Column: Jeroen en Jeroen

Het is iets na het middaguur en met uiterste precisie zet ik de pallet bij de gesloten blauwe roldeur neer. Terwijl ik terugloop, zie ik door het raam van de kantine de kale man met baard. Jeroen heet -ie. Ik krijg oogcontact en snel wijs ik naar mijn pallet. Hij antwoordt met een dikke duim. Ons mime-optreden is een succes ondanks het feit dat we elkaar pas nét kennen. Ik mocht in zijn pauze de pallet toch lossen. “Kan jij ook weer verder, chauffeurtje!” was zijn reactie. Ik ga zitten en geniet van dit geluksmomentje.

In de vrachtwagen hoor ik op de radio het staartje van het nieuws. Ik besef weer dat we in een rumoerige tijd leven. Geruzie in Den Haag, dubieuze wereldleiders, oorlogen en perikelen rondom Moedertje Aarde zijn aan de orde van de dag. Toch heeft het weinig invloed op mijn humeur want ik heb lang geleden besloten te genieten van het leven door zoveel mogelijk geluksmomentjes te pakken. Ik ben gauw tevreden dus dat gaat me goed af. Nét voor de file mijn afrit pakken, een vlinder in mijn tuin zien of lekker boerenkool met rookworst eten. Ik hark de momentjes gretig binnen.

Ik arriveer bij mijn volgende stop. Een particulier adres waar ik een olijfboompje moet bezorgen. De deurbel wordt beantwoord door een man die me verbaasd aankijkt. “Je hebt geluk dat ik er ben!” Ik blijf even stil omdat ik overrompeld ben. Ik concludeer dat niet ik, maar juist híj de gelukkige is! Ik besluit m’n mond te houden en pak dit onverwachte geluk met beide handen aan. Bij het ondertekenen vraag ik naar zijn naam en hij antwoordt: “Jeroen.” Ik grijns. Die naam brengt geluk, dat is duidelijk. En ik blijf maar harken, want het rijmt ook nog op de mijne.

Coen van Extel

(mentor)chauffeur bij Sanders|Fritom