Het team van Meulenberg Transport

Groepsportret

Je moet het samen doen, in het werk. Dat gaat makkelijker als je goede collega’s hebt en de sfeer prettig is. Als je een echt team vormt. TON maakt een groepsportret van een aantal van de medewerkers van Meulenberg Transport in Urmond.

Derde generatie

In 1921 opende Frits Meulenberg in Urmond een groeve en ging in zand en grind handelen. Zijn zes zonen kwamen als vanzelfsprekend in de zaak. Sinds 1996 zit de derde generatie aan het roer, met Wil Meulenberg als directeur. Tegenwoordig bestaat het grootste deel van de activiteiten uit het vervoer van zeecontainers vanuit de Limburgse Euregio en het Duitse Ruhrgebied naar de havens van Rotterdam en Antwerpen, en het aanvoeren van containers vanuit deze havens.

Voor het wegvervoer beschikt Meulenberg over 26 motorvoertuigen (waaronder 1 distributiecombi) en 72 getrokken eenheden. Iedere zaterdag worden de wagens keurig schoongewassen en in het gelid gezet op het parkeerterrein bij de hoofdvestiging. Klaar voor het groepsportret.

Op de motor

“Ik ben een tijdje mentorchauffeur geweest. Dat heeft goeie en slechte kanten. Maar jongens zien groeien in het transport is mooi. Dan zie je ook of ze een hart voor transport hebben.”

Vanaf zijn 15e is Ale Dillema (64) uit Urmond aan het werk. Hij begon in de bouw in Duitsland. Sinds 42 jaar rijdt hij op de vrachtwagen. “Heel eerlijk: ik ben wel aan het aftellen. Ik heb het langzaam gehad”, zegt hij lachend. In 1978 haalde Ale z’n vrachtwagenrijbewijs. “Dat wou ik graag. Ik heb bij zoveel verschillende bedrijven gewerkt. Mijn eerste baan was bouwmaterialen vervoeren met de autolaadkraan. Dat waren binnenlandse ritten.

Daarna zat ik een tijdje bij een verhuisbedrijf, met klussen in het buitenland. Leuk werk. Bij weer een ander bedrijf reed ik op een dieplader.” In 1999 begon Ale bij Meulenberg. “Hier werk ik al het langst. Er heerst een goeie sfeer.” Naast zijn werk rijdt Ale graag op de motor. “De Eiffel in met een paar man. Met mijn zoon erbij. Ik regel ook vaak op het bedrijf dat we een uitje op de motor gaan doen.”

Eigen route bepalen

“Als ik mijn eigen route kan bepalen en vaak om vier uur thuis kan zijn, wil ik op andere momenten best wat extra’s doen. Ik voel me een van de familie Meulenberg.”

Wim Broun (59) uit Geleen zit inmiddels 33 jaar op de vrachtwagen bij Meulenberg. Hij begon er in 1988, omdat hij een kind kreeg en wat dichter bij huis wilde werken en meer binnenland rijden. “Ik vervoer rollen papier naar Rotterdam, soms twee ritjes op een dag. Bij Meulenberg werken is na al die jaren nog steeds een genot. Ik kan geen minpunten opnoemen. Hier wordt niet alleen aan het bedrijf gedacht, maar ook aan de chauffeur. De collegialiteit en flexibiliteit zijn groot.” Zijn kinderen zijn het huis uit en Wim is inmiddels opa van twee kleindochters. “M’n vrouw heeft meestal een waslijstje klaarliggen voor als ik thuiskom. Klusjes die zij niet voor mekaar krijgt. En we gaan veel wandelen met de hondjes, twee beagles.”

Het moeten is weg

“Na mijn pensionering zag ik veel te veel winkels van binnen. Dat wil ik niet, dacht ik toen. Meulenberg en rijden, dat wil ik. Ik heb hier toen weer aangeklopt: Jongens, als jullie me nodig hebben, dan ben ik er.”

Harrie Daems (74) uit Stein begon in 1967 op z’n 21e bij Meulenberg. “Mijn vader was ook chauffeur, maar die is ermee gestopt en de mijn ingegaan. Toen ik vier was verhuisden we vanuit Weert naar Ursum. Daar weet ik niks meer van.” Zijn eerste rit was in de vrachtwagen met aanhanger naar Modena. “Ik had nog nooit van Italië gehoord. Ik ben er toch gekomen, de oude Brennerpas over. Zonder navigatie. Dat duurde een hele dag, die pas. In het begin dacht ik: waar ben ik aan begonnen?” Harrie is drie maanden met pensioen geweest. Sinds 2011 is hij weer in dienst als oproepkracht. Hij rijdt af en toe als ’het nodig is. “Korte ritten. De planning houdt ontzettend veel rekening met ons. Daaraan zie je dat het echt een familiebedrijf is. Je bent geen nummer. En weet je wat het mooie is? Het moeten is weg.”

Dromen van een hanenbar

“Onze planning probeert overal rekening mee te houden en alles is bespreekbaar. De sfeer onder collega’s is super. Ik zie mezelf hier nog jaren werken.”

