Ton haalt z’n diploma’s, ondanks dyslexie

Persoonlijk verhaal

Op school komt Ton van Dijk (31) niet goed mee door zijn dyslexie. Toch is hij vastbesloten om iets van zijn leven te maken. Hij kiest voor het transport en haalt het ene certificaat na het andere. “Ik wil van niemand afhankelijk zijn.”

Ton van Dijk is 31 jaar –  woont in Beek en Donk  werkt 8 jaar chauffeur –  op de foto met Jason en Laila

“Vroeger had ik het plan om de boerderij van mijn oudooms over te nemen. Dat bleek financieel niet haalbaar. Dus dacht ik na over wat ik graag doe. De chauffeurswereld leek me mooi”, klinkt het nuchter uit Tons mond. “Mijn vader en moeder hebben altijd achter me gestaan. En doorzetten heb ik van mijn oma geleerd die leverkanker had. Ook als het moeilijk is, blijf ik positief.”

Extra gemotiveerd

Zonder een middelbareschooldiploma gaat Ton van school. “Ik kreeg te horen dat ik niets kon en werd totaal niet gestimuleerd door de leraren. Ze praatten me de put in. Het zou niets met mij worden. Ook medeleerlingen dachten altijd dat ik het niet kon. Daardoor was ik extra gemotiveerd. Ik wil iedereen laten zien dat ik het wél kan. Op zijn drieēntwintigste haalt Ton zijn C-rijbewijs, een half jaar later volgt CE.

Meer tijd en ruimte

Na het halen van zijn rijbewijzen wil Ton zich verder ontwikkelen. Hij gaat voor zijn nascholing naar opleidingscentrum Elgran Logistic Training in het Brabantse Bakel. Daar krijgt hij de tijd om te leren op een manier die bij hem past. Laila de Groot: “Mijn vader Dorus is met Ton van start gegaan, in eerste instantie voor zijn ADR. Daarna kwam hij hier voor zijn heftruckdiploma, autolaadkraan basis en later VCA Basis en VCA VOL. Ton leert anders dan de meeste mensen. Hij heeft meer tijd en ruimte nodig om de stof te herhalen. Zo haalt hij het ene na het andere certificaat.”\

Niet afhankelijk

Door zijn dyslexie denkt Ton in plaatjes. “Ik ben een beelddenker. Geef me een tekening van een IKEA-bouwpakket en ik zet het meubel zó in elkaar. Als ik een plaatje van een aandrijflijn zie, kan ik alle onderdelen feilloos benoemen. Hier staat een heel wagenpark: van trekkers tot heftrucks, hoogwerkers en stapelaars. Laila gaat met mij naar de wagens en legt alles in de praktijk uit. Ja, het kost me meer moeite om de stof eigen te maken. Toch zet ik door. Ik wil van niemand afhankelijk zijn. Ik betaal de cursussen zelf, heb altijd hard gewerkt. En ik vind het mooi om in het transport te werken.”

Eigen manier van leren

Dorus overleed afgelopen april op 52-jarige leeftijd na een kort ziekbed. Laila en haar broer Jason zetten het familiebedrijf voort. “Pap zei vanaf het moment dat Ton bij ons kwam dat we ervoor zouden zorgen dat het hem lukt zijn nascholing te doen. Zo belde hij naar het CBR toen Ton voor zijn ADR op moest. Hij legde uit dat Ton een eigen manier van denken en leren heeft. Vragen op papier beantwoorden is lastig voor hem lastig en dus mocht Ton mondeling zijn ding doen. Ton slaagde.”

Vastbijten

Laila is ontzettend trots op het pad dat Ton bewandelt. “We begeleiden hier meer mensen die niet in het standaard plaatje passen. Omdat ze bijvoorbeeld een leerachterstand hebben, geen Nederlands spreken of dyslexie hebben. Vaak zijn het mensen die tussen wal en schip vallen, en veel werkgevers willen niet in hen investeren. Zo zonde, want juist zo’n jongen als Ton is heel loyaal. Al ontbreekt het wel eens aan respect, helaas.” Ook Ton voelt dat. “Er werd eerder weleens misbruik van mij gemaakt. Dan moest ik veel te veel uren maken, werd ik met halfgare wagens op pad gestuurd of kreeg ik weinig betaald. Ik kom nu beter op voor mezelf.”

Harde werkers

Laila drukt werkgevers op het hart dat leerlingen met een achterstand juist een waardevolle aanvulling voor het transport zijn. “Ze kunnen vaak zoveel meer dan je denkt én het zijn harde werkers. Ton vindt het bijvoorbeeld geweldig om bij een technisch defect helemaal uit te pluizen wat er aan een wagen schort. Daar kan hij zich echt in vastbijten. Hij geeft niet op tot hij het probleem gevonden heeft.”

Ondernemerspapieren halen

Een beelddenker zijn heeft ook voordelen, vertelt Ton. “Mijn planning zit als een foto in mijn hoofd. Ik ken de hele route van buiten en werk de adressen vlot af.” Ik weet waar ik tussendoor kan rijden en hoe je een hoek benadert. Ik leer veel in de praktijk. Elk certificaat is een mooie aanvulling.”

Momenteel is Ton met de hulp van Laila bezig met het halen van zijn ondernemerspapieren. “Met de kraan werken doe ik het liefst. In de toekomst wil ik misschien wel voor mezelf gaan werken. Of misschien kom ik uiteindelijk wel op de planning terecht.”

[einde]