Helemaal zen

Vrouw achter het stuur

Als vrouw achter het stuur van een vrachtwagen was en is nog steeds niet overal vanzelfsprekend. De moeder van Judith van Nijnatten werd er niet blij van. En in Zeeuws-Vlaanderen kon ze echt geen baan vinden als chauffeur. Tot haar vreugde lukte het haar wel om vanuit Middelburg internationaal op weg te gaan.

• Judith van Nijnatten-Vercruijsse (39) uit Zundert
• Is 16 jaar chauffeur
• Werkt sinds oktober 2021 bij Nouwens Transport in Breda
• Getrouwd met Daniël
• Samen hebben ze drie kinderen (11, 8 en 5) en twee bonusdochters (15, 20)
• Werkt op maandag, donderdag en vrijdag

Hoe komt het dat je zo van vrachtwagens houdt?

“Ik kom uit Zeeuws-Vlaanderen. Na de middelbare school heb ik eerst de opleiding sociaalpedagogisch medewerker gedaan. Vier jaar heb ik in de gehandicaptenzorg gewerkt. En in het seizoen werkte ik ook op de kermis. Dat kwam zo. Elke zomer stond de kermis voor mijn ouderlijk huis in Breskens. Je weet wel, met een schiettent en zo. De mensen van de kermis kenden mij. Ik was vroeger een heel erg verlegen kind. Bloosde al als iemand mij aansprak. Toen ik 18 was werkte mijn zus bij de schiettent. De compagnon van haar baas vroeg of ik, dat verlegen meisje, bij de kamelenrace wilde komen werken. Nee, niet met echte kamelen. Het is een spel waar je ballen moet rollen en dan gaan de kamelen lopen. Zo ben ik op de kermis terechtgekomen. Vijf jaar heb ik, van eind april tot en met begin oktober zeven dagen per week, op de kermis gestaan. Ik reisde met ze mee. Daar is mijn liefde voor de vrachtwagen geboren. Ik vond het prachtig mooi, die grote wagens.”

En wat heb je met die liefde voor de wagen gedaan?

“Toen ik 22 was, vertelde ik mijn ouders dat ik vrachtwagenchauffeur wilde worden. Mijn moeder schrok zich rot maar mijn vader had er geen problemen mee. Als jij dat wilt, dan moet je dat doen, zei hij. Uit eigen zak heb ik mijn groot rijbewijs betaald. In

Zeeuws-Vlaanderen kon ik als vrouw geen werk vinden. Het is wat dat betreft toch een beetje een bekrompen regio daar. Daarom ben ik naar Hazeldonk uitgeweken. Na drie maanden op een bakwagen kon ik bij Volmer in Middelburg terecht en reed ik internationaal. Anderhalf jaar heb ik op Frankrijk, Duitsland en België gereden. Dat viel natuurlijk niet te combineren met de kermis. Met pijn in mijn hart heb ik daar afscheid genomen.”

Maar de echte liefde in je leven is toch geen wagen, hè?

“Nee. Dat is natuurlijk mijn man Daniël. Die heb ik leren kennen bij het eerste transportbedrijf waar ik werkte. Hij is ook chauffeur en had al twee dochters. We zijn zestien jaar samen, waarvan twaalf jaar getrouwd. Mijn eerste internationale rit vergeet ik nooit meer. Ik vond het hartstikke spannend. Vroeg mij af ik het wel durfde. Het was een groot avontuur. Vooral die eerste keer op de buitenring van Parijs. Het zweet stond op mijn rug. Daniël gaf mij een wijze raad: als automobilisten toeteren, dan hebben ze je gezien. Dus richtingaanwijzer aan en gaan. Na anderhalf jaar internationaal rijden had ik het wel gezien. Vaak hadden we in het weekend maar anderhalve dag samen en dan was het alweer zondagavond en tijd om te vertrekken.”

Ok, dus terug naar binnenlandse ritten?

“Ja, en nu nog steeds. Ik heb bij verschillende bedrijven gewerkt. Zo heb ik acht jaar voor de Lidl gereden via verschillende transporteurs. Ook heb ik op de bouw gereden. Dat vond ik leuk werk maar vanwege de crisis toentertijd, werden contracten niet verlengd. Nu zit ik sinds vorig jaar bij Nouwens Transport. Ik werk in deeltijd. Mijn dagen zijn maandag, donderdag en vrijdag. Het bevalt mij goed hier. Veel vrouwelijke chauffeurs zijn er nog niet. Bij Nouwens zijn er vier, van wie ik er een ben.”

Hoe zien je dagen er nu uit?

“Vandaag begin ik om 13:00 uur. Ik maak wisselende dagen. Vorige week had ik een dag van meer dan veertien uur maar het komt ook voor dat ik na zes uur werken klaar ben. Ik vervoer meestal elektronica. Wat er in mijn trailer zit, weet ik niet en dat wil ik ook niet weten. Het is allemaal zwaar beveiligd. Er mag ook niemand anders dan bevoegden bij het lossen zijn. Ik moet nu naar Tilburg, naar Prologis. Daar laat ik deze trailer achter en koppel ik een geladen trailer aan. Daarna door naar FedEx in Dordrecht en dan nog een rit naar Venlo. Hoe laat ik vanavond thuis ben? Geen flauw idee.”

Wat zit er in die tassen?

“Ik ben springer, een vaste wagen heb ik niet. Vandaar dat ik altijd deze twee grote tassen meesjouw. Daar zit alles in wat ik onderweg nodig heb: mijn boterhammen, avondeten, drinken, mijn tablet – want als ik lang moet wachten wil ik wel even Netflixen – en natuurlijk een parfummetje, een borstel, een crème en nog zowat zaken. Ik ben chauffeur maar blijf natuurlijk ook een vrouw.”

En hoe gaat het nu thuis?

“Mijn vader woont tijdelijk bij ons. Hij past op de kinderen als ik werk. Onze oppas is met zwangerschapsverlof, vandaar. Onze kinderen hebben allemaal een rugzakje. Vooral tijdens de corona-lockdowns toen de kinderen niet naar school konden, was het thuis erg druk. Dat was pittig. Werken betekende voor mij rust. Nu nog. Als ik achter het stuur zit, voel ik mij helemaal zen.”

Dit is wat het TON-Panel zegt over vrouwen achter het stuur in TON 93: