Op handen gedragen

Waardering

Voor (o)pa

Een foto waarop één persoon ontbreekt: vader Ad van Schilt. Ad rijdt ergens in het buitenland. Zijn dochters en kleinkinderen willen hem verrassen met een familieportret in TON. Omdat ze het zo waarderen hoe (o)pa al zoveel jaren zijn werk weet te combineren met aandacht voor zijn (klein)kinderen.

“Mijn vader Ad van Schilt is op 30 september 2019 45 jaar in dienst bij Bernaards Transport in Halsteren. En dat met een leeftijd van 61 jaar jong”, mailt Ad’s dochter Rowena. Zij wil haar vader in het zonnetje zetten. Die mag niets weten van de foto, dus op een woensdagmiddag in november verzamelen dochters en kleinkinderen zich in het ouderlijk huis in Lepelstraat. Samen met moeder Marlies halen Daniëla, Caroline en Rowena herinneringen op.

Moeder Marlies (59): “Op mijn zeventiende kreeg ik verkering met Ad. Regelmatig ging ik met hem mee. Toen Daniëla geboren werd, was hij reserve buitenland. Dan moest hij bijvoorbeeld naar Monaco en reden Daniëla en ik mee. Gingen we slapen, dan legden we de baby aan het voeteneind. Ik heb er nooit een probleem mee gehad dat Ad internationaal reed, want in de weekeinden was hij er bijna altijd.”

Dochter Carolien (34): “We waren niet anders gewend dan dat pa er door de week niet was. In het weekeinde deden we leuke dingen met hem en dan ging ma de was doen. Pa is nu ook een geweldige grootvader. In de herfstvakantie vraagt mijn zoontje Diego altijd of opa moet werken en of hij dan twee nachtjes mee mag. Dat kan alleen als pa geen gevaarlijke stoffen vervoert. Diego vindt het geweldig.”

Dochter Daniëla (37): “Tijdens de schoolvakanties wilden we alle drie altijd met pa mee. Als oudste vond ik dat ik het eerste recht had, maar dat waren mijn zussen natuurlijk niet met me eens. De mooiste ritten waren als we moesten overstaan. Dan konden we lekker winkelen of naar het strand met pa. Tegenwoordig kan dat allemaal niet meer. Pa moet meer op tijd rijden. Er is heel veel veranderd. Wat dat betreft is de charme van het vak wel verdwenen.”

Dochter Rowena (30): “Het leukste van die ritten met pa was de hele dag niks doen. Een beetje rondkijken, wat lekkers uit de koelbox pakken en natuurlijk elke avond uit eten. Pa houdt van een goede maaltijd. Hij wil geen magnetron in zijn wagen. ‘Als zo’n ding erin komt, stop ik direct’, zegt hij. Overal weet hij de juiste adressen om te eten. Collega’s bellen hem onderweg om te vragen waar ze moeten aansteken. En als wij op vakantie gaan, krijgen we een routebeschrijving mee, met daarop alle goede restaurants.”

Marlies: “Nog vijf jaar en dan kan Ad met pensioen. Vijf jaar geleden dachten we dat hij na veertig dienstjaren zou kunnen stoppen. We hadden al een campertje gekocht om lekker door Frankrijk te toeren. Maar toen hoorden we dat hij nog een aantal jaren door moest werken. Hebben we de camper maar weer verkocht. Het rijden vindt Ad nog steeds leuk, maar het wordt wel zwaarder. Wat dat betreft kijkt hij uit naar zijn pensioen.”

Trouw

Ad van Schilt (61) is zijn werkleven lang in dienst bij Bernaards Transport in Halsteren. Op zijn zestiende begonnen als bijrijder, daarna zelf op de wagen. Eerst binnenland, nu alweer 36 jaar internationaal. Vroeger gingen zijn dochters mee in de cabine. Tegenwoordig zit regelmatig een van de kleinkinderen naast opa. Achter de voorruit staat een nummerplaat met daarop DACARO, de beginletters van de namen van zijn dochters. Zo trouw als Ad is aan zijn werkgever, zo trouw is hij aan zijn gezin.