Hoe ging het verder met Dirk?

Wat de toekomst brengt? Wie zal het zeggen? Je kunt nog zulke goede voornemens hebben, in de praktijk pakt het meestal anders uit. En het gaat zeker niet altijd van een leien dakje. Dirk Aartsen vertelt wat er van zijn plannen kwam.

Dirk Aartsen – 67 jaar – woont in Waarder – getrouwd met Mia – was internationaal chauffeur – is 2 jaar met pensioen

Je moet je eigen broek ophouden, betoogde Dirk Aartsen in 2011 in TON 34. Daarom spaarde hij extra voor later, want Dirk en zijn vrouw Mia verwachtten niet zo veel van de AOW. Ze staken geld in spaarbeleggingen. Dat viel tegen, dus werd het passen en meten.

Het schip in
“We zijn met die spaarbeleggingen flink het schip in gegaan. Het is allemaal heel zuur. Ik had zwart op wit dat al het belegde geld belastingvrij zou zijn. Toen ik met pensioen ging, kwamen de beleggingen vrij. Om aan het geld te kunnen komen, moesten we een rekening openen bij een speciale bank. Bleek dat het niet belastingvrij was. De helft moest direct naar de belasting. We krijgen nu elke maand een bedrag uitgekeerd, maar hadden op veel meer gerekend. We voelen ons belazerd. Ik had het geld beter in een oude sok kunnen doen, dan had ik meer overgehouden.”

Ruimer in jasje
“Mia is 66 en krijgt binnenkort AOW. Tot die tijd leven we van mijn AOW, mijn pensioenuitkering van Pensioenfonds Vervoer en van het geld van die spaarbeleggingen. De AOW is niet zo hoog en mijn pensioen is vijfhonderd euro per maand. Om wat extra’s te hebben, werk ik af en toe via uitzendbureaus. Als Mia dadelijk AOW krijgt, zitten we weer iets ruimer in ons jasje.”

Honden als hobby
“Ik heb mijn leven lang internationaal gereden. Ben overal geweest. Afrika, Cyprus, Italië, de Noordkaap, noem maar op. De laatste jaren reed ik veel op Schotland, voor Getru uit Bleiswijk. Die zitten in de bloemen en planten. Ik mis het werk helemaal niet. Mia en ik zijn gek op grote honden. In totaal hebben we er achttien gehad. Rottweilers, herders, bouviers, boxers. Als ik van huis was voor mijn werk, was ik nooit bang dat er iets met Mia zou gebeuren.”

Amerikaanse Akita
“Nu hebben we een Amerikaanse Akita. Edo heet hij. In augustus is hij twee jaar geworden. Hij weegt vijfenzestig kilo. Deze honden zijn een eerste afstammeling van de wolf. Het zijn berenjagers. Je moet ze niet in de ogen kijken, daar kunnen ze niet tegen. Twee keer per dag ga ik een uur met Edo wandelen. Of het onze laatste hond is? Dat weet je nooit.”

Heftig jaar
“2018 was een heftig jaar voor ons. Eerst moest ik geopereerd worden. Ik heb een nieuwe bovenkaak gekregen. Door verkeerde tandartsbehandelingen had ik een gat in mijn verhemelte en was er een deel van mijn kaak weg. Van een stukje uit mijn schedel hebben ze een nieuwe kaak gemaakt. Ook zijn er twee verstandskiezen getrokken. Die bleken de oorzaak van mijn altijd aanwezige hoofdpijn. Toen ik uit het ziekenhuis kwam, ging Mia erin voor een niertransplantatie.”

Nier van buurman
“Onze overbuurman heeft een nier aan Mia afgestaan. We hadden het Nierteam van de Nierstichting uitgenodigd om onze familie, vrienden en kennissen voor te lichten over Mia’s ziekte. Onze buurman was daar ook bij. Na afloop bood hij een van zijn nieren aan. We zijn een half jaar bezig geweest met allerlei onderzoeken en gelukkig was het een match.”

Nieuw leven
“Mia is in juni geopereerd. Ze heeft een heel nieuw leven gekregen. Voor de operatie was ze zo dik door alle afvalstoffen. En moet je haar nu eens zien. Het is ongelofelijk hoe zij is opgeknapt. We leven van dag tot dag en zijn blij met hoe het nu is. We genieten, want het leven is zo onvoorspelbaar.”

Roedel wolven
“Dromen hebben we nog genoeg. Zo zou ik graag een keer een roedel wolven in het wild willen zien. In Duitsland kan dat. Lijkt me prachtig. Wolven zijn schitterende dieren. Een andere droom is verhuizen naar Duitsland. Vlak over de grens bij Nijmegen zou wel mooi zijn. Mia komt uit Limburg en wil weer een beetje die kant uit. Ik heb zes jaar in Duitsland in het leger gezeten. Ik kan overal wonen.”

Fotografie Marco Hofsté