de tol van een leven lang jakkeren

Persoonlijk verhaal

Werken, werken, en dan valt de hamer. Pal vóór je pensioen. Het overkwam de nu 65-jarige Peter Slabbekoorn. Hij kan het wel van de daken schreeuwen: Zorg goed voor je lijf!

Peter Slabbekoorn – 65 jaar – woont in Heinenoord – werkt 5 dagen als logistiek medewerker bij Van der Mark Transport in Oud-Beijerland – is getrouwd met Klasina (62) – gaat met pensioen: 1 januari 2022 – krijgt AOW vanaf 4 juli 2023.

Peter verloor begin vorig jaar een been. Nu wil hij graag vertellen hoe dat gebeurde. Of beter gezegd: waarom dat gebeurde. 

Hij heeft een afspraak gemaakt met Richard Dudink, consulent bij Pensioenfonds Vervoer. Met hem wil hij bespreken wat de mogelijkheden zijn om te stoppen met werken. 

Ook is TON uitgenodigd. Want Peter vindt dat TON moet opschrijven waarom het nodig is dat hij zijn werk opzegt. Klasina, Peters vrouw, is er ook bij. Net zoals zijn werkgever, Simon van der Mark van het gelijknamige Oud-Beijerlandse familiebedrijf.

Achteraf

Dat verhaal over het been moet er dus uit. Maar het valt hem zwaar. Het voert hem naar dat ene moment. Dat hij voor het eerst een stomp zag waar voorheen een linkerbeen zat. Peter schiet vol bij de herinnering. 

Er is altijd een achteraf. Achteraf gezien had Peter dus al lang last van een pijnlijk been. Maar het moment dat de pijn zich niet meer liet verbijten, was op een vrijdag in januari 2020. 

Hij was bij Van der Mark in de loods en had gezegd: “Ik denk dat ik maar ga. Mijn been doen zo ver-schrik-ke-lijk zeer.”

Thuis was hij naar boven gegaan, onder de douche gestrompeld. “Ik dacht: warm water erover.” En toen was Klasina binnengekomen en had gezegd: “Peter kijk, je voet wordt zwart.”

Afscheid

Er volgde een weekend vol operaties en toen – op maandag – de amputatie. Nadat hij eerst afscheid had moeten nemen van zijn familie. De artsen wisten niet of hij het zou halen.

Bij het wakker worden zag hij Klasina en de kinderen aan zijn bed. Er was nu ook een dokter bij. “Ik heb ze allemaal weggestuurd.”

Dit was een moment dat hij alleen moest zijn. “Want toen drong tot me door hoe ik altijd had geleefd. En nu dit: een geamputeerd been. Op m’n 63e, aan het eind van mijn carrière.”

Generatie

Peter valt stil. Simon schiet hem te hulp: “Het is ook jouw generatie. Altijd hard werken, maar niet naar een dokter gaan.”

Peter: “Er is altijd nog wel een lading die naar Zuid-Frankrijk moet. Of je zit met pijn in Spanje en dan denk je: ik ga wel als ik thuis ben. Wat ook meespeelt: als jij ziek bent, dan moet er een ander op jouw auto. En dát wil je niet, hè?”

Peter zat vanaf zijn negentiende op de vrachtwagen, bijna altijd in het buitenland. Twaalf uur op, twaalf uur af, ook op zaterdag en zondag. Steeds drie maanden van huis. “Voor normaal eten gunde ik me geen tijd. Maar het komt erop neer dat ik mijn lichaam al die jaren ontzettend heb verwaarloosd.”

Moed verzameld

In het ziekenhuisbed drong het allemaal tot hem door. Dat hij veertig jaar roofbouw had gepleegd. Met al dat jakkeren, en elke week vijf pakjes shag en twintig flesjes bier. 

Toen had hij heel veel moed verzameld, de dekens opgetild en gekeken. “Wat je dan ziet…”

Met zijn blik op die stomp onder de dekens neemt Peter een besluit: “Ik nam me voor dat ik het leven van Klasina hiermee niet zou gaan verpesten. Niemands leven.” Het gaf hem rust. “Ik had het geaccepteerd.” 

Pas toen mochten Klasina en de arts weer binnenkomen. 

Beenprothese

Peter revalideerde en ging meteen weer naar de zaak. “Ik werk nu op de heftruck. Dat gaat prima met mijn stalen beenprothese. Al schiet het stompje er weleens uit en dan lig ik op de grond.”

De afleiding was ook meer dan welkom. En er was meer te verwerken. In minder dan twee jaar tijd verloor hij beide ouders, zijn broer, een nog heel jonge schoonzus.

Klasina en hij kregen corona. Peter merkte niet zo veel, maar zijn vrouw moest worden opgenomen. In augustus van dit jaar vloog ook nog eens de keuken in de fik. De brandwonden op Klasina’s arm zijn nog niet genezen.

Geen verwijten

Peter schiet weer vol. “Wat zíj allemaal niet voor me gedaan heeft. Elke ochtend stond ze om vier uur bij de wagen om me uit te zwaaien. Zíj heeft de kinderen opgevoed. Het huis en de financiën bijgehouden. Alles, alles heb ik aan Klasina te danken.”

“Want ik verwijt dus niemand iets hè? Dat werken en die verwaarlozing, ik heb het echt allemaal zélf gedaan.”

Daarom wil hij iedereen waarschuwen, zegt Peter ernstig. “Gá naar een dokter als je wat voelt. Bij mij is de liesader verstopt geraakt. Als ik twee jaar eerder aan de bel had getrokken, was ik gedotterd. Had ik nu mijn been nog gehad.”

NIEUW: ZWAARWERKREGELING

Peter Slabbekoorn hoopt op 31 december 2021 te stoppen met werken. Van pensioenconsulent Richard Dudink wil hij weten of dat haalbaar is. Want niet meer werken betekent: geen salaris. 

Hij krijgt natuurlijk een AOW-uitkering, maar daar moet hij vanaf 1 januari 2022 nog zeventien maanden op wachten. Klasina is pas in 2026 aan de beurt voor haar AOW. 

Hoe overbruggen ze die tijd? Kan zijn pensioen alvast ingaan? 

Richard heeft zijn laptop opengeklapt. Peter en werkgever Simon kijken mee op een tweede scherm. 

Richard: “Je kunt zeker alvast een deel van je pensioen aanvragen. Maar eerst wat anders. Ken je de Zwaarwerkregeling? Die regeling is nieuw. Speciaal voor werknemers zoals jij, die een zwaar beroep hebben. Als je het eigenlijk niet redt – dat laatste stukje van je carrière – kun je stoppen. Met een uitkering van 1.850 euro bruto per maand totdat je AOW krijgt.”

Richard legt de regeling op hoofdlijnen uit. Dat die wordt ingevoerd door de cao-partijen en dus losstaat van het pensioenfonds. Dat de uitvoering in handen is van de Stichting Regeling Vervroegd Uittreden (RVU). En dat je alléén zo’n uitkering krijgt als je aan alle voorwaarden voldoet.

Zo moet je ten minste twintig jaar lang onder een cao in het beroepsgoederenvervoer hebben gewerkt. In een zware functie, óók in het allerlaatste jaar dat je werkt.

Richard: “Maar daar voldoe jij dus helemaal aan. Ruim veertig jaar vrachtwagenchauffeur en nu logistiek medewerker. Ook die functie geldt als zwaar. En het mooie is: de regeling gaat in per 2022 – dus voor jou precies op tijd.”

Richard loodst Peter door de Pensioenplanner op zijn laptop. Gaandeweg ontstaat een plan. Peter vraagt een uitkering aan bij de Stichting Regeling Vervroegd Uittreden. De maandelijkse 1.850 euro bruto vult hij dan wél aan met enkele honderden euro’s vanuit zijn pensioen. 

Met die twee inkomstenbronnen samen kunnen de Slabbekoorns uit de voeten. Tot aan Peters 70^e hebben ze dan gemiddeld zo’n 2.800 euro per maand, daarna een fractie minder. 

Richard: “Dankzij die zwaarwerk-uitkering hoef je dus niet al te zeer in te teren op je pensioen.”

Peter: “Ik ben zo dankbaar. Ik kan in elk geval in januari met Klasina naar Benidorm. Lekker met de scootmobiel over de boulevard!”

Meer weten? Kijk op zwaarwerkregelingvervoer.nl