Het blijft behelpen

Anderhalf jaar corona

 

In en uit de lockdowns. Stijgende en dalende besmettingen. Wachten op het steeds verschuivend einde aan de coronacrisis. Leven met COVID-19 blijft lastig. TON volgt sinds het begin van de pandemie een aantal mensen in transport en logistiek. Een update in de zomer als er licht aan het eind van de tunnel schijnt. Of toch weer niet…

 

GEEN AFLEIDING, HEERLIJK

Hanneke van Leeuwen (42) uit Zoetermeer is telefoniste/administratief medewerker bij Renewi in Zoeterwoude

“Vanaf september vorig jaar bediende ik vanuit huis de telefooncentrale. Het vermoeden was dat ik corona had. Ik mocht niet meer naar kantoor. Thuiswerken… daar zag ik toen erg tegenop. Ik woon alleen en vind het leuk om onder de mensen te zijn. Maar als je het ritme eenmaal te pakken hebt, zijn er zeker voordelen. Zo spaar ik de reistijd naar Zouterwoude uit. Dat is heen en weer veertig minuten met de auto of een uur op de fiets. En ik kan ook tussendoor een wasje draaien en tussen de middag warm eten.”

Hanneke van Leeuwen heeft drie taken bij recyclebedrijf Renewi. Twee dagen per week is ze telefoniste, twee dagen werkt ze op de administratie en één dag bedient ze de weegbrug. Toen ze thuis moest gaan werken, gold dat voor administratie en telefooncentrale. “Mijn kantoorspullen werden naar mijn woning verhuisd. Maar op de weegbrug zijn altijd twee mensen nodig. Die draait twaalf uur per dag. Als die stopt, staat het bedrijf stil. Zo kwam ik, toen het weer mocht, twee dagen per week bij de weegbrug te zitten. Vanaf januari ben ik weer drie dagen per week op het bedrijf. De administratie bleef ik twee dagen per week thuis doen. Tot de eerste week van juli. Een collega-telefoniste ging op vakantie en daardoor moest ik weer naar kantoor. Maar dat is tijdelijk. Denk ik en hoop ik. Bij het bedrijf willen ze dat alle fulltime krachten minimaal twee dagen per week op kantoor zijn. Dus als iedereen van vakantie terug is, denk ik dat ik weer een paar dagen per week thuis ga werken. Heerlijk: geen afleiding.”

 

TEGENSTELLINGEN NEMEN TOE

Martijn Groot (48) uit Breda is distributiechauffeur bij Simon Loos en rijdt voor SPAR

“Ik heb ervoor gekozen om me niet te laten vaccineren. Sommige mensen kijken je dan raar aan, al doen ze er niet heel moeilijk over. Maar ik denk dat het in de toekomst tot echt grote problemen gaat leiden tussen mensen die zich wel en die zich niet willen laten vaccineren.”

Martijn Groot heeft principiële bezwaren tegen vaccinatie. “Het wordt ons opgedrongen door de overheid. Het is één grote reclamespot. Maar eigenlijk weten we, zeker op langere termijn, niet veel over bijwerkingen. Wij zijn proefkonijnen. Daar wil ik niet aan meedoen. Ik heb veel twijfels en vind de manier van benaderen van corona overtrokken. We doen heel moeilijk over het feit dat mensen ook kunnen overlijden. Maar dat hoort toch bij het leven?! Ik kan met veel mensen daarover discussiëren en ontmoet zelden agressie. Maar ik zie wel een grotere tweedeling

aankomen. En ik maak me zorgen over nieuwe maatregelen. In Frankrijk willen ze de vaccinatie verplichten, omdat de vaccinatiegraad te laag is. Als het in Nederland maar niet die kant uitgaat. Ik wil mijn vrijheid op dit onderwerp houden.”

 

THUISWERKEN WORDT NORMAAL

Sandra Verberne-Maas (29) uit Asten is medewerker Customer Care bij PreZero (voorheen Suez) in Helmond

“Vóór Corona mochten wij absoluut niet thuiswerken. Het beleid was duidelijk: operationele afdelingen kunnen dat niet. Maar inmiddels is iedereen erop teruggekomen. Nu zouden we zelfs niet meer allemaal op kantoor kúnnen werken. Er zijn nog maar zes werkplekken beschikbaar voor de dertig mensen die op de afdeling Customer Care werken.”

