan de top’. Maar ze zijn er wel. TON spreekt drie vrouwen die de touwtjes in handen hebben. 

Manon van Opdorp – 40 jaar – woont in Terneuzen – is sinds 2008 directeur bij Van Opdorp Transportgroep in Sas van Gent

HARD WERKEN EN GEWOON DOEN

Dertien jaar geleden neemt Manon van Opdorp het stokje van haar vader over. Midden in de financiële crisis. Het familiebedrijf daar doorheen loodsen eist alle aandacht op. De daaropvolgende jaren gaan investeringen vooral naar de werkplekken van de chauffeurs: de trucks. Vier jaar geleden is het tijd voor een make-over van het bedrijfsgebouw. “Anders klopt het plaatje niet met wat je wilt uitstralen. En ik wilde mijn eigen stempel zetten. Tenslotte werken we hier meer dan veertig uur per week. Dan is het belangrijk dat het kantoor een fijne sfeer heeft.”

Niet de bedoeling

Sinds 2008 staat Manon aan het roer van de Van Opdorp Transportgroep. “Eigenlijk was het niet de bedoeling dat ik op mijn achtentwintigste het familiebedrijf zou leiden. Niet voor niets had ik de Hogere Hotelschool in Maastricht gedaan en op Nyenrode bedrijfskunde gestudeerd. Daarna heb ik wel eerst tweeëneenhalf jaar meegedraaid bij mijn vader. Zo heb ik het bedrijf door en door leren kennen. Vervolgens ben ik naar Amsterdam vertrokken, om bij Ariane Inden, een natuur- en diervriendelijk cosmeticabedrijf, te gaan werken.”

Vierde generatie

Bij Ariane Inden beleeft Manon een mooie tijd. “Totdat mijn vader belde en vertelde dat hij ziek was en niet lang meer te leven had. Hij was heel trots en opgelucht dat het familiebedrijf doorging onder zijn dochter, de vierde generatie. Achteraf ben ik zo blij dat ik die paar jaar met mijn vader heb gewerkt. Daardoor heb ik het DNA, de normen en waarden en de managementstijl opgepikt. Dat heeft me erg geholpen. En ik ben natuurlijk een Zeeuwse dame: voeten in de klei, no nonsense, hard werken en gewoon doen.”

Pittig begin

Het begin is pittig voor Manon. “Ik was jong, blond, ‘dochter-van’ en ik kwam uit Amsterdam. En dan opeens leiding geven aan negentig chauffeurs, in crisistijd. Maar ik geef niet snel op en ga altijd de dialoog aan. Ik geloof niet in top-down leidinggeven. Nieuwsgierig zijn en vragen stellen, zo ben ik begonnen. De chauffeurs zijn ons kapitaal en samen maken we dit transportbedrijf.”

Direct communiceren

Het werken met mannen gaat Manon goed af, zo blijkt. “Soms beter dan met vrouwen, eerlijk gezegd. Mannen zijn goed in directe communicatie. Als je vrouwen kritiek geeft op hun werk, blijft dat langer hangen. Volgens mij moet je als vrouw in een mannenwereld – zoals het transport – gewoon jezelf zijn. Ik ben hard op de inhoud en zacht als het nodig is. De kracht van vrouwen zit in het verbinden, in het sociale.”

Geen quotum

Van de honderdtwintig medewerkers bij Van Opdorp Transportgroep zijn er zeven vrouw, waarvan eentje chauffeur. “Er zouden meer vrouwen in transport mogen werken, maar ik ben geen voorstander van een quotum. Onze chauffeurs rijden internationaal. Dat moet passen. En helaas is het voor veel vrouwen lastig om een hele week van huis te zijn, wat ik begrijp. Maar vrouwelijke chauffeurs zijn hier meer dan welkom, als ze gewoon meedraaien.”

