In het Zonnetje: Nooit bij de pakken neerzitten

In ’t zonnetje

Co viert gouden jubileum

Thuis op de bank met één been omhoog. Door een werkongeval brengt Co Boekhout zijn vijftigjarige jubileum bij Van Reenen Transport anders door dan verwacht. Een halfjaar en veel fysio-­oefeningen later rijdt Co weer op de wagen alsof hij nooit is weggeweest. Reden voor zoons Chris en André Boekhout, ook beiden chauffeurs, om hun vader in het zonnetje te zetten.

“Kijk, dit is mijn eigen wagen. Mooi toch?” Co wijst naar één van de tientallen glimmende rood-gele vrachtwagens op het terrein van Van Reenen in Barneveld. Het is zaterdag en de chauffeur is bezig zijn wagen rijklaar te maken voor maandag. Voor een gesprek heeft hij wel even tijd. Dat hij door zijn zoons in het zonnetje wordt gezet, vindt hij prachtig. “Liever had ik mijn jubileum op een normale manier gevierd natuurlijk, maar het is fijn dat er op deze wijze aandacht voor is.”

Co Boekhout is 67 jaar, woont in Barneveld en werkt 50 jaar als chauffeur bij Van Reenen Transport in Barneveld

Gescheurde pezen

“Hoe het precies gebeurde, weet ik nog steeds niet”, vertelt Co als hij terugdenkt aan zijn ongeluk. Hij is voor zijn werk in Zuid-Frankrijk pallets aan het lossen, als hij ineens op de grond valt. “Ik voelde een flinke pijnscheut in mijn linkerknie. De ambulance bracht me naar het ziekenhuis. Daar zagen ze het meteen: vier pezen gescheurd. Daarna werd ik in Nederland geopereerd. De dokters zeiden dat het herstel zes tot negen maanden zou duren.” Dat wordt uiteindelijk zo’n vijfeneenhalve maand dankzij een goede fysiotherapeut en het doorzettingsvermogen van Co.

Puzzelen

Het stilzitten is wennen voor Co. “De eerste weken kon ik alleen mijn tenen bewegen. Ik was nooit zo van het puzzelen, maar ik heb in die tijd heel wat puzzelboekjes versleten. Ik las de TON natuurlijk. En ik nam een abonnement op de Quest.” Dat hij thuis zat op de dag dat hij vijftig jaar in dienst was, vindt hij nog steeds jammer. “Dat was wel even zuur. Ik kreeg het ongeluk precies twee weken voor mijn jubileum.”

Vakantie op de wagen

Co bouwt zijn werkzaamheden langzaamaan op. Hij kan inmiddels weer op volle sterkte aan de slag. Dat harde werken zijn de broers wel gewend van hun vader. Zolang ze zich herinneren werkt hij op de vrachtwagen. André: “Hij was daardoor weinig thuis natuurlijk.” Co: “Ja, maar jullie hadden wel het voordeel dat je mee mocht op vakantie, toch?” Dat weet André nog wel. “Dat was altijd mooi. In onze school­­­vakanties konden we met pa mee op de wagen, meestal naar Frankrijk. Soms gingen we mee met onze oom of neef, die reden ook. De broer van mijn vader maakte hier ook de vijftig jaar vol en hij werkt er nog steeds.”

Co op de cover van TON Magazine 116

Bijbaantje

Een echte chauffeursfamilie, dat zijn de Boekhoutjes dus. André en Chris rollen als vanzelfsprekend het vak in. Beiden beginnen bij Van Reenen. Chris: “Toen ik een jaar of dertien was, had ik een bijbaantje hier op het terrein. Wassen, auto’s laden, dat soort dingen. Toen ik mijn rijbewijs haalde en wilde rijden, wilden ze me liever op het terrein houden omdat ik daar veel over wist. Maar ik wilde rijden natuurlijk, ik had mijn rijbewijs niet voor niks. Daarom heb ik mijn ontslag genomen.” Inmiddels verhuurt Chris zich zo’n zes jaar als chauffeur aan verschillende bedrijven.

Twee eetlepels zout

André werkt ruim vijftien jaar bij Van Reenen. Nu is hij chauffeur bij de gemeente Barneveld. “Die keuze maakte ik vooral voor de werktijden. Vroeger wist ik nooit hoe laat ik thuis zou zijn, nu wel. Ik heb veel meer tijd voor mijn gezin.” Voor Co hoort die opoffering bij het vak. Al eisen de lange dagen soms hun tol. “Tussen drie en vier uur ’s nachts reed ik weg, en dan was ik rond half zeven ‘s avonds weer thuis. Tijdens een ziekteperiode van mijn vrouw moest ik nog koken voor de jongens. Eén keer maakte ik aardappelpuree. In het recept stond: voeg twee theelepels zout toe. Uit vermoeidheid gooide ik er twee eetlepels in. Ik geloof dat we het hebben weggegooid, haha!”

Hema-kladblok

In vijftig jaar maakte Co veel modernisering mee in het werk. De tijd zonder al die techniek herinnert hij zich nog wel. “Vroeger hadden we een Hema-kladblokje waar de baas in schreef wat je moest doen. Dan kwam ik op donderdagavond na een rit weer op kantoor en stond er op een papiertje gekrabbeld: morgen naar Denemarken.” Voor zijn ritten kreeg Co een enorme kaart van de plek van bestemming mee in de auto – op zachtboard. “Die paste maar net voorin. Nu gebruiken we gewoon Google Maps natuurlijk. Dat is een uitkomst hoor, zeker als je in Parijs rijdt.”

links zoon Chris, rechts zoon André

Wegenboek

“Vroeger gebruikten we zo’n wegenboek”, vult Chris zijn vader aan. “Kijk, hier ligt er nog een. Dit is echt nostalgie. Kleine plaatsen staan hier niet in, dus dan keek je op een bord met een kaart aan het begin van het dorp. Als je pech had, viel het adres waar je zijn moest daar net buiten.”

Co is blij met alle technische ontwikkelingen die het werk makkelijker hebben gemaakt. “Je hoeft niet meer zo te zoeken dankzij die routeplanner. En het is fysiek minder zwaar. Ik hoef minder te sjouwen. Vroeger nam ik acht of tien sneetjes brood mee, nu vier.”

Afscheid van een mooie tijd

Wat Co zo mooi vindt aan het werk? “Tja, het is een soort roeping. Ik kan echt genieten van die rust onderweg.” Samen met zijn vrouw besluit Co om tot volgend jaar april door te gaan. “Dan ben ik precies 51 jaar in dienst. Een mooi rond getal, daar houd ik van. Wat ik daarna ga doen weet ik niet. Ik moet nog wat meer hobby’s zoeken.” Chris: “Hij heeft alvast een halfjaartje kunnen oefenen met thuiszitten.” “Het zal even wennen worden”, zegt Co. “Het is een mooie tijd waar ik afscheid van neem.”

Wil jij ook iemand in het zonnetje zetten? Je collega, die er voor je was in een moeilijke tijd? Je vrouw, die thuis alle ballen in de lucht houdt? Of iemand anders die een interview plus foto in TON verdient? Mail naar info@tonmagazine.nl