Sandra Verberne vertelt hoe de corona-epidemie veel mensen de ogen opende. “We werken aan de telefoon en achter de computer, zitten niet achter het stuur van een vrachtwagen. Dus thuiswerken bleek goed te doen: als je maar kunt bellen of mailen. De productiviteit is prima in stand gebleven. Vroeger werd er ook wel gepraat over de werk-privébalans. Maar iedereen moest naar kantoor. Dat is door corona echt veranderd. Maar alléén thuiswerken, dat zie ik niet gebeuren. Je moet binding houden met het bedrijf en contact hebben met je collega’s. En er zijn natuurlijk mensen voor wie thuiswerken moeilijk of niet mogelijk is. Onze werkgever heeft geregeld dat je een stoel en bureau kunt aanschaffen. Maar als je geen ruimte hebt om die stoel en bureau neer te zetten, heb je daar niet veel aan.”

Of Sandra ook in de toekomst één of meer dagen thuiswerkt? “Nou, ik ga van fulltime naar parttime. Binnenkort werk ik drie dagen, want ik ben in verwachting van een tweeling. Straks zal ik ten minste één dag per week op kantoor werken. Denk ik.”

 

ANDER WERK, MAAR WEL WERK

Barbara Dekker (41) uit Vlaardingen is zzp-chauffeur en rijdt voor Waldo Plantenbakken in Waalwijk

“In corona-tijd heb ik veel geleerd. Negatief is de enorme tegenstelling tussen mensen. Tussen wie wel en niet in corona gelooft. En nu over of je je wel of niet laat vaccineren. Zelf ben ik altijd voorzichtig gebleven. Wat me wel positief verbaasde zijn de vele mensen die klaarstonden voor zieken en kwetsbaren. Ik heb lange tijd alleen via mail en telefoon contact gehad met familieleden die ziektes onder de leden hebben.”

Barbara Dekker timmerde een klein jaar als zelfstandige aan de weg toen corona uitbrak. “Ik reed veel voor Black Cat Logistics van Timon Magilse. Mijn laatste klus vorig jaar maart was het beleveren van carnaval in Roermond. Toen was het werk meteen weg. Via Randstad kon ik terug naar PostNL. Maar Timon liet mij en nog zes anderen niet in de steek. Hij zorgde ervoor dat er ander soort werk werd gevonden. Dus nu heb ik weer klussen via hem. Zo rijd ik op dit moment plantenbakken voor Waldo in Waalwijk. Een gemoedelijk Brabants bedrijf, dat me als een warme jas past. Op vrijdagmiddag staat de Radler 0.0 klaar in de kantine, op anderhalve meter afstand.” Was het vorig jaar maart diepzwart, anderhalf jaar ziet Barbara het zonnig in: “Zakelijk is het goed afgelopen. Het gaat het zelfs prima. Ik kan facturen sturen en verdien genoeg geld om rekeningen te kunnen voldoen.”

 

TERUG NAAR AF

Timon Maglise (33) uit Breda is met Black Cat Logistics actief in het evenemententransport

“De toekomst zag er weer gezond uit. Volle agenda. Personeel tekort. Mensen werven. Maar we zien de oase in de woestijn verdwijnen, terwijl we hartstikke veel dorst hebben. We kunnen wel begrip opbrengen voor de nieuwe beslissingen van de overheid als het gaat om volksgezondheid. En we gaan door met de transportactiviteiten waarin we afgelopen jaar sterk geworden: volumetransport met kooiaap-oplossing en projectlogistiek.”

Timon Magilse zegt dit op maandag 12 juli. Na anderhalf jaar dacht hij weer een nieuwe draai te kunnen geven aan zijn evenemententransport. Maar vrijdag 9 juli hoort hij dat al zijn spullen terug in de opslag kunnen. “De agenda is weer helemaal leeg. We staan terug in de overlevingsstand. Hopelijk kunnen we in september weer echt aan de slag. Al ons vet is nu van de botten. De hulpmaatregelen van de overheid voor onze sector schieten nog altijd te kort. Een enkeling die niet bij ons in dienst is, maar als zelfstandige werkt – zoals Barbara Dekker- kan nog wel uit de voeten. Zij werkt voor een bedrijf dat nu in plaats van evenementen met plantenbakken aan de slag is gegaan.” Timon was korte tijd weer in de winning mood. “Toen horeca en evenementen weer mochten, stond in no time onze hele agenda vol. Activiteiten met gegarandeerde inkomsten. Maar dat is nu allemaal geschrapt, tot en met Lowlands, eind augustus. Zelf blijven we gemotiveerd doorwerken aan onze toekomst in de logistiek. Maar we maken ons grote zorgen om het voortbestaan van onze klanten in de evenementenwereld”

 

‘GEWOON’ DOORGEGAAN

Mariska Bergman (50) uit Zwolle is internationaal chauffeur bij Verhoek Europe in Genemuiden

“Ik ben blij dat we weer meer mensen mogen ontmoeten. In het begin van de coronacrisis moest je de vrachtpapieren in je trailer laten liggen. Of in een mandje in het dock. Daarna kwamen er plastic wandjes. En als je te dicht bij iemand stond, gingen mensen elkaars politieagent spelen. De gezelligheid was wel helemaal weg.”