Meer in het leven

Na dertien jaar leidinggeven neemt Manon volgend jaar een sabbatical. “Een aantal mensen om me heen werd ernstig ziek. Dat zette mij aan het denken. Mijn eigen vader heeft niet eens zijn pensioen gehaald en alleen maar hard gewerkt. Toen vroeg ik me af: waar ben ik mee bezig? Er is meer in het leven dan hard, hard werken. Maar het bedrijf is mijn tweede kindje. Dat kun je niet zomaar achterlaten. Gelukkig heb ik een goede opvolger kunnen vinden. Sinds maart draait hij mee en inmiddels neemt hij steeds meer taken van me over.”

Karakter telt

Of haar dochter later Van Opdorp Transportgroep zal overnemen? Manon lacht: “Mijn dochter mag later worden wat ze wil. Toen ik geboren werd, was mijn moeder bang dat mijn opa zou zeggen: ‘Een vrouw kan nooit het bedrijf leiden’. Maar mijn opa was zo dol op mij, dat hij dat onzin vond. ‘Het gaat om je karakter en je drive. Niet om het geslacht’, zei hij. Directeur zijn van Van Opdorp was niet mijn droom. Ik heb niet voor niets de Hogere Hotelschool gedaan. Soms zeg ik wel eens gekscherend dat ik een routiers restaurant ga openen hier op het terrein.” 

Food, feed en non food

Jef van Opdorp richtte in 1927 een transportbedrijf op. Van vervoer van landbouwproducten met paard en wagen groeide het bedrijf uit tot dé tank- en bulktransporteur (food, feed en non food) in een straal van 700 km rond Sas van Gent. Het bedrijf heeft vestigingen in Nederland en België. Naast transport biedt Van Opdorp ook tank cleaning en opslag aan. Er werken 120 mensen, waaronder 90 chauffeurs. 


 

Anne Sophie Meijndert – 27 jaar – woont in Fijnaart – is sinds maart 2020 directeur van Anne Transport in Rotterdam

OP EIGEN BENEN

Ze staat nog geen jaar op eigen benen als transportondernemer en toch heeft Anne Sophie al vijftien chauffeurs in dienst. En er rijden zeven Scania’s rond, in haar huiskleuren en met haar logo erop. “Elke maand wordt er een nieuwe wagen afgeleverd, met daarop ook de naam van de chauffeur. En een slogan die hij zelf mag kiezen. Dat maakt het persoonlijk. Samen met de jongens vormen we een ijzersterk team.”

Erin gerold

Haar opa was chauffeur. Haar vader Rien eveneens. Als klein meisje ging Anne Sophie vaak met hem mee. En als pa een eigen bedrijf begint, is zij vaak op de zaak te vinden. “Heel vroeger zei ik vaak dat ik nooit bij hem wilde werken. Maar toch ging ik dat doen, toen ik student grafische vormgeving was. Om wat bij te verdienen. Ik merkte dat ik de planning erg leuk vond. Dat is puzzelen, daarin kon ik mijn creativiteit kwijt. En ik bemoeide me overal mee. Zo ben ik er ingerold.” 

Te groot

Het bijbaantje wordt een volledige baan. Vijf jaar lang is Anne Sophie hoofd planning bij het bedrijf van haar vader. Totdat die in 2018 besluit de zaak te verkopen. “Ik wilde het bedrijf niet overnemen, want met 45 wagens was het mij te groot.” Anne Sophie gaat op zoek naar een andere baan, maar het transport blijft kriebelen. “Toen mijn vader en ik stopten, vroeg een aantal jongens wanneer ik voor mijzelf zou beginnen. Ze wilden wel bij mij komen werken.”

Vader als vraagbaak

In januari 2020 hakt ze de knoop door. Met haar vader als vraagbaak stapt ze naar de Kamer van Koophandel om zich in te schrijven. En naar Scania, want zonder auto’s geen transportbedrijf. “Daar kenden ze ons en dankzij onze goede naam hadden ze er alle vertrouwen in. Toen hebben we tien wagens besteld.” De naam van het bedrijf is snel gevonden: Anne Transport. Op 1 maart gaan ze van start. “Dat was dus ook het begin van de coronacrisis. Ik dacht: als het nu lukt, dan zijn we oké.”