Hans Hendrix (43), uit Urmond was eerst dakdekker en kok voordat hij vrachtwagenchauffeur werd. “Ook nu nog droom ik wel om samen met mijn vrouw een zaak te beginnen. In Spanje heb je de ‘hanenbars’. Daar hangen honderden kippen te draaien en eet je niks anders dan kip, friet en sla. Het lijkt me wel wat om dat naar Nederland te halen.” Meulenberg leek hem een fijn bedrijf om te werken. “Ik heb er eerst m’n opleiding gedaan en ben toen aan de slag gegaan. Ik werk nu vier dagen in de week.

Meestal begin ik wat later dan de rest en ben ook wat vroeger klaar. Ritten van maximaal anderhalf uur, dat vind ik het prettigste. En zo heb ik dat ook kunnen regelen.” Hans rijdt containers met afval. “Dat is wat vuiler werk, dat niemand anders wil doen. De containers komen met de trein uit Italië. Ik breng de lading met afval dan naar Budel om zink van te laten maken. Daarna maak ik de containers ook weer schoon, met een masker op tegen het fijnstof. Ik weet elke dag waar ik aan toe ben. Dat vind ik fijn.”

Wandelen en rijden

“Mijn zoon is ook het vak ingegaan. Als jongetje ging hij vaak met me mee op pad. Dan was ik mijn boterhammen kwijt.”

Peter Cox (72) uit Stein is vijftig jaar getrouwd met zijn vrouw… en met Meulenberg. Hij begon er als 22-jarige in 1970, na vier jaar militaire dienst. Daar was hij monteur in de garage. De maandag erop kon hij al meteen bij Meulenberg aan de slag. “Mijn vrouw was dochter van Thei Meulenberg, een van de directeuren toen. En ze hadden iemand nodig. Het kwam mooi uit dat ik in militaire dienst alle rijbewijzen had gehaald.”

Peter heeft in die vijftig jaar veel zien veranderen. “De grootste verandering vind ik wel de communicatie. Dat is een groot voordeel nu. Je staat toch meer in contact. Vroeger moesten we naar een tankstation om te bellen.” Peter heeft altijd met plezier gewerkt. In de zeven maanden sinds zijn pensionering is hij veel met z’n vrouw op pad geweest. “Je stapt in de auto en bent zo een paar dagen weg. Heerlijk die vrijheid.” Hij miste het rijden wel. Een jaar na zijn pensionering, in 2009 ging hij weer in dienst als oproepkracht. “Als ze me nodig hebben, ben ik er.”

Hoe groter hoe beter

“Vrachtwagenchauffeur worden was mijn grote droom. Vroeger ging ik altijd met vrienden vrachtwagens kijken langs de weg. Hoe groter hoe beter”

Rob Reitsma (34) uit Urmond werkt bijna drie jaar bij Meulenberg. Chauffeur worden wilde hij, maar zijn ouders zagen dat niet zitten. “Ze wilden dat ik zou doorleren. Maar ik vond het niet echt moeilijk om daar tegenin te gaan. Het maakt me niet uit wat anderen van me denken. Ik doe wat ik wil en wat goed is voor mijn gezin.” Toen op zijn 18e zijn droom in het water viel door de financiële crisis, koos Rob nog even voor de verhuisbranche. Later kreeg hij via Sectorinstituut Transport en Logistiek alsnog de kans zijn ‘papieren’ te halen. “Dat heb ik in een aantal maanden gedaan. Eerst werkte ik bij een ander bedrijf. Toen was ik soms twee weken van huis. Met een gezin wil je dat niet meer. Ik heb twee dochters. Het is fijn als je dan elke avond thuis bent. Mijn dochter van tweeënhalf is een echt papa’s-kindje. Ze kan me geen uur missen, zogezegd.” Rob roemt de sfeer bij Meulenberg. “En er wordt naar je geluisterd. Alles is bespreekbaar. Iedereen hier in de regio kent Meulenberg. Ik ben best trots dat ik er werk.”

Apart volk

“Mijn vader was politieman. En van mijn moeder moest ik doorleren. Zij vond vrachtwagenchauffeurs en schippers maar een apart volkje. Het werd dus niet echt aangemoedigd.”

In 2006 begon Rob Ritzen (47) uit Urmond als chauffeur bij Meulenberg. Hij wilde wat meer thuis zijn bij z’n toen 2-jarige zoon. Die is nu zeventien en helpt weleens mee met het wassen van de wagens op zaterdag. Rob heeft ook nog een dochter van dertien. “Ik vind het fijn om ze te kunnen zien opgroeien. Dan wil je niet dagenlang van huis zijn. Vroeger nam ik de kinderen wel eens mee.”

Vrachtwagenchauffeur worden was zijn ideaal.“Tussen vier muren werken heeft me nooit gelegen. Ik ben toch een beetje op mezelf. Als je chauffeur heb je best wat vrijheid en kun je alles alleen doen, hè.” In militaire dienst haalde Rob zijn rijbewijs. “Een tijdje ben ik koerier geweest en ik heb ook nog internationaal gereden.” Nu werkt hij veertig uur in vier dagen. Elke woensdag is hij vrij. Rob zit op zijn plek bij Meulenberg. “Het is een echt familiebedrijf. Iedereen kent elkaar en woont in de buurt. Die hechte band is een meerwaarde.”