Tussen wal en schip

Persoonlijk verhaal

Jan Veldstra heeft een opgeruimd karakter. Hij is van de soort: niet zeuren, maar scheuren. Dus stapt hij ook na 47 jaar nog met plezier achter het stuur. Al valt het nachtwerk in het bloementransport hem steeds zwaarder. Eerder stoppen? Dat zit er voor Jan helaas niet in. “Ik val een beetje tussen wal en schip.”

Jan Veldstra

• 64 jaar
• woont in Lemmer
• is vrachtwagenchauffeur bij Bernhard Bloementransport in Luttelgeest

Als tiener kan Jan eigenlijk best goed leren. Hij gaat naar de mts, maar die maakt hij niet af. “Ik was eerlijk gezegd heel erg lui”. Op zijn zeventiende begint hij als timmerman. Een korte carrière, want na vier jaar kiest hij voor een beter betaalde baan. Jan wordt chauffeur bij groentehandel Van Looy in Lemmer. De rijbewijzen betaalt hij zelf. Het groentetransport is aanpakken. Een aparte wereld, herinnert Jan zich. “Er waren natuurlijk regels, maar je ging vooral je gang.”

Bloemen in de nacht

Dik 21 jaar rijdt hij voor Van Looy, totdat het bedrijf in 1999 dreigt failliet te gaan.

Via een kennis van zijn vrouw vindt Jan bij Bloemen Express in Luttelgeest een baan als nachtrijder. In 2013 krijgt Jan een telefoontje van Bernhard Bloementransport. Op dat moment is Bloemen Express net overgenomen voor Greenlines. Jan heeft wel oren naar een nieuwe baan, maar twijfelt ook een beetje. Hij zegt tegen Bernhard: “Ik kan wel bij jou komen werken, maar misschien krijg ik na een jaar spijt.” Dus vraagt hij bedenktijd.

Rozen en orchideeën

In 2014 hakt hij toch de knoop door en sindsdien rijdt hij voor Bernhard. Bloemen, planten, boompjes. “We hebben een aantal kwekers hier in de buurt en vervoeren ook rozen en orchideeën uit eigen kas.” Jan brengt de producten van kweker naar veiling in binnen- en buitenland, vooral Duitsland. Vijf nachten per week, van zondag tot en met donderdag.

Versleten schouders

Groente-, planten- en bloementransport is veel sjouwwerk. “We hebben karren die wel 900 kilo wegen”, zegt Jan. “Daarmee ben je aan het trekken en duwen. Dat ga je op de lange duur wel voelen. Mijn schouders zijn al een tijdje versleten.” Ziek is hij nooit geweest. “Als ik al met al in die 47 jaar twee maanden ziekteverzuim heb gehad, is het veel.” De laatste jaren gaat Jan toch merken dat het zwaarder wordt. Hij gooit wel eens een balletje op om een dag minder te gaan werken. Maar dat blijkt niet mogelijk.

Na COVID-19

Tot de coronacrisis. Want sinds de uitbraak van het virus is Jan de zondag vrij. Zijn werkgever heeft mensen aangenomen om pieken op te vangen en zodoende is het mogelijk Jan een dag per week uit te roosteren. Overigens merkt hij in het werk weinig van COVID-19. “De eerste week viel het stil en was er alom paniek. Maar daarna was het al snel weer druk. We hebben wel wat omzetverlies in de kas, maar qua transport is het niks minder geworden. Naar Duitsland zijn de grenzen open, dat loopt gewoon door.”

Een echt weekend

De vrije zondag bevalt hem uitstekend. “Nu kom ik op vrijdagochtend thuis en hoef dan pas op maandagmiddag weer te beginnen. Voor het eerst in mijn leven heb ik een echt weekend.” Wat al een paar jaar in zijn achterhoofd speelt: houd ik het vol tot mijn pensioen? Want financieel is het voor Jan niet echt mogelijk om eerder te stoppen. Dat komt doordat hij zo’n beetje de helft van zijn loopbaan in de groentegroothandel heeft gewerkt. Een andere cao, met een veel minder gunstige pensioenregeling.

Het is niet anders

Jan ziet het zo: “Ik doe al 47 jaar zwaar werk. Financieel gezien moet ik wel door tot mijn pensioenleeftijd, 66 en 7 maanden. Ze zijn nu bezig over een nieuwe wet, dat je na 40 jaar zwaar werk mag ophouden. Maar tegen de tijd dat die wet er is, ben ik met pensioen. Dus wat dat betreft val ik tussen wal en schip.” Nou ja, het is niet anders. Jan haalt zijn versleten schouders op en steekt zijn handen weer uit de mouwen.