Gekke tijd

Opdrachten binnenhalen gaat Anne Sophie goed af. “Ik maakte direct een Facebook-pagina aan en ging op Instagram. Zo maakte ik reclame. Mensen die mij en mijn vader kenden, belden me. Dan zeiden ze: ‘We hebben altijd fijn samengewerkt, we hebben een klus voor je’.” Inmiddels heeft zij kleine en grote ondernemingen als klant. Elke dag komt ze auto’s te kort. “Het is een gekke tijd. Ik wist niet wat ik kon verwachten toen ik begon. Nu heb ik al meer werk dan auto’s. Maar groter groeien dan twintig wagens wil ik nu nog niet. Dan kan ik niet voldoende tijd en aandacht geven aan de jongens en de klanten.”

Gouden regel

Anne Sophie doet zelf de planning en de acquisitie. En ze is dus ‘de baas’. Of zij anders leiding geeft dan haar vader? “Dat weet ik niet. We lijken op elkaar, zijn allebei koppig en pakken de dingen hetzelfde op. Ik ben, denk ik, wel wat zachter dan mijn vader. Hij kan dingen soms bot zeggen. En als vrouw ben ik misschien wat makkelijker aanspreekbaar dan een mannelijke planner.” Zacht of niet, Anne Sophie laat niet over zich heen lopen. Er is één gouden regel: geen geroddel over collega’s. “Als ik merk dat iemand dat doet, roep ik hem binnen. Het team moet sterk zijn. Samen maken we dit bedrijf.”

Sterk team

Als Anne Sophie over haar chauffeurs spreekt, heeft ze het over “haar jongens”. Ze kent hen al jaren. “Ze werkten vroeger voor mijn vader. Sommigen kwamen op hun achttiende, zijn nu in de dertig en hebben een eigen gezin. We zijn een sterk team. Het is wel lastig om goede chauffeurs te vinden die erbij passen.” Bij Anne Transport rijden geen vrouwen, al kunnen die volgens Anne Sophie het vak prima uitoefenen. “De auto’s worden steeds luxer. Het is minder zwaar en vies werk dan vroeger.”

Meisjes inspireren

Anne Sophie ziet wel dat er veel meer vrouwen op kantoor van een transportbedrijf werken dan vroeger. “Ik denk dat wij heel goed zijn in plannen en puzzelen. Misschien wel beter dan mannen. Eigenlijk zouden vrouwen die werken in transport en logistiek gastlessen moeten geven op scholen. Zo kunnen ze meisjes inspireren.” 

ADR tankvervoer

Anne Transport is in januari 2020 opgericht en sinds maart operationeel. Het bedrijf is gespecialiseerd in ADR tankvervoer. Werkgebied is heel Europa. Op dit moment zijn er 15 chauffeurs in dienst.


Agnes Sipma – 45 jaar – woont in Marwijksoord – is sinds 2015 directeur van Sipma Transport in Marwijksoord

IN VADERS VOETSPOREN

Twee keer heeft Agnes Sipma een coronatest gedaan. Met twee pubers op de middelbare school waait er wel eens een verkoudheidsvirus door het huis. Als directeur van Sipma Transport wil Agnes natuurlijk geen risico lopen anderen te besmetten. Testen dus, om het zekere voor het onzekere te nemen. Gelukkig is de uitslag elke keer negatief.

Nog te vroeg

Agnes vormt sinds januari 2015 samen met haar broer Former de directie van Sipma Transport. Hun vader Henk vraagt al in 2006 of zijn kinderen het familiebedrijf willen overnemen. Maar broer en zus zijn er dan nog niet aan toe. “Ik werkte met veel plezier bij PostNL. En ik wilde een gezin stichten en zag niet hoe dat te combineren was met het leiden van een transportbedrijf. Vader is toen op zoek gegaan naar een opvolger. Dat werd Henk Weringa. Mijn broer bleef als charterchauffeur en later als planner aan het bedrijf verbonden.”

