Hobby’s van lezers: Gek van pk’s

“Mijn werk is mijn hobby”, zegt bijna elke chauffeur. Maar voor sommigen is er meer. De één trekt tussen twee losadressen even snel de hardloopschoenen aan, de ander maakt in de vrije uren enorme Lego-bouwsels. Wim Boverhof maakt na het werk lange ritten op zijn paard.

Wim Boverhof bestuurt voor Nijhof Wassink een tankwagen. Maar zodra hij vrij is, stapt hij op zijn paard Kos. Van zo’n 450 pk naar echte paardenkracht. Tijdens lange ritten in natuurgebied Holtingerveld maakt hij zijn hoofd leeg. “Ik ben bij wijze van spreken op het paard grootgebracht.”

Een jaar of elf was Wim toen hij voor het eerst met een paard in aanraking kwam. “In Uffelte, waar ik ben geboren, kwam een manege. Wij hadden thuis een bakkerij en mijn vader zei: ‘Dat zijn klanten van ons, ga er maar een keer paardrijden’. Ik vond het meteen leuk. Mijn ouders waren net uit elkaar, ik zocht afleiding bij de paarden.

Eerst paarden poetsen, stallen uitmesten en daarna óp het paard. Een paar keer per week kreeg ik les. Maar eigenlijk leerde ik het rijden tijdens ritten in de buitenlucht. Vanaf mijn vijftiende was ik ook instructeur. Iedereen kon dat toen leren. Dat mag nu niet meer.”

Wim Boverhof is 58 jaar • woont in Darp • is tankwagenchauffeur bij Nijhof Wassink

Bakkersvakschool

“Op mijn achttiende ging ik naar de bakkersvakschool in Wageningen. Met mijn toenmalige vrouw had ik een paar jaar een eigen bakkerij. Maar ik ontdekte dat de bakkerij niet mijn ding was. Werken op een vaste plek is niets voor mij, ik moet weg kunnen. Door mijn buren in Schiedam, waar ik toen woonde, leerde ik de transportwereld kennen. Zij hadden een transportbedrijf met onder andere tankwagens. Ik ben een paar keer meegegaan en was meteen verkocht.” 

Klant versierd

“Na mijn scheiding ben ik weer teruggegaan naar de omgeving van mijn geboortegrond. De mensen van de manege vroegen me om af en toe weer buitenritten te begeleiden. Tijdens zo’n rit heb ik mijn huidige vrouw Nanneke leren kennen. Jaja, ik heb een klant versierd. We kochten een paard voor de dochter van Nanneke. En toen we het hoekje land hier achter ons huis konden huren, heb ik ook een paard voor mezelf gekocht. Kos, een Gelderse ruin van bijna 24.”

Slipjacht

Wim is inmiddels dertig jaar tankwagenchauffeur. De laatste zes jaar bij Nijhof Wassink. “Ik werk van donderdag tot en met zaterdag, ben dan zondag vrij, en daarna werk ik van maandag tot en met woensdag. De week daarop ben ik vrij. In drie dagen tijd maak ik 45 uur. In mijn vrije week ga ik zeker twee, drie keer met Kos rijden.

Ik ben graag alleen met het paard op stap. Lekker mijn hoofd leegmaken. Ik heb met hem gesprongen en deed mee aan wedstrijden bij de rijvereniging. Zelfs tweede geworden. Ook heb ik de slipjacht met hem gereden. Een groep honden volgt dan een geurspoor, de ruiters met paarden gaan er achteraan. Dat is mooi!” 

Rothumeur

“Op het stuk land dat ik huur staan nu zeven paarden. Drie zijn van mijn dochter. Met een paar mensen verzorgen we de paarden. Ieder heeft een vaste dag. Kos wordt niet elke dag bereden – hij is bijna 24. Soms haal ik ‘m uit het land omdat -ie eruitziet als een varken. Dan borstel ik hem. Dat is ook goed voor zijn bloedsomloop.

Hij mag best een beetje verwend worden. Maar hij heeft ook karakter. Als ik een rothumeur heb, krijg ik hem niet te pakken. Dan draait ie zich om en denkt ‘doe het maar mooi alleen vandaag’. En dan kan ik hem geen ongelijk geven.”

‘Soms ziet -ie eruit als een varken’

Schouderblessure

“Het afgelopen halfjaar kon ik niet rijden vanwege een schouderblessure. Ik had het paard van mijn dochter vast en raakte met een buurvrouw aan de praat. Het dier raakt met zijn neus het schrikdraad, komt recht overeind, duwt me omver en landt op mijn arm. Niks gebroken, maar wel het schoudervlies stuk.

Ik kan mijn jas nog steeds niet zelf aankrijgen. Bang op het paard ben ik eigenlijk nooit. Ik ben wel een keer met paard en al onderuitgegaan. Maar ik heb mijn baas nog nooit hoeven bellen om me af te melden vanwege een ongeluk met het paard. Ik vind ook dat hij daar niet voor op moet draaien.”

Schreeuwend duur

“Of er na Kos nóg een paard komt, weet ik niet. Ik word ouder en paarden zijn schreeuwend duur. Bovendien rijdt mijn vrouw Nanneke niet meer en ik wil toch iets gezamenlijks hebben. Anders groei je uit elkaar. We lopen nu samen lange afstanden met rugzakken, een tent en onze hond.”