Peter zwaait af

Afscheid zonder weg te gaan

Edwin ter Hoeven, mentorchauffeur bij Peter Appel, mailt: “Peter van Eerd is onze oudste dubbeldekkerchauffeur. 25 oktober 2019 gaat hij met pensioen. Hij kan ons niet missen, want hij blijft toch één dag in de week rijden bij ons in Waalwijk.”

Op Peters laatste werkdag vangt TON hem op.

Vrijdagmiddag 25 oktober. Peter van Eerd (66) uit Heeswijk-Dinther laveert de LZV-dubbeldekker voor een dock van het SPAR-distributiecentrum in Waalwijk. De allerlaatste keer, voordat hij met pensioen gaat. Peter is in een opperbeste stemming. Zorgvuldig verzamelt hij de slingers, die vandaag zijn cabine sierden. Vanochtend hoefde hij pas om drie uur te beginnen. Zijn collega’s hadden de wagen al geladen. “Daar ben ik anders wel een uurtje of twee mee bezig”, zegt de afzwaaier. “Nu mocht ik nog een bakkie koffie gaan drinken. En daarna ben ik naar de Achterhoek geweest. Lekker doorrijden in het prachtige weer.”

Voortaan zonder mij

Peter gaat naar binnen, waar hem slagroomtaart met koffie wacht. Het T-shirt dat hij draagt, spreekt boekdelen: “Jullie moeten het voortaan zonder mij doen”. Dat is waar, maar toch niet helemaal. Eerst gaat hij er een maandje tussenuit, maar daarna stapt hij weer achter het stuur. “In de prachtige LZV van mijn collega Jeroen den Brok. Die is de ene week op woensdag en de ander op vrijdag vrij. Dan vervang ik hem. Jeroen is heel precies op zijn auto. Hij vertrouwt me wel een beetje dat ik er ook netjes mee omga.”

43 jaar naar dezelfde plek

Op zijn negentiende begon Peter op de vrachtwagen bij Blommers in Heeswijk. In de loop der jaren wisselde het bedrijf van naam, maar bleef op dezelfde locatie. Peter: “Ik ben 43 jaar naar dezelfde plek gefietst. Heen twee kilometer, terug twee kilometer.” Maar drie jaar geleden ging het bedrijf failliet. “Stond ik op straat, 63 jaar oud. Ik zag het niet vrolijk in. Kwam ik bij Peter Appel, kon ik meteen beginnen. Leeftijd was helemaal geen probleem.”

‘s Nachts om halftwee op pad

Peter rijdt op een LZV met dubbele laadvloer. “Ik vind zo’n grote auto prachtig. En het is heerlijk, dat je met zo veel lading maar één rit per dag hoeft te doen.” Die dagen beginnen wel vroeg: om halftwee of halfdrie in de nacht. “Ik ga de avond tevoren tussen zes en half zeven naar bed. Vind ik geen punt. Mijn kinderen zijn de deur uit. Als ik een rit op Texel heb, moet ik echt om halftwee beginnen, want dan kan ik de boot van halfzeven halen.”

Kopje koffie in Zieuwent

Na 47 jaar rijdt Peter nog steeds met plezier door het land. “Naar Doetinchem, Denekamp, De Lutte, Winterswijk. En Zieuwent. Dat plaatsje achter Doetinchem kennen de meeste mensen niet eens. Maar dat vind ik de mooiste plek. Daar hebben ze altijd tijd om een kop koffie te drinken, ook als het hartstikke druk is.”

De andere dagen

Peter blijft dus één dag per week werken. Wat hij op die andere dagen gaat doen? Bij het antwoord op die vraag wordt Peter emotioneel. “Het schuurtje van mijn dochter Bianca opknappen. En mijn kleindochter van tien zal veel aandacht krijgen. Zij is het kind van mijn dochter Cindy, die zeven jaar geleden is overleden.”

Geen gram te veel

Hij begint fit aan de nieuwe levensfase. Peter weegt geen gram te veel. “Bij mij komt het er niet snel aan. Je moet er een beetje op letten. Thuis eet ik wat ik wil, maar onderweg neem ik nooit een gehaktbal.” Beweging krijgt hij genoeg. “Ook al heb ik twee kunstheupen: ik tennis, fiets en loop hard.” En één dag per week blijft hij dus in de vrachtwagen klimmen. “Als je 47 jaar op die auto hebt gezeten, kun je het toch niet zomaar in één keer alles laten vallen?!”

Fotografie: Annelies van ’t Hul