Marco zet zich in voor een ander

Liefde, aandacht en geduld

Veel mensen zetten zich in voor hun medemens. En combineren dat met hun baan. Soms is dat passen en meten, maar het geeft veel voldoening. Vraag maar aan Marco van Lienden (48) uit  Hazerswoude-Dorp. Marco (21 jaar vrachtwagenchauffeur, sinds anderhalf jaar bij Simon Loos) is coach en assistent-trainer bij het autisten-voetbalteam (ASS) van voetbalvereniging ASW in Waddinxveen.

Woensdagmiddag, vier uur. Marco komt net uit bed. Vanavond om halftien moet hij weer aan de bak. Eerst bloemen laden op de veiling in Bleiswijk en dan het land door. In de woonkamer zit zijn zoon Matthijs te gamen. Mitchell is druk met zijn dinosaurusplaatjes van de supermarkt. Gewone jongens, die jongensdingen doen. In de tuin vertelt Marco hoe hij coach en trainer is geworden van zijn zoons en van het autistenvoetbalteam van ASW. “Het is nu zomerstop. Ik kan even bijtanken voor het komende voetbalseizoen. Dan sta ik weer elke woensdagavond en zaterdagochtend langs het veld. Het is prachtig mooi om die jongens te begeleiden. Maar het vergt ook veel energie, naast mijn baan als nachtchauffeur.”

Diagnose
“Mijn twee zonen, Matthijs van achttien en Mitchell van veertien, zijn autistisch. Net zoals Albert Einstein, Steve Jobs van Apple en Bill Gates van Microsoft. Mitchell vertoonde als peuter en kleuter ernstig grensoverschrijdend gedrag. Ik kon daar heel moeilijk mee omgaan. Dacht dat hij expres niet luisterde. Ook hulpverleners wisten niet wat er met hem aan de hand was.” Als Mitchell op achtjarige leeftijd één jaar lang wordt opgenomen, volgt de diagnose: autisme met ADHD, met bindingsstoornis en een beperkt IQ. Het hele gezin krijgt begeleiding. Dan blijkt ook dat Matthijs een autistische beperking heeft. “Nu wisten we eindelijk wat er aan de hand was. Ik ben toen, tien jaar geleden, nachtchauffeur geworden, zodat ik overdag thuis kon zijn voor onze jongens.”

Ingewikkeld
Door de jaren heen leren Marco en zijn vrouw Marlies hoe om te gaan met de beperkingen van hun zonen. “Het bleek dat onze opdrachten te ingewikkeld waren. ‘Ga naar boven, poets je tanden en trek je pyjama aan.’ Voor Mitchell was dat al veel te veel. Nu blijven we rustig en geven niet te veel informatie in één keer. Met veel liefde, geduld en aandacht gaat het nu heel goed met Mitchell en Matthijs.”
Matthijs is acht jaar als hij gaat voetballen bij de plaatselijke vereniging. “Op het veld deed hij niet onder voor de rest, maar hij werd gepest omdat hij anders was. Ik ben toen gaan helpen. Hij werd keeper, zodat hij wat losstond van de groep. Met mij achter de lijn om hem aan te sturen en te corrigeren als hij vreemd gedrag vertoonde. Dat ging vijf jaar goed, totdat aan het eind van het seizoen een aantal teamgenoten de voorzitter liet weten dat ze wilden stoppen. Het was ‘Matthijs weg of wij weg’. Ik heb toen de knoop doorgehakt: Hier stopt Matthijs’ voetbalcarrière.”

 ASS-voetbal
Gelukkig voor Matthijs is een oud-collega van Marco trainer bij een voetbalvereniging in Waddinxveen. Daar hebben ze een elftal voor autisten, een ASS-team. “Hij vroeg of dit elftal misschien iets voor mijn jongens zou zijn. Mitchell had maar een blauwe maandag op voetbal gezeten en daar een trauma aan overgehouden. We zijn toen met z’n drieën een keertje mee gaan trainen en hebben een oefenwedstrijd gespeeld. Dat beviel goed.”
In Waddinxveen zijn er twee elftallen en een trainingsgroep. Matthijs vindt snel zijn draai in het tweede elftal. Mitchell voetbalt in de trainingsgroep en af en toe bij het elftal van zijn broer. Marco is er elke wedstrijd en staat zijn zonen bij. “Toen de trainer van de groep ermee stopte, vroeg de vereniging mij. Ze vonden dat ik mijn jongens zo goed steunde tijdens de trainingen en de wedstrijden. Ik had er eigenlijk niet zo’n zin in. Nachtdiensten kosten mij veel energie. Maar als ik het niet deed, zou de trainingsgroep stoppen en kon Mitchell niet meer voetballen.”

Aanpak
Zo wordt Marco coach en trainer. “Ik heb een goede klik met de kinderen. Ieder kind is anders en heeft een andere aanpak nodig. Zo is er een jongen die altijd voorop wil lopen, anders wordt hij boos. En er is eentje die als hij een bal krijgt, die niet meer wil afgeven. Ik weet hoe ik deze kinderen kan bereiken. Ons eerste en tweede elftal zijn dit jaar kampioen geworden. Het is wel jammer dat niet elke voetbalvereniging een ASS-team heeft, want er doen maar zeven elftallen mee in onze regio.”
Zijn ervaring als trainer en coach van kinderen met autisme zet Marco ook op een andere manier in. Hij geeft één keer per jaar op de school van zijn zoons dodehoeklessen. “Mitchell reed een keer met mij mee. Toen we in een file zaten, zei hij steeds: ‘Ik zie je wel, ik zie je niet’. Ik vroeg wat hij dan wel en niet zag. Bleek het om de dodehoek te gaan. Zo ben ik op het idee gekomen om dodehoeklessen te gaan geven aan kinderen met autisme. Hartstikke fijn om te doen. En ik vind het mooi dat ik van Simon Loos de auto meekrijg om de kinderen het echt te laten zien.”

Fotografie: Marco Hofsté