Mariska Bergman heeft als internationaal chauffeur ‘gewoon’ doorgewerkt tijdens corona. Dat was niet altijd een pretje, zacht uitgedrukt. Gesloten sanitair, geen mogelijkheid om maaltijden te krijgen en afstand houden bij laden en lossen. Mariska rijdt met rollen tapijt vanuit Genemuiden heel Europa door. Dat is tijdens een pandemie al een uitdaging. Voor Mariska is het extra lastig. “Ik heb een heel bijzondere stofwisselingsziekte. Er zijn maar zeven mensen in Nederland die hetzelfde hebben. Daarom durf ik me niet te laten vaccineren. De risico’s zijn niet duidelijk. Ik heb in het ziekenhuis een keer antibiotica gehad en dat ging helemaal fout. Niemand weet wat er met zo’n vaccin gebeurt. Iedereen zegt: ‘Dat weten de dokter toch wel?’ Maar mijn ziekte kennen ze ook niet.”

Omdat Mariska ook autistisch is, is voorspelbaarheid voor haar belangrijk. Steeds veranderende regels zijn voor haar dus niet makkelijk. Maar daarbij geeft werkgever Verhoek Europe goede ondersteuning. “Je kon ’s morgens een link openen op de computer. Dan kon ik precies de regels zien die op dat moment golden voor het land waar ik was.”

 

BELLEN MET BEDRIJVEN

Linda Slagter (46) is bestuurder Transport en Logistiek bij CNV Vakmensen

“We hebben ons de afgelopen periode behoorlijk druk gemaakt over de voorzieningen die chauffeurs moesten missen. Ze kregen geen koffie meer. Konden niet bij bedrijven naar binnen om naar de wc te gaan of in de kantine wat te eten. Onze leden vertelden bij welke bedrijven/adressen geen goede faciliteiten, zoals toilet, aanwezig waren. Dan namen wij contact op met die bedrijven, meestal via de telefoon vanwege corona. Daar hadden we succes mee. Vaak beseften ze helemaal niet dat corona deze gevolgen had.”

Linda Slagter is sinds kort landelijk bestuurder/eerste onderhandelaar beroepsgoederenvervoer bij CNV Vakmensen. De afgelopen zes jaar was ze als bestuurder/onderhandelaar voor onder andere transport en logistiek actief in Noord-Nederland. Als HR Business partner bij DHL in Drachten maakte ze kennis met het beroepsgoederenvervoer. Linda stelt vast dat de sector over het algemeen niet slechter is geworden van de coronacrisis. “Er is eerder méér dan minder werk gekomen. Het personeelstekort is groter dan ooit tevoren. En ook de pakketdiensten en de supermarktleveranciers hebben heel goede zaken gedaan. Vervelend was wel dat we afgelopen jaar de cao alleen hebben kunnen verlengen. Maar voor de komende periode ligt er gelukkig een beter verhaal, met een loonsverhoging, arbo zaken en afspraken over zwaar werk. Zodat mensen in zware functies drie jaar eerder kunnen stoppen met werken.”

 

CRUCIAAL BEROEP

Willem Dijkhuizen (62) uit Zaandijk is bestuurder FNV Transport en Logistiek

“Chauffeurs in het beroepsgoederenvervoer hebben een cruciaal beroep. Dat moet erkend worden. Maar tijdens de lockdowns werden ze behandeld als melaatsen. Normaal je maaltijd nuttigen, naar de wc kunnen, een plek om te rusten… bij bedrijven was dat niet altijd goed geregeld. Maar ook de overheid heeft een verantwoordelijkheid. Die had de wegrestaurants verboden open te gaan en op de parkeerplaatsen was de verblijfsruimte niet goed geregeld. Chauffeurs moesten in hun cabine leven. In Duitsland en België had de overheid wel begrepen dat die faciliteiten nodig zijn.”

