Coronacrisis
ONZEKERHEID TROEF
Afstand houden. Handen wassen. Binnen blijven. Werken in tijden van corona kent veel beperkingen. En vooral is er de onzekerheid. Komen we er doorheen? Of verdiept de crisis zich? Als deze TON naar de drukker gaat, kan het nog alle kanten op.
Met alle slagen om de arm peilt TON op 23 maart de mening van een aantal mensen in transport en logistiek.
Harm Sassen – 39 jaar – woont in Ter Apel – is vrachtwagenchauffeur bij Transpa in Emmen – rijdt planten (‘s nachts) – dat zou in deze tijd van het jaar topdrukte moeten zijn, maar de export ligt plat – vervoert nu (overdag) levensmiddelen.
Verschil van dag en nacht
“Toen op zondagmorgen om halfvier de wekker ging, was het wel even schrikken. Want in de planten vertrek ik ‘s middags om halfzes naar de kwekers. Daarna lossen op de veilingen in Naaldwijk of Aalsmeer. Dan retourvracht laden, bijvoorbeeld lege fusten of planten voor winkels. Vroeg in de ochtend weer thuis. Nu moet ik overdag vanaf het distributiecentrum in Beilen met levensmiddelen naar de winkels. Maar ik ken het werk, omdat ik in december ook altijd voor Jumbo rijd.”
Met een rittenmanifest en nauwkeurige routebeschrijving voorkomt Harm vertragingen. “Een navigatiesysteem brengt je aan de voorkant van de winkel, terwijl je aan de achterzijde moet lossen.” Transpa zet voor het levensmiddelentransport de eigen wagens in. Harm’s vaste combi met wipkar is geen nadeel in vergelijking met de gebruikelijke koeltrailers. “Ik kan vanuit de motorwagen doorladen. En er is tegenwoordig veel combitransport van koel en warm.”
Voor Jumbo rijdt Harm graag. “Ze hebben een goede planning in het distributiecentrum en goed bereikbare winkels met veel service. Wij kunnen nog steeds naar het toilet en van de kantine gebruikmaken. Wel natuurlijk met duidelijke regels vanwege corona.”
Hoewel Harm verwacht dat de crisis nog wel enkele maanden duurt, heeft hij veel vertrouwen in zijn werkgever. “In 2008 was er grote crisis in het wegtransport. Transpa is daar goed doorheen gekomen. Mijn werkgever is heel actief en flexibel. En hij werkt samen met de Waninge Transportgroep, die uiteenlopende transportdiensten biedt. Bloementransport is constant, maar in de planten gaat het altijd al met pieken en dalen.”
Jerry van Kempen – 49 jaar – woont in Amstelveen – is vrachtwagenchauffeur bij Rutges Cargo – rijdt door heel Europa – vervoert onder andere medicijnen en machines.
Ik mis een corona safety kit
“Er zijn hier zojuist zes miljoen mondkapjes aangeleverd, dus het is erg druk”, vertelt Jerry. Hij staat in Luik en wacht tot het zijn beurt is om te laden. Geen mondkapjes, maar machineonderdelen voor Dublin. Problemen om Luik te bereiken vanuit Nederland heeft Jerry deze maandag eind maart niet gehad. “Er staan wel overal borden dat de grens dicht is, maar ik kon zo doorrijden.”
Vooralsnog heeft hij nog genoeg te doen. “We vervoeren vooral medicijnen en daar is het hartstikke druk in. Waar ik wel een beetje bang voor ben, is een prijzenoorlog, omdat bedrijven op zoek gaan naar werk.”
Voordeel van het grote corona-nadeel is dat het heel rustig is op de weg. “Dat is wel een verademing. Ik kom veel rond Antwerpen. Als je ziet hoe je daar nu kunt doorrijden …”
Waar Jerry zich aan kan ergeren: mensen die de regels niet serieus nemen. “Veel bedrijven hebben als richtlijn: niet meer dan twee personen bij de balie. Ik stond hier in Luik met een ander voor de balie, kwamen er twee bij. Daar heb ik wat van gezegd en dat accepteerden ze ook wel.”
Jerry moet onderweg zijn eigen kostje regelen. “Ik heb een magnetron in mijn auto en eten mee. Wat dat betreft heb ik me goed voorbereid. Tot nu toe mag ik niet klagen. Ik ben nog lekker onderweg. Maar wat ik wel mis: een corona safety kit. Een noodpakket met mondkapjes, handschoenen, desinfecterende spray. Voor de veiligheid van vrachtwagenchauffeurs en klanten zou dat heel handig zijn.”
Een dag later belt Jerry vanuit Engeland. Hij komt net van de boot en heeft zich verbaasd. “Er waren helemaal geen veiligheidsmaatregelen. In het restaurant zaten chauffeurs gewoon bij elkaar aan tafeltjes. Niks anderhalve meter afstand. Dat is toch wel heel raar.”
Willem Dijkhuizen – 61 jaar – woont in Zaandijk – is bestuurder transport & logistiek bij FNV
Noodzakelijke maatregelen nemen
“Continuïteit, behoud van werkgelegenheid, veiligheid. Die drie zaken garanderen is op dit moment het belangrijkste. Want deze crisis is gigantisch bedreigend voor onze sector. We waren net uit het dal, het ging ons economisch voor de wind. Dat wilden we bij de cao-onderhandelingen terugzien in afspraken over een normaal salaris, zodat je niet aldoor hoeft over te werken. Maar door corona is alles anders geworden.
We hebben half maart, toen duidelijk werd hoe ingrijpend de gevolgen zouden zijn, samen met de werkgevers een stuurgroep in het leven geroepen. Doel is om alle noodzakelijke maatregelen te nemen om de crisis te overleven. Dat betekent ook dat we niet-noodzakelijke activiteiten tijdelijk stilleggen, zoals het project zij-instroom.
Via het mobiliteitscentrum van Sectorinstituut Transport en Logistiek geven we ‘collegiaal inlenen’ vorm. Deelsectoren die zonder werk zitten – neem het bloementransport – kunnen via het mobiliteitscentrum chauffeurs uitlenen aan sectoren die mensen te kort komen – bijvoorbeeld de supermarktdistributie.
Een andere activiteit: samen met de rijksoverheid hebben we een protocol opgesteld hoe mensen zich moeten gedragen in tijden van corona. Dat gaat over de relatie tussen werkgevers en werknemers, maar ook over die tussen klanten en vrachtwagenchauffeurs.
We zullen niet ongeschonden uit de crisis komen. Maar als sociale partners doen we ons uiterste best om de pijn te beperken. Uiteindelijk gaat ook deze noodsituatie voorbij. Als we straks weer opkruipen, zal transport en logistiek als eerste weer in gang komen.”
Online antwoorden
De organisaties in het beroepsgoederenvervoer willen zorgen voor zoveel mogelijk behoud van werk en inkomen. En zij willen de arbeidsomstandigheden op peil houden. Daartoe wordt een aantal voorzieningen ingericht.
Op stlwerkt.nl/corona zie je welke dat zijn. Ook vind je daar antwoord op veelgestelde vragen. En je kunt er ideeën en ergernissen melden.
Ga naar stlwerkt.nl/corona
Ed van Klink – 48 jaar – woont in Alphen aan den Rijn – werkt bij Duivenvoorde Transport in Zoeterwoude – rijdt vooral voor Hoogvliet supermarkten.
Brood gaat door
In de winkeldistributie is het een gekkenhuis. Dat merkt Ed ook. Voor Hoogvliet zet Duivenvoorde deze dagen aparte ‘broodritten’ in. Vanaf de bakkerij in Bleiswijk rijden wagens met alleen brood naar de winkels. Zo blijft er in de ‘bakken’ – de containers die bij de supermarkten geplaatst worden – extra ruimte voor kruidenierswaren. “Het is nu een beetje minder wild dan vorige week”, zegt Ed. “Of het geld is op, of de kelders zijn vol. Maar je weet nooit wat er nog komen gaat, dus de winkels bouwen nu voorraad op.”
Omdat het zo druk is, maken Ed en zijn collega’s langere werkdagen. “En we moeten ook zieken opvangen. Want wie twijfelt, blijft thuis. Gelukkig kunnen we het met onze mensen nog bolwerken. We hebben veel parttimers die een of twee dagen extra kunnen werken.”
Bij het laden en lossen houdt Ed rekening met de richtlijnen van het RIVM. “Normaal help ik mee met lossen. Nu zet ik de rolcontainers op de laadklep en laat die zakken. Het winkelpersoneel haalt ze er dan af.”
Over de toekomst maakt hij zich nog geen zorgen. “Ik heb er destijds bewust voor gekozen om in de levensmiddelen te gaan werken. Mensen moeten altijd eten, dus voor mijn baan vrees ik niet. En ik denk dat we het in Nederland redelijk op orde hebben, mits het niet te lang duurt. Maar hoe de wereld eruit ziet, na de crisis …”
Tjitze van Rijssel – is 63 jaar – woont in Hoorn – is bestuurder transport en logistiek bij CNV Vakmensen.
