Column: cabine-swag

Vrachtwagenchauffeurs hebben veel dingen gemeen. We vinden het prachtig om met groot materiaal te rijden en worden ongelukkig als we de hele dag tussen vier muren moeten zitten. Er is één groot gemeenschappelijk goed dat ik niet begrijp en waarover ik me blijf verbazen: die gordijntjes. Die mysterieuze, vaak fluwelen gordijntjes die door de cabine heen golven. Alsof er een operavoorstelling op punt van beginnen staat in een theaterzaal op wielen.

Waarom? Waarom zijn die gordijntjes altijd in tinten paars, bordeauxrood of dat ondefinieerbare bruin waar ik de naam niet eens van ken? En met franjes? Altijd met franjes! Het is alsof collega’s allemaal een deal hebben gemaakt met een kringloopwinkel uit de jaren tachtig. Je zou toch denken dat iemand die dagelijks veel kilometers rijdt het belangrijk vindt waar hij tegenaan kijkt? Blijkbaar niet.

Zodra de sleutel omgaat, verandert menig truckcabine in een mobiele Moulin Rouge met gordijntjes die rechtstreeks uit oma’s woonkamer komen. Laatst zag ik gordijntjes die licht gaven en glitter in zich hadden. Hét toppunt van cabine-swag! Ik heb begrip voor een persoonlijke touch in de cabine. Een pluche knuffel, een miniatuur windmolen of een fotootje van vrouw en kinderen op het dashboard. Maar die gordijntjes…?

De functie van een gordijn is dat het alles verbergt, inclusief smaak dus. Schuilt er achter dat gordijntje een chauffeur met gevoel voor nostalgie? Of met een voorliefde voor lelijkheid mét karakter? Dat zal voor een enkeling gelden. De rest ervaart een vorm van groepsdruk en beschouw ik op dat gebied als tijdelijk ­ontoerekeningsvatbaar.

De volgende keer als je een truck inhaalt, kijk dan eens naar binnen. Misschien zie je een gordijnloze columnist zonder karakter. Als je verder kijkt zie je iemand die niet is gezwicht voor groepsdruk. Iemand die zijn roeping als deskundig interieurstylist nét is misgelopen.

Coen van Extel
(mentor)chauffeur bij Sanders|Fritom