Werk met een boodschap

“Ik had nooit verwacht dat ik ooit vrachtwagenchauffeur zou worden. Dat was allesbehalve een roeping. Het kwam me gewoon aanwaaien.” Dat zijn bijzondere woorden voor iemand die wel degelijk met een roeping bezig is. Want Wim Griffioen (63) is chauffeur bij Zending over Grenzen, een christelijke stichting die zich inzet voor de allerarmste en zwakste mensen in Oost-Europa. De hele werkweek is hij onderweg om kleren en schoenen op te halen. TON rijdt een dag mee.

Pendelen
Zelf gaat Wim eigenlijk nooit over grenzen. Vroeger wel eens naar België, maar nu pendelt hij vooral op een neer tussen plaatsen als Roermond en Hoogezand. Op zo’n negentig verschillende adressen in Nederland haalt hij goederen op. Die worden verzameld in Almere en gaan iedere twee maanden in een grote vrachtwagen naar landen als Roemenië en Albanië.

Planning
Een dinsdagochtend even voor achten, de Omroepweg in Almere. Hessel Schaap komt aankarren op zijn elektrische fiets. Doet de deur open van de Stichting Zending over Grenzen. Zet koffie, zodat Wim Griffioen meteen aan het bakkie kan als hij een paar minuten later binnenkomt. Hessel is planner bij de stichting. Hij weet waar genoeg spullen verzameld zijn om Wim langs te sturen. Vandaag krijgt de chauffeur een route naar het noordoosten. Hollandscheveld, Noordscheschut, Klazienaveen en Hoogezand staan in de planning.

 

Stapje extra
Wim en Hessel weten wat ze aan elkaar hebben. Al zeventien jaar doen ze samen dit werk. Terwijl Wim de vrachtwagen klaarmaakt, vertelt Hessel hoe blij ze met hem zijn. Wim is de enige chauffeur en is altijd bereid om een stapje extra te doen. Ook nu hij is verhuisd van Huizen naar Leusden. Hessel: “Ik vraag me wel af hoe het verder moet als hij er over vier jaar echt mee gaat stoppen. Vinden we zo iemand ooit nog?!”

Oostelijke tongval
Wim klimt in de auto. Tankt bij de buren, omdat het daar het goedkoopst is. En gaat op pad vanuit de Flevopolder naar het noorden. Wim is geboren in Naarden. Vader redt het niet als kruidenier en wordt vertegenwoordiger van hifi-apparatuur. Moeder heeft astma. Dus het gezin zoekt een ‘gezondere’ omgeving. Ze verhuizen, als Wim nog een klein jongetje is, naar Nijverdal. Daar doet Wim zijn oostelijke tongval op.

Lasbultjes aftikken
Leren ligt hem niet. Dus wil hij na de lagere school zo snel mogelijk aan het werk. Begint bij containerverblijf Pacton in Ommen: lasbultjes aftikken. Dat doet hij een jaartje. Vervolgens houdt hij het zeven jaar vol aan de lopende band bij de Plukon-kippenslachterij in Dedemsvaart. Waarna een veel mooiere tijd volgt: werken bij Van Kessel Sport en Cultuurtechniek. Die leggen tennisparken en hockeyvelden aan. Wim gaat er op de wals rijden. Vindt hij prachtig. Maar het houdt op als hij, in een krimpende markt, ontslagen wordt. Drie maanden zit hij zonder baan. Werkt een paar maanden bij een carrosseriebouwer. Daar krijgt hij last van astma. Zijn oom, die koster is, vraagt of hij niet als chauffeur wil komen werken bij Zending over Grenzen. Dat is nu 33 jaar geleden.

Belijdend gelovig
Wim is belijdend gelovig: gereformeerd vrijgemaakt. Is geloof voor hem belangrijk? “Ik ben blij dat ik elke dag de kracht krijg van de Heer om dit werk te doen. Hiermee help ik andere mensen die het minder hebben.” Hij voelt zich geen gewone chauffeur. “Ik werk voor een stichting. Daarom hou ik altijd in de gaten dat ik niet te veel geld uitgeef. Wij proberen pallets en dozen voor niks te krijgen. Andere chauffeurs werken voor een bedrijf dat geld moet verdienen. Aan de andere kant: hier ben ik de enige chauffeur. We kunnen niet investeren in grote vrachtwagens met alles wat erbij komt om de spullen helemaal naar de plaats van bestemming te brengen. Daarvoor huren we vrachtwagenbedrijven in. Een chauffeur uit Roemenië kan dat werk veel beter doen – en de weg vinden – dan dat wij het kunnen.”

