Column: Jong

Als mentorchauffeur werk ik met mensen van alle leeftijden, maar verreweg het meest met jongeren. De leukste groep omdat ik met hen m’n kennis kan delen om ze zo een duwtje de goede richting op te geven in onze sector. En zij brengen mij nieuwe inzichten en frisse ideeën.

In welke sector stapt de jeugd tegenwoordig? Eentje gevuld met de modernste technologie: boordcomputer, navigatie, rij-hulpsystemen en elektrische pompwagens zijn slechts enkele voorbeelden.

Hoe anders was dat toen ik jong was. Met landkaart en het stratenboek op schoot, jezelf vervloeken omdat je de ‘zevende straat linksaf’ gemist had. Bij de klant de loodzware pallets, bergopwaarts, met een handpompwagen lossen. Met als gevolg een doorweekt T-shirt en drie gesprongen aders in je hoofd.

We hebben het over de tijd waarin een tikkie onderdeel was van tikkertje, “Snap” gewoon toffe liedjes maakte en waar je voor een foto van jou en je lieve moeder een week geduld moest hebben om uiteindelijk te constateren dat je er met ogen dicht op stond …

Ik ben 46, maar door het werken met jongeren voel ik me jonger! Deze jeugdigheid koesteren is mooi, al komen de harde cijfers soms onverwacht om de hoek. Zo bleek afgelopen week maar weer eens. In het verpleeghuis waar mijn moeder woont, stuit ik op een knappe jongedame van begin twintig. Gelukkig loop ik in mijn hipste sneakers, draag ik mijn beste jeans en heb ik een cool T-shirt aan … waar helaas te veel informatie op staat: made in 1978’. Het is haar niet ontgaan: “Dat is lang geleden! Toen was ik min 25 ofzo!”

Gedesillusioneerd ga ik met m’n moeder buiten koffie drinken. Ik pak mijn telefoon en stuur een “tikkie”, ontvang een “snap” en maak een selfie met m’n moeder. Ogen geopend, nu wel.

Coen van Extel, (mentor)chauffeur bij Sanders|Fritom