Na het pensioen

KLAAR? Mooi niet!

“Wat ik in TON mis, is een onderwerp over chauffeurs die net als ik gestopt zijn en toch weer niet. Ik heb weken gedraaid van 55 tot 60 uur. Stilzitten was er niet bij. Dan kom je thuis te zitten met het stempel KLAAR! Klaar? Ben je nou helemaal betoeterd. Helemaal niet!” Dat mailt Frans de Been (67) uit Oosterhout. TON wil weten hoezo Frans niet klaar is.

De man

Hij weet overal de weg. Heeft geen TomTom nodig. Als zijn kinderen ergens moeten zijn, lepelt vader Frans uit zijn hoofd de route op. En dan moet ge daar linksaf. Wat wil je ook? Meer dan 45 jaar beroepschauffeur. Alle rijbewijzen gehaald in militaire dienst. Daarna jarenlang voor Jamin gereden, tot die failliet ging. Vervolgens Remeijsen, Tibbett & Britten, Coca Cola. En tenslotte van 2003 tot 2018 bij Peter Sestig Transport in Dongen. Containertransport. Dacht hij eerst dat het zou gaan vervelen, omdat hij altijd distributie had gedaan. Maar het viel erg mee. En hij hoefde niet meer zo veel te sjouwen. Ideaal als je wat ouder wordt. Zeker weten: containertransport houd je tot je pensioen redelijk makkelijk vol. Als je tenminste gezond bent. En dat is hij.

De geraniums

Dan wordt het 1 mei 2018, wordt hij 66 en is zijn pensioen daar. Echt voorbereid op een leven zonder volle werkweken heeft Frans zich niet. Het was ook geen aftellen. Ja, er hing een papiertje met de laatste honderd dagen, maar dat vergat hij regelmatig af te vinken. Natuurlijk is er de meevaller van de prachtige, lange zomer. Fietsen, wat klussen, in de zon zitten. Hij is echt een zomermens; de winterdag is aan hem niet besteed.

En hij verkeert in de gezegende toestand dat hij nog veel dingen kan. Zijn ogen zijn nog goed, hij voelt zich prima, het rijden zit nog steeds in zijn bloed. Als zijn vrouw bij wijze van spreken zegt dat ze morgen naar Italië wil, zit hij al in de auto.

Sommigen zeggen: je valt in een zwart gat. Dat heeft hij niet gehad. Maar hij dacht wel: ik ga niet de hele dag in een stoel liggen.

Het busje

Twee ‘baantjes’ heeft hij. De ene: rijden op een busje met aanhanger. Onderdelen bezorgen voor machinefabriek Van de Kuyp in Raamsdonksveer. Het is oproepwerk, gemiddeld zo’n vijftien uur per maand. Hij deelt de baan met zijn eveneens gepensioneerde buurman, die al voor Van de Kuyp werkte. Buurmans dochter kwam vragen of Frans al wist wat hij na zijn pensioen zou doen. En of hij niet met haar vader wilde samenwerken. De ene week op, de andere af. Had haar pa ook weer wat meer tijd voor zichzelf.

Ze bezorgen door het hele land. Kleine dingetjes die snel weg moeten, maar ook grote onderdelen tot 1800 kilo. Hij moet zich beschikbaar houden. Soms zit hij wel eens te wachten en dan komt er niks. Het zijn kortom geen volle dagen. En vroeg opstaan is ook niet nodig. Niet dat hij ooit moeite had met zijn bed uitkomen, om half vijf in de ochtend. Maar het is wel prettig dat het niet meer hoeft. Al moet hij nog steeds wennen aan het nieuwe ritme. Om negen uur ‘s avonds vallen zijn ogen dicht en dan is hij om elf uur klaarwakker. Nou ja, slaap is sowieso zonde van de tijd.

De bus

Zijn tweede baantje is helemaal leuk. Rijden in een oude Amerikaanse schoolbus. Dat doet hij sinds vorig jaar oktober voor Bart Heijne Water Events in Geertruidenberg. Bart zocht mensen met groot rijbewijs en Code 95. En die bereid zijn personen te vervoeren. Want dat is namelijk een heel aparte manier van dingen bezorgen, merkt Frans. Ze stappen zelf in, dat is een geluk. En de meesten komen met veel plezier in de bus. Maar er zitten er ook tussen die denken dat ze de oldtimer moeten ombouwen tot cabriolet.

Je moet met die gasten kunnen omgaan. Snappen dat ze een uitje hebben en plezier willen maken. Beetje tolerant zijn, ook. Hij heeft eens een ploegje studenten gehad die hij van Utrecht naar Eefde en terug moest brengen. Was hij ‘s middags klaar, had hij zeven tassen vol lege flessen. En hij moet ook wel eens met emmer en dweil in de weer als hij de stappers heeft afgeleverd.

Hij rijdt op twee bussen: een kleine, met automaat, voor 24 personen; een grote met vijfbak voor 44 personen. Zelfs zit Frans het liefst op die grote. Dat is heerlijk sturen. Hij is vier keer in Amerika geweest en heeft ze daar zien rijden. Dacht altijd al: dat wil ik ook. Het is echt een kick. En je krijgt veel bekijks. Als hij ergens stilstaat, komen er meteen mensen op af die een foto willen maken.

De boodschap

Frans vindt: zoek na je pensioen leuke bezigheden. Ga niet zitten kniezen, zo van: ik mag niet meer rijden. Er is genoeg werk, als je om je heen kijkt. Het kan betaald zijn, of vrijwillig. Als je het maar naar je zin hebt. Je ‘moet’ niks meer en dat is toch mooi? Maak er wat van. Pluk de dag.

Fotografie: Annelies van ’t Hul