de rijdende familie Kuil

liefde voor transport met de paplepel ingegoten

Van links naar rechts:
Barry Kuil • 50 jaar • eigenaar en chauffeur Barry Kuil Transport in De Kwakel
Joop Kuil senior • 80 jaar • werkte tot zijn 72^e in het transport
Sonja Schellevis-Kuil • is 53 jaar • chauffeur bij transport­bedrijf R. Nagel in Oude Meer
Frank Kuil • is 56 jaar • chauffeur bij De Wit Transport in Oegstgeest
Joop Kuil • is 56 jaar • chauffeur bij Barry Kuil Transport in De Kwakel

Je hebt van die families waar de liefde voor het transport met de paplepel wordt ingegoten. Van generatie op generatie. Zoals bij de familie Kuil uit Noord-Holland. In het ouderlijk gezin van Joop Kuil senior gingen maar liefst vier van de zes kinderen het transport in. Twee van zijn eigen kinderen volgden hem. Net als twee van hun neven. Een portret van een rijdende familie.

Op een parkeerterrein in De Kwakel staan de trailers van Barry Kuil Transport, een klein transportbedrijf gespecialiseerd in koeltransport door heel Europa. Sonja manoeuvreert haar oplegger van R. Nagel naast de andere opleggers. Sinds een paar jaar is ze weer begonnen met het chauffeursvak en smult ervan. Broer Joop en neven Frank en Barry, die alle drie in het bloemtransport zitten, maakten haar enthousiast.

Het eerste meisje

Sonja: “Ik haalde op mijn 25^e mijn groot rijbewijs en heb een paar jaar distributie gereden voor een bedrijf uit Beverwijk. Ik was daar het eerste meisje. Nu kom je heel veel meiden en vrouwen van alle leeftijden tegen. Toen de kinderen kwamen, ben ik gestopt. Maar het is altijd blijven kriebelen. Ik ben aangestoken door het virus in onze familie. Mijn vader reed natuurlijk en ik ging met mijn broer al mee naar het buitenland. Mijn neef Frank reed ook. Ik keek tegen ze op.”

Claxongeluiden opnemen

Frank: “Joop en ik trokken altijd al als vrienden met elkaar op. Altijd waren we met auto’s en vrachtwagentjes bezig. Op viaducten namen we met onze cassetterecorder geluiden en claxons van vrachtwagens op.” Joop: ”Ik denk dat we toen een jaar of twaalf waren, misschien nog wel jonger.” Sandra: “En toen begon neef Barry ook nog met zijn eigen transport­bedrijf, dat alweer zo’n 25 jaar bestaat.”

Poppetjes met wielen

Barry, eigenaar van het bedrijf, rijdt zelf ook. “Ik zeg altijd dat ik een bestuurlijke functie in de logistieke sector heb”, lacht hij. Ook bij hem was het al vroeg raak: “Ik heb zelfs een jaar extra over de kleuterschool gedaan omdat ik wielen in plaats van benen tekende onder poppetjes.”

Wat maakt het rijden zo mooi? Joop: “De vrijheid.” En, vult Barry aan, “je klus klaren. Je begint ergens en als je je bloemen zo snel mogelijk op de juiste plek hebt afgeleverd, geeft dat een enorme voldoening. Dan sta je met je collega’s bijvoorbeeld in Parijs en trek je een biertje open. ‘Dat is weer mooi gelopen vandaag’, denk je dan.”

Verse handel

Joop: “Ik heb een paar jaar staal gereden, maar het bloemenvervoer blijft toch altijd trekken. Het is verse handel. Vandaag gekocht en vannacht al bij de handelaar. Ik ben op den duur overgestapt naar de planning en heb dat een jaar of zeventien gedaan. Maar drie jaar geleden ben ik weer achter het stuur geklommen.”

Sonja: “En toen ging bij mij het vlammetje weer branden. De mannen stuurden mij foto’s en filmpjes van onderweg. Dat wilde ik ook! Mijn chauffeursdiploma was niks meer waard omdat je Code 95 moet hebben. Ik heb een bedrijf gezocht waar ik mijn Code 95 kon halen en nu rijd ik een jaar op de trailer. Met luchtvracht die ik van Schiphol naar diverse plekken in Nederland en net over de grenzen vervoer. Ik wil nooit meer iets anders.”

Altijd maar weg

Frank: “Jij bent hartstikke enthousiast, terwijl ik er al best naar uitkijk om te stoppen. De beloning is goed. Dat is voor mij de grote drijfveer.” Frank rijdt twee keer per week dubbelbemand met bloemen en planten naar Brest in Bretagne. “Mijn hele leven ben ik alleen maar weg-weg. Als ik op zaterdagmiddag thuiskom, hoef je me niet te verrassen met een discofeestje ’s avonds.” Barry lacht: ”Nou, je bent er anders wel altijd wel bij.” Joop: “Op deze leeftijd denk je wel eens na over eerder stoppen. Er komen andere dingen. Zo ben ik in januari een maand met mijn vrouw in Nieuw-Zeeland geweest. Heerlijk!” 

Mack met hokkie

“De helft moet je niet geloven hoor”, lacht Joop senior, terwijl hij aansluit bij het gesprek. Maar hij is maar wat trots op zijn nazaten. “Ik ben toch ook deels de ‘schepper’ van dit verhaal.” Joop senior is er op zijn 72^e mee gestopt. “Met die auto’s van tegenwoordig is er niks meer aan. Ze hoeven niet eens meer te schakelen. Nee, dan de Mack waar ik vroeger op reed. Daar plaatsten ze eerst de motor in en dachten daarna: ‘O ja, er moet ook een piloot in. Daar moeten we nog een hokkie voor maken’.” 

Sonja: “Jammer genoeg hebben onze eigen kinderen geen trek in het transport. Wij vieren hebben in totaal negen kinderen. Allemaal meiden en één jongen, mijn zoon. Hij is mee geweest met Joop maar vindt ’t niks, helaas. Er zijn ook al vier kleinkinderen. Wie weet pakt één van hen het op.”