Henri Moorlag

Trouw aan de baas: 25 jaar

Je hebt het naar je zin in je baan en bij je werkgever. Waarom zou je dan uitzien naar ander werk bij een ander bedrijf? In transport en logistiek hebben veel mensen lange dienstverbanden. Is dat uit gemakzucht of uit echte verbondenheid? Drie jubilarissen vertellen over hun trouw aan de baas.

Vandaag Henri Moorlag – 43 jaar – woont in Muntendam – is chauffeur bij Van der Lee in Veendam – en dat al 25 jaar

Ze kennen je hier nog bij naam

Zondagmiddag vijf uur. Een tankwagen van Van der Lee rijdt het parkeerterrein van chauffeurscafé Napoleon in Hank op. Achter het stuur: Henri Moorlag. Hij heeft weekenddienst en maakt op het lege parkeerterrein even tijd voor TON. “Ik heb net vakantie gehad, ben afgelopen maandag weer begonnen en heb direct een weekenddienst erachteraan. Ben nu onderweg naar Frankrijk. Het is razend druk op het werk.”

Vanaf de stage

Zittend op een wit betonnen muurtje voor het gesloten chauffeurscafé vertelt Henri waarom hij al vijfentwintig jaar bij Van der Lee werkt. “Na de lts ben ik naar de mts gegaan. Die heb ik helaas niet afgemaakt. Ik was monteur, maar wilde vrachtwagenchauffeur worden. Toen ik op de chauffeursopleiding zat, in 1991, moest ik vier stages lopen. Mijn eerste was bij Van der Lee in Veendam. Ik werkte daar vier dagen in de week als monteur en één dag in de week ging ik mee op de vrachtwagen. Na mijn stage vroegen ze of ik wilde blijven.”

Vrijheid en centen

De toen achttienjarige Henri hoeft daar niet lang over na te denken en besluit bij Van der Lee te blijven. Hij kan kiezen of hij als monteur of als vrachtwagenchauffeur aan de slag gaat. “Na mijn stage heb ik een half jaar in de garage gewerkt om een zieke collega te vervangen. Daarna ben ik op de vrachtwagen gegaan. Waarom? Ik was jong en de vrijheid en de centen trokken me. Als chauffeur verdien je meer dan als monteur.”  Henri Moorlag

Hele week onderweg

In het begin rijdt Henri grasrollen, natuursteen en suikerbieten. Als hij op zijn twintigste alle rijbewijzen en het ADR-certificaat heeft, komt hij fulltime op de tankwagen. In 1995 krijgt Henri een vast contract bij Van der Lee. “In mijn begintijd was tachtig procent van de ritten binnenland en twintig procent buitenland. De laatste tien jaar is het precies omgekeerd en ben ik de hele week van huis.”

Hand tussen deur

Henri maakt vooral lange ritten op Duitsland, Frankrijk, België en Denemarken. Dat bevalt hem goed. “Ik heb een bedrijfsongeval gehad. Mijn hand kwam tussen een stalen deur. Toen heb ik één jaar thuisgezeten. Door het ongeluk heb ik nu functieverlies in mijn hand. Die lange ritten zijn dan goed voor mijn hand. Ik hoef minder vaak de tank aan en af te koppelen en te reinigen.”

Wijsheid achteraf

De Groninger vindt dat hij een prachtig beroep heeft en hij rijdt met veel plezier. Maar het leven van internationaal chauffeur trekt wel een grote wissel op je gezinsleven, vindt hij. “Ik zou nú een andere keus gemaakt hebben en zou na een aantal jaren op de vrachtwagen weer de garage zijn ingegaan. Maar dat is wijsheid achteraf.”

Prima bedrijf

Al pratend beseft Henri zich dat hij zijn werk toch met hart en ziel doet. “De klanten zijn blij als we komen. Wij vertegenwoordigen het bedrijf: altijd netjes gekleed en we werken met goed materiaal. Dat vind ik heel belangrijk. Van der Lee is een prima baas. Een echt familiebedrijf, waar ze de chauffeurs nog bij naam kennen. Ze zijn goed voor hun personeel en dan bedoel ik dat ze alle uren en minuten die je werkt netjes uitbetalen. Onderweg hoor ik weleens andere verhalen …”

Minpuntje: boordcomputer

En zijn er ook minpuntjes? Henri moet lang nadenken. Dan: “Het enige dat ik kan verzinnen, is de boordcomputer. Die zorgt ervoor dat je minder persoonlijk contact hebt met de planners. Vroeger trok een planner je aan je jasje om bijzonderheden van een rit uit te leggen. Tegenwoordig lees je dat op je boordcomputer. Het werk is daardoor zakelijker geworden.”

Geen ander

Henri heeft nooit overwogen om bij een ander transportbedrijf te gaan werken. Hij zit goed bij Van der Lee. “Ik werk hier met plezier en zit hier op mijn plek. En wie zit er nu te wachten op een chauffeur met functieverlies in zijn hand? Niemand toch”, grapt hij. Of hij tot zijn pensioen bij Van der Lee blijft? “Zolang ik het naar mijn zin heb, ga ik door. En niemand kan in de toekomst kijken. Je weet nooit wat er op je pad komt.”

Fotografie: Marco Hofsté

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *