‘Kereltje’ wordt vakman

Als klein kereltje ging Bas (18) al met zijn oom Haiko Tiggelaar (55) mee op de vrachtwagen. Nu zit Bas in het uitzonderlijk vervoer, bij Remmers in Muntendam. Hij bestuurt een vaste trekker met een 125 tonmeter autolaadkraan achter de cabine. Zijn oom is er trots op. “Dat Bas chauffeur is, verbaast me niks. Maar dat hij zo jong al dit soort werk doet, vind ik knap.”

Boerderij
Bas was acht jaar toen hij op de boerderij van zijn vader al de veewagen met aanhanger achteruit de stallen inreed. Oom Haiko ontging die belangstelling voor vrachtwagens niet. “Hij kwam net met zijn hoofd boven het stuur uit. Als Bas vakantie had, keek ik altijd wanneer ik een rit had waarop hij mee zou mogen op het terrein van de klant. Dan belde ik Bas of hij zin had. Nou, die zei altijd ja.”

Kriebelen
Zelf is Haiko niet van jongs af chauffeur. Hij volgde een opleiding in de metaal. In 1990 was hij als constructiewerker betrokken bij de bouw van een loods van transportbedrijf Oldenburger. “Het begon te kriebelen. Ik besloot om bij Oldenburger als chauffeur te gaan werken – en dat ben ik gebleven. Nog steeds met veel plezier. Sinds 2007 werk ik bij Sterrenborg in Meeden, in het speciaal transport. Hetzelfde soort werk dus als Bas nu bij Remmers doet. Het is heel afwisselend vervoer: boten, caravans, bouwmateriaal, kunstwerken, machines. Ik heb zelfs enkele keren vliegtuigen opgehaald.”

Vaste auto
Bas heeft sinds maart een jaarcontract bij Remmers. “Ik heb eerst het vmbo afgemaakt. Daarna de chauffeursopleiding gevolgd en stage gelopen bij Remmers. Daar begon ik op een bakwagen met een 42-tons kraan, in de bouw. Nu heb ik een vaste auto en doe ik dus speciaal transport. Ik werk graag met de kraan. En ik vind ook de afwisseling van het rijden en het met je handen werken fijn. De klussen zijn heel gevarieerd. Afhankelijk van de lading koppel ik een trailer aan. Dan is het weer een dieplader voor een hoog transport, dan weer een schuiftrailer voor een lage lading. En soms ben ik vanwege de lading met transportbegeleiding onderweg.”

Rustig blijven
Het bedienen van de kraan is nauwkeurig werk, zegt Bas. “Bijvoorbeeld als je machines in een productiehal gaat plaatsen. Je moet kunnen samenwerken met de mensen van de fabriek en ook als het tegenzit vriendelijk en vooral rustig blijven.” De ritten beperken zich niet tot Nederland. Onlangs was Bas in Ierland. “Een geweldige belevenis. Waarschijnlijk komt er ook in Frankrijk werk. Daar moet een machine in delen naartoe, om hem vervolgens in een fabriekshal op te bouwen. Ze mogen mij daar zeker voor inschakelen.” Het deert hem niet dat het soms lange dagen zijn, of dat hij een weekend van huis is. “Wie een baan van acht tot vijf wil, moet dit vak gewoon niet gaan doen. Als je plezier in je werk hebt, tel je de uren niet.”

Samenwerken
Hoewel hun werkgevers Remmers en Sterrenborg regelmatig in projecten samenwerken, zijn Bas en Haiko elkaar nog niet bij eenzelfde klus tegengekomen. “Zou wel leuk zijn als het gebeurt. Al hoeft hij me dan niet met oom aan te spreken”, zegt Haiko lachend. Hij weet dat zijn neef zich al goed kan redden. “Toch is iedere dag anders en moet je regelmatig aanpassingen doen bij het laden en lossen. Bijvoorbeeld waar en hoe je de kraan stempelt.”
Bas: “Soms is het op de locatie veel krapper dan je je hebt voorgesteld, bijvoorbeeld omdat er iets in de weg staat. Ik vind die uitdaging juist leuk. Met vragen kan ik bij mijn collega’s terecht. Dat hebben ze mij bij Remmers vanaf het begin heel duidelijk gemaakt: als je twijfelt of iets niet weet, meteen vragen. Het is zoals mijn oom altijd zegt: ‘Domme vragen bestaan niet, domme antwoorden wel’.”

Ervaren
Een jaarcontract. Een vaste auto met een zware kraan. Uitzonderlijke ladingen. Dat allemaal bevestigt dat zijn werkgever vertrouwen heeft in Bas. En omdat Remmers vanwege de specialistische aard van het transport graag met ervaren chauffeurs werkt, maakt Bas straks kans op een contract voor onbepaalde tijd. “Dat zou ik wel willen. Het werk is hartstikke leuk.”
Oom Haiko zal niet vreemd opkijken als het zover komt. Zijn ‘neefje’ heeft het vak in de vingers.

Fotografie: Harry Linker