Het gaat kriebelen

Bij PostNL werkt Agnes zeventien jaar. Ze klimt op van groepsleider-brieven tot transportmanager Regio Noord. “Ik heb veel verschillende functies gehad. Bij de laatste, als manager, stond transport en logistiek centraal. Toen begon het te kriebelen. Ik was toe aan een nieuwe uitdaging en wilde iets met personeel doen. Maar ik heb heao commerciële economie gestudeerd en geen human resource-opleiding. Op dat moment kwam Sipma Transport voorbij. Het heeft zo moeten zijn.”

In Sipma-handen

Het is dan 2014 en Sipma-directeur Herman Weringa stapt naar Agnes’ vader en vertelt dat hij wil stoppen. “Mijn broer en ik besloten dat dit het juiste moment was om het bedrijf weer in handen van de familie Sipma te brengen. Het ondernemerschap trok. En ik had mijn gezin op de rit. Mijn kinderen Stijn en Lieke waren negen en zeven toen ik in 2015 bij Sipma begon.”

Platte organisatie

De overgang van PostNL naar het familiebedrijf is groot. Agnes moet wennen aan de korte lijntjes bij Sipma. “Een transportbedrijf is een platte organisatie. Bij PostNL zijn er heel veel bestuurslagen. Als je iets wilt, moet je presentaties geven. Dan kan het zomaar een jaar duren voor er over een investering wordt besloten. Bij Sipma beslissen we snel. En je kunt achteraf niemand de schuld geven als een besluit niet goed uitvalt.” 

Elkaar aanvullen

Als Agnes in 2015 begint, kent ze nog een aantal medewerkers van vroeger. Sommige oudere chauffeurs hebben nog op de kleine Agnes gepast. “Maar ik weet best dat er ook chauffeurs waren die dachten: wat weet zij er nu van, ze heeft geeneens een vrachtwagenrijbewijs… Daar heb ik me niets van aangetrokken. Mijn broer is chauffeur en technisch. Bij hem kan ik altijd aankloppen. En als ik iets niet weet, dan ga ik op zoek naar antwoorden. Mijn broer en ik vullen elkaar goed aan.”

Andere kijk

Volgens Agnes kan het een voordeel zijn om als vrouw in de transportwereld te werken. “Vrouwen hebben een andere kijk dan mannen. Ik heb meer inlevingsvermogen dan mijn broer. Ik let op andere zaken dan hij. Ben denk ik wat zachter, socialer. En ik zoek de verbinding, of het nu met een klant of met een medewerker is. Maar als iemand zijn afspraken niet nakomt, kan ik fel zijn.”

Geen vrouwen

Bij Sipma Transport werken geen vrouwelijke chauffeurs. Agnes zou ze er graag bij hebben. “Vrouwen zijn hier welkom, maar ze moeten er wel bij passen. Maakt niet uit of je man of vrouw bent. Ze moeten het willen en durven om een hele week van huis te zijn. We rijden ook voor de Technische Unie, distributie in Nederland. Dat zijn dagritten. Vrouwen zouden dat ook kunnen doen, misschien zelfs in deeltijd. Het is een fysieke baan, dat moet je liggen. Maar het kan prima!” 

Meer op de kaart

Vrouwelijke chauffeurs zijn moeilijk te vinden. Agnes denkt dat er in elk geval op scholen meer aandacht moet zijn voor transport en logistiek. “Mijn kinderen komen op school niet in aanraking met transport. De sector zou zich veel meer op de kaart moeten zetten.” En vrouwen zouden zich meer in de transportwereld moeten verdiepen, vindt Agnes. “Ga praten met transporteurs, onderzoek wat voor soorten transport er zijn. Stap er gewoon in en ga knallen. Transport is hands on, hard werken en gewoon onwijs leuk.”

Driekwart eeuw

Sipma Transport is in 1926 opgericht door Former Sipma. Met zijn T-Ford vervoerde hij vooral aardappels. In driekwart eeuw is het bedrijf uitgegroeid tot een middelgrote transporteur.

Sipma richt zich op transport naar het westen van Duitsland, het noorden van Frankrijk en de Benelux. Er zijn 66 medewerkers, 8 vaste uitzendkrachten en 4 chauffeurs met een eigen auto.


 

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *