Zo vader, zo dochter: Mijn vader is mijn held

Zo vader, zo zoon. Dat geldt voor veel vrachtwagenchauffeurs. Maar papa’s inspireren ook dochters.

Om de hoek bij het huis van Arnold van der Hoorn staat het laatste bollenveld in bloei. “Mooi, hè”, zegt dochter Renate. “We hebben toestemming om daar met onze losse trekkers in te rijden, voor de foto.” Even later sturen vader en dochter hun wagens vakkundig over het smalle pad.

Arnold van der Hoor: “Ik heb haar nooit tegengehouden.”

• 60 jaar
• woont in De Zilk
• is 43 jaar chauffeur
• werkt sinds 4 jaar bij Meeuwenoord Vervoer in Noordwijkerhout

Renate van der Hoor: “Als er wat is, bel ik hem voor advies.”

• 33 jaar
• woont in Almere
• is 4 jaar chauffeur
• werkt 2,5 jaar bij Kluivers Transport in Rotterdam
• was 10 jaar invalbegeleider bij ‘s Heeren Loo voor mensen met een beperking

Kameraden

Dat Arnold chauffeur is geworden, komt niet door zíj́n vader, maar door een paar kameraden. “Die jongens werkten bij Van Dooren Transport in Hillegom. Daar zochten ze een bijrijder. Zo ben ik begonnen. Na twee jaar heb ik op eigen kosten mijn grootrijbewijs gehaald.” Het grootste deel van zijn loopbaan werkt Arnold voor Gebr. Van Steijn en Zonen in De Zilk. “De oude Van Steijn kwam bij mij aan de deur om te vragen of ik bij hem wilde rijden. Als zijn zoon Henk niet in 2016 was gestopt met het bedrijf, had ik er nog steeds gezeten.”

Zindelijk

Renate ging als kind heel vaak met Arnold mee. “Voor mij was het altijd feest. Ik vond het heerlijk in de auto. Lekker drinken mee, af en toe een ijsje. Het was voor mij gewoon een gezellig dagje uit.” En Arnold herinnert zich: “Vanaf het moment dat ze zindelijk was, nam ik haar mee op lange ritten. Mijn andere dochter moest er niets van weten. Die heb ik één keer meegenomen en voordat we op de snelweg waren, wilde ze al naar huis.”

In de zorg

Maar toch, dat Renate nu chauffeur is, hadden vader en dochter tien jaar geleden niet kunnen denken. Renate: “Na de middelbare school ben ik in de zorg gegaan. Ik heb met verstandelijk en lichamelijk gehandicapten gewerkt. Die zorgkant zit gewoon in mij.” Maar bezuinigingen maken dat door de jaren heen de werkdruk toeneemt. Renate heeft het minder naar haar zin. Dan valt haar oog op een campagne van Sectorinstituut Transport en Logistiek: ‘2000 chauffeurs gezocht.’ “Ik wilde altijd al mijn groot rijbewijs halen en dit was de kans.”

Nachtdiensten

Haar eerste baan vindt Renate bij Randstad Transport: nachtdiensten voor PostNL. “Elke nacht reed ik van depot naar depot. Uiteindelijk braken die nachtdiensten mij lichamelijk op. Na zeven maanden ben ik gestopt. Moest ik wel alle kosten van mijn rijopleiding terugbetalen.” Toch heeft ze de smaak van het rijden te pakken. Terug naar de zorg zit er niet in. Renate werkt een blauwe maandag met spoorcontainers. Dan maakt ze de overstap naar Kluivers Transport. “Ik vervoer nu zeecontainers door heel Nederland. Dat bevalt prima. Het is lichamelijk niet zwaar en ik hou ervan lekker te rijden.”

DAF-gek

Arnold is trots. “Zij heeft nu al een grotere DAF dan ik. Dat heeft ze goed gedaan.” Vader en dochter zijn beide DAF-gek. In de vitrinekast bij Arnold thuis staat de exact nagemaakte miniatuur van de combinatie waarop Arnold van 1999 tot 2016 reed. Ook bij Meeuwenoord rijdt hij nu DAF. “Ik vervoer van alles, van machines tot bloemen en bloembollen. Gewoon, alles wat erin past.” Of dat iets voor zijn dochter is? “Nee, vooral de bloemen is zwaar werk. Veel gesjouw met karren. Dat is geen werk voor Renate. Zij maakt liever kilometers.”

Boordcomputer

Voor Renate is Arnold haar held. “Als er onderweg wat is, bel ik hem voor advies. En omgekeerd doet hij dat ook, heel af en toe. Bijvoorbeeld toen hij net bij Meeuwenoord werkte, kon hij niet goed overweg met de boordcomputer.” Arnold herinnert zich: “Ik had nog nooit met zo’n ding gewerkt. De eerste week was lastig. Ik wilde er al de brui aan geven. Gelukkig heb ik nu een nieuwe, maar liever had ik nog het ‘leugenboekje’ van vroeger.”

Ontbijtje op bed

Arnold komt elke avond thuis. Renate houdt het bij dagritten, maar is wel de hele week van huis. “Ik overnacht voornamelijk bij truckstops of bij de klant voor de deur”, zegt ze. “Een veilige plek vind ik belangrijk. In het begin viel slapen in de wagen niet mee. Ik hoorde van alles. Maar nu ben ik eraan gewend.” Als Arnold een ritje naar Limburg heeft, belt hij altijd zijn dochter om te vragen waar ze overnacht. “Vaak staat ze langs de A15 bij Opheusden. Dan rijd ik daar langs en breng haar een bakkie koffie. Zeg maar een ontbijtje op bed.”