Willem Dijkhuizen heeft zich de afgelopen anderhalf jaar groen en geel geërgerd aan hoe chauffeurs werden behandeld. “Ik hoop dat de overheid er wat van heeft geleerd, zodat de chauffeurs een volgende keer fatsoenlijk hun werk kunnen blijven doen. Ik heb er voldoende op gehamerd in brieven en ook in gesprekken met onder andere de minister van Verkeer en Waterstaat.” Toen corona vorig jaar uitbrak, waren de vooruitzichten voor de bedrijfstak zeer somber. “De vraag was of er een crisis zou komen. Of veel mensen hun baan zouden verliezen. Dat is niet het geval gebleken. In het evenemententransport en de horeca-toelevering was er een groot probleem. Maar veel deelsectoren zijn zelfs gegroeid. Dus dat was geen echte zorg. Ik ben blij dat we nu ook behoorlijke afspraken hebben kunnen maken in een nieuwe cao. Want dat hebben de mensen in transport en logistiek dik verdiend.”

 

EIND CRISIS IS IN ZICHT

Elisabeth Post (55 jaar) uit Hilversum is bestuursvoorzitter van Transport en Logistiek Nederland (TLN)

“Hoewel het aantal besmettingen in Nederland op dit moment, eind juli, hoog is, lijkt het einde van de coronacrisis in zicht. Economisch herstel breekt aan en zelfs vervoerders in de hardst getroffen deelsectoren kunnen straks weer aan het werk. Dat werd tijd. We hebben veel te lang van dag tot dag moeten leven. Nu kunnen we ons weer volledig focussen op waar we goed in zijn: Nederland draaiende houden.”

Elisabeth Post merkt op dat corona veel heeft veranderd, maar dat sommige dingen gewoon hetzelfde zijn gebleven. “Nu de rook neerdaalt, zien we ook waar de schoen nog steeds wringt. Zo kampen we nog altijd met een enorm tekort aan fatsoenlijke parkeerplaatsen, waar chauffeurs veilig kunnen overnachten. Een probleem dat al veel te lang duurt. Ook zijn er nog steeds bedrijven die chauffeurs toegang tot het pand weigeren, en de Dixies – die het afgelopen anderhalf jaar zo populair waren – maar laten staan. Witheet maakt me dat. Toen én nu. Laten we elkaar behandelen zoals we zelf ook graag behandeld willen worden. Een schoon toilet is daarbij geen overbodige luxe, maar een basisvoorziening. Een die je als bedrijf gewoon zonder twijfelen of morren faciliteert. Genoeg om voor te strijden dus, ook na de coronacrisis.”

 

NIEUWE UITDAGINGEN

Lion Verhagen (55) is directeur van de Vereniging Verticaal Transport (VVT)

“We zijn nog niet terug naar het niveau van voor de coronacrisis. Iedereen is nog voorzichtig. Maar er zijn andere problemen in de nabije toekomst die een veel grotere rol spelen. Die hebben te maken met de klimaatplannen. Eigenlijk moeten mobiele kranen elektrisch aangedreven worden. De uitstoot van onze machines moet naar beneden. Die grote kranen draaien nu allemaal op diesel. We zijn bezig met een plan om te zorgen dat wij ook een bijdrage kunnen leveren aan het klimaatakkoord.”

Lion Verhagen ziet dat het werk in de verhuur van mobiele kranen weer aantrekt. “Daarin volgen wij de bouw. Het is nog niet helemaal hersteld, maar bedrijven hebben gemiddeld voldoende werk. Normaal gesproken huren ze elkaar ook vaak in. Dat is nog procent op het niveau van anderhalf jaar geleden. De hoeveelheid vacatures neemt wel toe. Maar ik denk dat die ontwikkeling meer te maken heeft met de vergrijzing.” Je zou denken dat mobiele kranen niet stil hebben hoeven staan tijdens de lockdowns. Toch wel, legt Lion uit. “Bedrijven hebben de afgelopen tijd minder diepte-investeringen gedaan. Werk waarbij ze die kranen nodig hadden. Het is een optelsom, wij leverden bijvoorbeeld ook onze bijdrage aan de evenementenbranche. Die is behoorlijk geraakt. Ik begrijp overigens heel goed waarom de mensen in die sector nu boos zijn. Want de overheid meet met andere maten. Eerst ging het over de bezetting van ziekenhuizen en ic’s. Vervolgens draaide het ineens om besmettingen wat tevens belemmert dat mensen gemakkelijk op vakantie kunnen.”

 

bekijk alle berichten van TON over Corona