Piet Morée en zijn DAF

Veel vrachtwagenchauffeurs hebben een ‘speciale relatie’ met hun truck. Het moet een wagen zijn waarmee je voor de dag kunt komen. Waar anderen jaloers naar kijken. Waarin je je helemaal thuis voelt.
Piet Morée (52) uit Renswoude is zo’n chauffeur. Hij is trots op zijn DAF.

IK VOEL HET VERSCHIL

Piet Morée houdt van DAF. Voor hem is er geen betere truck dan zijn eigen CF 85. “Een vaste wagen is belangrijk voor me. Waar je altijd in rijdt, rijdt het lekkerst. Ik merk het direct als ik een in DAF van een collega achter het stuur stap. Het is seriewerk, maar ik voel het verschil. Mijn wagen is van 4 april 2013. Er staat 450 duizend kilometer op de teller. Over twee jaar krijg ik een nieuwe, maar daar kijk ik niet naar uit. Ik hou niet zo van veranderingen. Ik moet altijd weer een paar weken wennen aan een nieuwe auto.”

Beenruimte
Het wagenpark van Bakker Logistiek bestaat voor het grootste deel uit DAF en IVECO. Piet rijdt al 28 jaar DAF. En dat blijft zo, als het aan hem ligt. “Kijk eens hoe riant ik zit. In een DAF is er meer plek voor de chauffeur. Ik heb heel veel beenruimte, het stuur zit lekker ver naar voren, de stoel is prima en er is een breed bed. Elke middag doe ik daarop een tukkie. Dan zet ik mijn kookwekker op drie kwartier.”

Ervaring
Op zijn zestiende gaat Piet bij een slagerij werken, met de bedoeling er zijn vrachtwagenrijbewijs te halen. “Na de mavo had ik geen zin meer in leren. Ik wilde op de wagen. Toen ik mijn rijbewijs had, solliciteerde ik bij Bakker Logistiek. Maar daar wilden ze alleen chauffeurs met ervaring. Drie jaar heb ik toen voor Blokker gereden. Eerst twee maanden op een bakwagen, daarna op de trailer en vervolgens op een combi. Na drie jaar klopte ik weer bij Bakker Logistiek aan. Toen mocht ik komen en ik ben nooit meer weggegaan.”

Haarnetje
Piet rijdt door Nederland en België, gemiddeld zo’n 500 kilometer per dag. Elke avond is hij thuis. “Ik vervoer voornamelijk kaas en frituurvet. In de boter- en kaasfabrieken moet ik verplicht een haarnetje op. Die neem ik na gebruik altijd mee, want ze zijn ideaal om stof mee af te nemen. Elke dag blaas ik mijn cabine schoon. Ik hou er niet van als het een zooitje wordt. Mijn wagen moet opgeruimd en fris zijn.”

Doekjes
Piet heeft dus een hekel aan veranderingen. Als zijn vrouw af en toe de huiskamer anders inricht, heeft hij het daar moeilijk mee. Alles in zijn auto heeft dan ook een vaste plek. Aan de bestuurderskant heeft hij met een stuk plexiglas een groter opberg vak gemaakt. Daarin zitten heel veel microvezeldoekjes. “Ik heb een hele verzameling van die doekjes en haarnetjes. Altijd handig. Alle troep stop ik in een koffiebekertje en bij een tankstation gooi ik het dan netjes weg. Ik erger me aan mensen die rommel op de weg smijten.” Elke twee weken gaat de DAF door de wasstraat. Piet helpt dan mee. “Maak ik de rubbermatten in de cabine schoon.”

Uitstraling
“Met een wagenpark van vijfhonderd auto’s is het belangrijk dat de uitstraling hetzelfde is.” Bij Bakker Logistiek mag je daarom sinds een aantal jaren je wagen niet meer versieren. Geen naambordjes, geen gordijnen, geen knuffels achter de voorruit. Een beetje jammer vindt Piet dat wel. “Mijn auto is toch een beetje mijn huis. Vroeger had ik een bordje met de naam van mijn vrouw achter de voorruit. En zij had een gordijntje met hartjes gehaakt. Die mis ik wel. Maar ja, het is zoals het is. Ik heb een goede baas en alles is hier prima geregeld. Dan ga ik niet zeuren om een paar gordijntjes.”

Dashcam
Piet heeft dan wel geen versieringen achter de voorruit, hij heeft er wel een eigen dashcam geïnstalleerd. “Soms maak je onderweg dingen mee die je graag thuis wilt laten zien. Dankzij deze dashcam kan dat.” Er staat nog een tweede dashcam. Die is van Route 42. Die monitort Piets rijgedrag. “Ik ben de eerste bij Bakker die met Route 42 rijdt. Eén keer per maand geeft mijn coach me uitleg over mijn rijstijl. De beelden van de dashcam helpen daarbij. Ik vind dat wel positief. Als je dertig jaar rijdt, denk je dat er niets meer te leren valt. Maar daar vergis je je in. Vroeger was ik heel jachtig en gehaast. Dankzij dit apparaat en de uitleg van mijn coach ben ik veel netter en rustiger gaan rijden.”

Fotografie Marco Hofsté