Iets leren van de crisis
“We hebben een enquête gehouden, waaruit blijkt dat 30 procent van de mensen zich ernstig zorgen maakt. Werknemers vragen ons van alles. En je komt vreemde dingen tegen. Er zijn bijvoorbeeld bedrijven die zeggen geen vakantiegeld te gaan betalen om de zaak overeind te houden. Maar volgens mij neemt de overheid allerlei maatregelen om deze crisis door te komen. Wat we ook veel horen, is dat bedrijven chauffeurs behandelen alsof zíj́ de brengers van het coronavirus zijn. Ze mogen niet naar binnen, krijgen geen koffie en kunnen niet eens naar de wc. Een vrouwelijke chauffeur vertelde me dat ze minder dronk om maar niet naar het toilet te hoeven. We hebben daarover contact opgenomen met het ministerie van Infrastructuur, met als resultaat dat de minister bedrijven heeft opgeroepen om de sanitaire ruimten open te houden voor chauffeurs. En er komt in overleg met TLN en Evofenedex een flyer voor alle leden van die organisatie, waarin dezelfde oproep wordt gedaan. Ook bij andere problemen kunnen we helpen. Bijvoorbeeld bedrijven die geen werk hebben voor hun BBL-leerlingen. Voor die jongeren zoeken we een andere werkplek. Ik hoop dat we ook iets leren van deze crisis. Er zijn veel minder files doordat meer mensen thuiswerken. Dat kan nu blijkbaar op veel meer plekken. Ook bij bedrijven waar het tot nu toe onbespreekbaar was, is het ineens binnen een paar dagen geregeld. Er ontstaat veel creativiteit en dat is mooi.”
Noël van Dijk – 29 jaar – woont in Houten – werkt als verhuizer bij Mondial Movers
Vlot doorrijden
“Ik ben druk met de verhuizing van een grote organisatie. Lange dagen: ’s morgens vroeg van huis, ’s avonds pas laat weer thuis. Wel kan ik nu vlot doorrijden. Er zijn vooral vrachtwagens op de weg. Ik zorg dat ik weinig hoef te stoppen. Heb brood bij me voor onderweg.
Als ik mensen ontmoet, houd ik afstand en worden er geen handen geschud. Kantoorverhuizingen doe je bij voorkeur als er geen mensen in het gebouw zijn. Dus die kom je dan ook niet tegen. Bij particulieren maken we nu niet met z’n allen een rondje, maar doe je dat op je eentje. En je probeert zo min mogelijk contact te hebben met de bewoners.”
Bij mij thuis gaat het ook anders. Normaal zit ik het hele weekend in het café. Dat gaat nu natuurlijk niet. Mijn vriend is thuis; die werkt in de horeca. In het weekend zaten we gezellig om de vuurkorf.
Je houdt afstand van elkaar. En als iemand ook maar een beetje ziek is, blijf je bij elkaar uit de buurt. Ik vind dat we ons goed kunnen aanpassen. Ik bel iedere dag mijn vader en moeder. Vroeger deed ik dat omdat ik misschien iets van ze wilde, maar nu vooral om te vragen hoe het met hen gaat.”
René Nieuwenhuis – 41 jaar – woont in Veendam – is kraanmachinist/chauffeur bij Freddy Pertien Hoogwerker-Kraanverhuurbedrijf in Slochteren.
Besmetting voorkomen
“Het gaat nog goed”, zegt René. In zijn omgeving kent hij nog niemand die met het coronavirus besmet is. Ook niet op de zaak. Voorlopig kunnen ze vooruit. “Maar we doen wel alleen kleine klussen, zodat je nooit met meer dan vier man tegelijk aan het werk bent. We doen er in ons bedrijf alles aan om besmetting te voorkomen. We drinken koffie uit bekertjes in plaats van mokken, gebruiken papieren doekjes met ontsmettingsmiddel en er hangt een protocol hoe we onze handen moeten wassen. Maar mijn werkgever maakt zich wel zorgen of de bedrijven waar wij komen er ook genoeg rekening mee houden.”
René is nog niet zo lang hersteld van lymfklierkanker. Maakt hij zich daarom extra zorgen? “Ik weet niet of ik kwetsbaarder ben dan anderen. Ik ga niet naar de dokter. Ik let er wel op dat ik voldoende afstand houd van mensen.”
Zijn vriendin werkt bij een woningbouwcoöperatie. “Ze is nu betrokken bij een proef om thuis te werken voor als er een lockdown komt. Want op de financiële afdeling en de serviceafdeling moet een aantal mensen wel aan het werk blijven. Nu is ze nog blij dat ze af en toe naar haar werk kan en nog collega’s ontmoet, al is het maar op afstand.”
Elisabeth Post – 54 jaar – woont in Hilversum – is bestuursvoorzitter van Transport en Logistiek Nederland (TLN).
Werk en inkomen behouden
“Het coronavirus heeft ingrijpende gevolgen voor transport en logistiek. Het is van groot belang dat zoveel mogelijk werkgevers hun bedrijf kunnen voortzetten en dat daardoor werknemers werk en inkomen kunnen behouden. We zoeken daarbij naar concrete en praktische oplossingen. En op dit moment zien we dat door de corona-maatregelen transportbedrijven die werken voor supermarkten kampen met ondercapaciteit, terwijl bij transporteurs die werken voor de horeca juist sprake is van overcapaciteit. Via het mobiliteitscentrum bij Sectorinstituut Transport en Logistiek gaan we kosteloos de ontstane vraag en het aanbod bij elkaar brengen.”
Dirk Steenstra – 39 jaar – woont in Hardenberg – is kraanmachinist bij Kuiphuis Kraanverhuur
Ik maak me zorgen
“Het draait op de bouwplaats waar ik vandaag ben nog volop. Maar we kunnen merken dat het minder wordt. Ik maak me wel zorgen in verband met corona. Net als mijn werkgever. Je hoort al dat het met de aanvoer van bouwmateriaal op een aantal plekken moeilijker gaat. En als we met zijn allen helemaal moeten stoppen, snap ik dat ook. De gezondheid moet toch voor gaan. Ik zit nu in de cabine onder mijn torenkraan mijn boterham op te eten. In mijn eentje. We proberen met z’n allen fysiek contact zo veel mogelijk te vermijden. Ik vind het normaal om me voor te stellen en een hand te geven als ik ’s morgens op de bouw kom. Dat doe ik nu dus niet. Nu is het: Ik ben Dirk, wat zijn de werkzaamheden voor vandaag?
“Ik werk op hoogte vanuit de torenkraan. Ik kan dus ver kijken. Rondom de bouw en op de snelweg zie je overal dat het rustiger is. Gelukkig gaat het thuis goed. Ik heb een vrouw en drie kinderen: twee jongens, van veertien en twaalf jaar, en een meisje van zes. De kinderen pakken het goed op. School gaat nu vanuit huis, met chromebooks. Dat is voor hen ook niet zo moeilijk. Bezoek van bijvoorbeeld ouders of verdere familie zit er even niet in. Dit weekend zouden we een feestje hebben. Dat hebben we niet laten doorgaan. Want we maken ons wel zorgen. Wat gebeurt er als je ziek wordt? Hoe lang gaat het duren? Dat hebben we toch allemaal wel?!”
Rudi Glaser – 45 jaar – woont in Hansweert – rijdt voor Transportbedrijf Van Duijn & Zn. in De Lier.
In cabine blijven
“Ik rijd met vlees op België en Frankrijk. Het werk is intussen wel veranderd. Als ik ergens ga laden, moet ik in de cabine blijven zitten. Dan moet je er maar op vertrouwen dat ze laden zoals jij het wilt. Dat is lang niet altijd het geval. Gelukkig heb ik meestal een pompwagen bij me, zodat ik het zelf kan aanpassen om goed te lossen. Dat kost extra tijd. Maar het rijden gaat veel sneller. Geen files. Vorige week was ik in Parijs om een uur of negen. Kon ik zo doorrijden. Na lossen in Orleans kwam ik om halfvijf bij de rondweg en was om tien over vijf ten noorden van de Franse hoofdstad. Normaal gesproken heb je daar zelfs ’s nachts file.
Bij mij thuis is niemand ziek. Mijn vrouw en de oudste van negentien zitten ook bij Van Duijn op de vrachtwagen. De jongste van vijftien staat in het weekend in de wasstraat. Alleen de middelste heeft problemen. Die doet een koksopleiding, maar zit nu thuis omdat haar trattoria dicht is. Ik maak me niet zo veel zorgen. Aan deze situatie zal ook een eind komen. Je ziet nu al de handel veranderen. Op sommige adressen leverde ik alleen vers vlees, nu al steeds meer ingevroren.”
Lion Verhagen – 54 jaar – woont in Kaatsheuvel – is directeur van de VVT, de Vereniging Verticaal Transport.
Er samen doorheen komen
“De onzekerheid is groot. Het werk wordt minder. Hoe lang gaat dit duren? En hoe groot is de omvang van het verlies aan werk? Om bedrijven goed te kunnen helpen, heb je antwoord nodig op die vragen over tijd en omvang. En je moet weten welke steun de overheid precies gaat bieden. Ik ben wel hoopvol over hoe het verticaal transport met de crisis omgaat. Van oudsher werken bedrijven goed samen. Dus het werk wordt een beetje onder elkaar verdeeld. Bedrijven die het heel druk hebben, laten zich helpen door andere. Zo gaat dat altijd en ik denk niet dat het bij de coronacrisis anders zal zijn. In deze situatie moeten we er samen doorheen komen. Dat is een cliché, ik weet het, maar zo is het wel. Zeker is, dat dit een enorme economische klap gaat zijn.”
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!