Inspireren
De stichting is de afgelopen 35 jaren flink gegroeid. Er werken nu zestien mensen. Wim is in de loop der jaren ook meer gaan doen dan ‘alleen maar’ rijden. “Ik geef ook voorlichting. Ik heb altijd folders bij me. En ik probeer mensen die de spullen verzamelen te inspireren en te motiveren. Bijvoorbeeld door ze te vertellen wat er met de spullen gebeurt. Daar laat ik dan foto’s van zien. En als het ergens niet zo soepel gaat, omdat er bijvoorbeeld geen goede verzamelplek is, probeer ik te helpen dat te verbeteren.”

Volle luiers
Wim geniet van zijn werk. Vertelt over de plek in Limburg waar het zo gezellig is dat hij soms niet weg kan komen. Dat hij heel veel in Friesland komt. Misschien omdat daar de christelijke gemeenschappen het meest actief zijn. “Mijn werk is heel divers. De ene keer doet de kerk inzamelingen. De andere keer krijgen we direct kleding van bedrijven, zoals van Zeeman. Of schoenen, van Clarks. Er gebeuren ook wel rare dingen. Dat ik spullen moet ophalen op plekken waar zoveel katten zitten dat alles naar kattenpis stinkt. Of dat er volle luiers tussen de kleren zitten. Of dat een zak zo zwaar is omdat er natte spijkerbroeken in zitten. En nat spul gaat snel schimmelen.”

2000 kilo
Elke dag haalt Wim 2000 kilo aan kleren en schoenen op. Meestal rijdt hij alleen. Soms gaat er een vrijwilliger met hem mee. Dat is geen luxe, zo blijkt. Als Wim in Hollandscheveld aankomt, zet hij de vrachtwagen achteruit voor een openstaande garagedeur. Daar liggen heel wat zakken klaar. Flink wat met breiwerk. De productie van een aantal oudere vrouwen uit het dorp. Wim moet in zijn eentje aan de slag. “De eigenaar ligt in het ziekenhuis. En zijn dochter die hiernaast woont, is aan het werk.”

Niet fit
Het is duwen en trekken om de bakken die hij vollaadt in de vrachtwagen te krijgen. Ondanks het zware werk voelt Wim zich niet fit genoeg. “Ik weeg 98 kilo en ben 1.92 meter. Ik zit de hele dag op de auto. Vroeger voetbalde ik, bij OZC in Ommen. Maar mijn vrouw vond het niks. En met mijn werk moest ik kiezen. Toen ben ik ermee gestopt. Hardlopen bleek ook niet echt leuk. Nu loop, wandel en fiets ik veel.”

Dertig zakken
Het is tegen twaalven als Wim aankomt op het tweede adres: Noordscheschut. Dertig zakken in de gang bij Jan, een gepensioneerde chauffeur en tegelzetter. Die zet met plezier wat koffie. De twee mannen hebben lol samen. Jan krijgt aan het eind een briefje dat van de stapel op het dashboard van de vrachtwagen komt. De mededeling dat het transport binnenkort drie weken stilligt. Omdat de enige chauffeur van Zending over Grenzen dan vakantie viert. Samen met zijn vrouw naar Kroatië, in de caravan.

Meer weten over de Stichting Zending over Grenzen? zendingovergrenzen.nlFotografie: Chris Pennarts 

 

1 antwoord
  1. Jennita
    Jennita zegt:

    Ik lees dit stukje nu pas. Mooi dat het werk van Wim eens onder de aandacht komt. Samen met alle mensen van Zending over Grenzen wordt er veel werk verzet. Werk wat je niet ziet. Toppers!
    Groeten uit Hollandscheveld.

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *