Op grote hoogte
in beeld
Chauffeur en machinist Nigel Hendriks brengt glazenwassers en monteurs in zijn werkbak naar hun werkplek. Altijd op grote hoogte. Nigel rijdt door heel Nederland. Zijn vrachtwagen-autohoogwerker heeft een bereik van 53 meter. “Prachtig werk. Ik geniet elke dag van het uitzicht.”
Nigel Hendriks is 25 jaar, woont in Reuver, is 4,5 jaar chauffeur
en werkt sinds 1 mei 2024 bij Mateco.
Vanochtend vroeg haalde Nigel vanuit zijn woonplaats Reuver zijn vrachtwagen-autohoogwerker op. De wagen staat geparkeerd op 200 meter van zijn huis. Vervolgens reed hij naar Sint Willebrord. Nigel zorgt altijd dat hij tijdig op zijn werkplek is. Hij heeft twintig minuten nodig om de hoogwerker veilig op te stellen en eventueel de omgeving met rood-witte linten af te zetten.
Vlak bij de afslag Sint Willebrord op de A58 heeft Nigel de vrachtwagen-autohoogwerker naast een hoge telecomzendmast neergezet. Vier grote stempelpoten houden de wagen stevig aan de grond. De wielen hangen in de lucht, waardoor de wagen niet kan veren. “Die stempelpoten moeten het gewicht van mijn vrachtwagen-autohoogwerker kunnen dragen: 29 ton.”
Bij deze zendmast zijn er geen voetgangers en ander verkeer waarmee Nigel rekening hoeft te houden. “Als ik in de bebouwde kom aan het werk ben, is het heel belangrijk dat ik de omgeving goed afzet”, vertelt hij. “Er kan altijd iets uit mijn werkbak vallen en je wilt niet dat iemand een schroevendraaier op zijn hoofd krijgt. Ik ben verantwoordelijk voor de veiligheid van mijzelf, de mensen in de werkbak en de omgeving.”
De wagen is ingehuurd door een installatiebedrijf gespecialiseerd in het bouwen van mobiele telecomnetwerken. De monteurs hebben vanochtend de oude antennes in de top van de zendmast ontmanteld. Naast de wagen van Nigel liggen ze op de grond. “De monteurs zijn nu bezig om de oude kabels los te maken. Morgen gaan ze nieuwe kabels bevestigen”, vertelt Nigel. Samen met de monteur stapt hij in de werkbak en gaat de lucht in. “Deze mannen houden van doorwerken”, lacht hij. Zijn valbeveiligingsharnas maakt hij vast aan de werkbak.
Nigel rijdt met een vrachtwagen-autohoogwerker met een maximale werkhoogte van 53 meter. Mateco heeft ook autohoogwerkers met een werkhoogte van 90 meter. Als beginnend machinist vindt Nigel 53 meter hoog genoeg. “Tijdens mijn opleiding bij Mateco vond ik die hoogte heel spannend. Ik moest ook leren abseilen vanaf de werkbak. Dat moet je kunnen in noodgevallen, als de bediening niet meer werkt. In de werkbak heb ik een rode zak met alle spullen voor abseilen. Ik ben nu niet meer bang om met de werkbak omhoog te gaan. Ik vertrouw mijn machine. Hoe langer ik boven ben, hoe comfortabeler ik me voel. Ik geniet dan van het uitzicht.”
De monteur in de werkbak is aan het sleutelen op dertig meter hoogte. Een andere monteur is in de mast geklommen en maakt kabels los. Dan zwenkt de kraan naar links en zakt een meter.
Nigel moet veel staan tijdens zijn werk. Daarom heeft hij een geïmproviseerd krukje waar hij af en toe op zit. “Ik kijk wat de monteurs doen en af en toe help ik een beetje mee. Hierboven is het veel winderiger en kouder dan beneden. Vandaag is het fris. Vandaar dat ik me goed heb aangekleed.” Langzaam laat Nigel de werkbak naar beneden. Op de bodem liggen de oude kabels.
De mannen werken flink door, vindt Nigel. Dat maakt hij weleens anders mee. Om halfvier gaat Nigel nog één keer met een monteur de hoogte in. “Ik ben als machinist in dienst van degene die mij inhuurt. Als ze willen doorwerken, doen we dat.” Toch kan Nigel het werk stilleggen als dat nodig is. “Ik ben verantwoordelijk voor de veiligheid. Als de wind sterk aantrekt of als het onweert dan stop ik het werk. Deze weersomstandigheden zijn gevaarlijk als je in de werkbak staat.”
Het is vier uur. Tijd om in te pakken. Nigel laat de hoogwerker met werkbak langzaam op zijn wagen zakken. Harnas, helm, jas en trui bergt hij op in de kist aan de zijkant van zijn wagen. Hij schuift de stempelpoten in en bergt de stempelplaten op. Voor vertrekt spreekt Nigel met de monteurs af hoe laat hij morgen begint. Dat doet hij in het Engels: “We werken veel met monteurs uit het Oostblok. Ik ben van plan om binnenkort een talencursus Russisch of Pools te volgen. Dan kan ik echt een praatje met de mannen maken.”
Nigel rijdt naar het hotel in Roosendaal waar hij overnacht. Een ritje van 12 kilometer. “De ene week rijd ik 500, dan weer 1.500 kilometer per week. Geen lange ritten dus. Ik vind dat prima. Als internationaal chauffeur heb ik in mijn vorige banen genoeg kilometers gereden.” Nigel overnacht gemiddeld twee keer in de week. Hij kiest per keer of hij in zijn wagen slaapt of in een hotel. “Vorige week was het dertig graden. Toen heb ik twee nachten in een hotel met airco geslapen. Ik heb mijn slaap hard nodig. Ik sta de hele dag op mijn benen in weer en wind en ben continu aan het opletten. Dat is vermoeiend.”
Na het eten en een alcoholvrij biertje kijkt Nigel nog even voetbal voor het licht uit gaat. Morgenochtend om zeven uur staat Nigel weer bij de zendmast in Sint Willebrord. Waar hij de dagen daarna heen moet weet hij nog niet. “Het kan best weer een telecommast zijn. Maar voor hetzelfde geld ga ik met een glazenwasser de hoogte in.”
Nigel komt uit een chauffeursfamilie. Zijn vader, moeder en broer zijn ook vrachtwagenchauffeurs. “Ik waste vanaf mijn veertiende vrachtwagens en vond de wagens te gek. Ik wilde onderwaterlasser worden, maar ben met de opleiding gestopt.” Bij een instapdag van STL komt hij in contact met logistiek bedrijf Nabuurs. “Daar werkte ik drie maanden in de loods. Toen ik mijn rijbewijs had, reed ik voor de Sligro. In maart 2020 stortte de horeca in vanwege de coronapandemie. Er was geen werk meer voor mij.”
Nigel gaat internationaal rijden. “Zo’n 4 jaar reed ik voor verschillende werkgevers, onder andere exceptioneel vervoer voor Mammoet Road Cargo. Prachtig werk.” Als hij in 2023 gaat samenwonen met zijn vriendin, wil Nigel meer thuis zijn. Hij ziet een vacature van Mateco. “Ik bekeek een paar filmpjes op internet. Het werken in de hoogte zag er gaaf uit. Ik kreeg een interne opleiding. Van tevoren was gezegd dat het tussen de zes á acht weken kon duren voor ik zelfstandig op pad kon. Maar ik schijn er feeling voor te hebben want na twee weken mocht ik al op pad. Daar ben ik trots op. Ik vind het prachtig mooi werk.”
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!