Coronagevolgen: Kwetsbaar doorwerken

COVID-19 waart een half jaar rond. De maatregelen om het de kop in te drukken, grijpen diep in. Niemand ontkomt aan de gevolgen, al heeft de een er meer last van dan de ander. Internationaal chauffeur Mariska voelt zich extra kwetsbaar vanwege haar stofwisselingsziekte.

Mariska Bergman – 49 jaar – woont in Zwolle – is 25 jaar vrachtwagenchauffeur – rijdt sinds januari 2020 bij Verhoek Europe in Genemuiden

 IK BEN WEL BANG GEWEEST

Bang was ze, toen Nederland in lockdown ging. Mariska Bergman heeft een erfelijke stofwisselingsziekte en heeft autisme. Haar angst om besmet te raken is de eerste weken van de corona-uitbraak groot. “Door die ziekte ben ik extra kwetsbaar. Nog vóór de lockdown liep ik al met handschoentjes aan en met desinfectiemiddel in mijn broekzak. Mijn handen waren helemaal ruw.”

Ritten naar het buitenland

Drie dagen in de week rijdt Mariska op het buitenland. Van maandag tot en met woensdag is zij onderweg voor Verhoek Europe. “Dan rijd ik zover als ik in die drie dagen kan komen. Dat kan tot aan de Poolse grens zijn, of bijvoorbeeld Duitsland in. Soms samen met een collega, die dan op een van onze depots moet werken. Ik kom ook veel in België en dan vooral de Antwerpse haven. De lading bestaat uit tapijt en andere lengtegoederen, zoals zonweringen. Eigenlijk al het schone werk dat er qua lengte binnenin een laadbak past.”

Contract verlengd

Mariska had een contract voor zeven maanden en middenin de coronacrisis was het de vraag of dit wel verlengd zou worden. Dat leverde ook spanning op, herinnert Mariska zich. “Ook bij Verhoek merkte je dat het bepaalde periodes rustiger was dan normaal. Er werd gevraagd aan de medewerkers om vrijwillig vrije dagen op te nemen. Niemand wist hoe het verder zou gaan.” Maar bij Verhoek Europe zijn ze zeer tevreden over Mariska, dus inmiddels heeft zij een jaarcontract op zak.

Grenzen dichtgooien

De onzekerheid tijdens de begindagen van de coronacrisis voelt Mariska extra. “Door mijn autisme werkt dat net iets extremer. Een paar Poolse collega’s moesten in quarantaine tijdens hun pauzeweek in eigen land. Dan ga ik direct malen. Kom ik nog wel thuis als ze de grenzen dichtgooien? Mijn geest is erg creatief en dan haal ik er van alles bij. En dan wordt het een chaos in mijn hoofd.”

Geen oppas

Mariska heeft twee dochters. De oudste, Gweneira, studeert in Delft. De jongste, Jolene van acht, woont nog thuis. Dus er breekt lichte paniek uit als haar vriend haar tijdens een rit belt met de mededeling dat haar schoonmoeder niet op hun dochter kan passen. Gevolg van de coronamaatregelen. Mariska neemt een week vrij. “Ik had tijd nodig om thuis alles op de rails te krijgen. Anders kan ik mijn werk niet doen. Ik heb een latrelatie met de vader van mijn jongste dochter. Hij is ook chauffeur en doet distributie voor Albert Heijn. De dinsdag is altijd zijn ‘papa-dag’. Op een gegeven moment ging iedereen hamsteren en werd het zo druk dat hij ook ineens ’s nachts ingepland werd. Uiteindelijk is het me gelukkig gelukt om een gastouder voor de nacht te vinden.”

Wel/geen mondkapje

Na die week thuis gaat Mariska weer aan het werk. In Duitsland worden er dan nog geen maatregelen genomen tegen het virus. “Ik werd vreemd aangekeken als ik met een boog om mensen heen liep. Bij het laden en lossen droeg ik handschoenen en een mondkapje. Dat vonden die Duitsers toen maar raar.” Intussen heeft elk land zijn eigen regels. In Duitsland verschilt het zelfs per regio. “In de ene streek is een mondkapje verplicht, in de andere niet. En bij sommige bedrijven moest je er van de ene op de andere dag eentje op.” Tegenwoordig krijgt ze bij vertrek naast de vrachtbrieven ook goede mondkapjes mee.

Eigen potje koken

Vanwege haar stofwisselingsziekte bereidt Mariska onderweg haar eigen eten. “Net zoals mijn Poolse collega’s kook ik buiten op een gasstelletje mijn maaltijd. Dus dat de wegrestaurants gesloten waren, was voor mij niet zo’n probleem. Ik heb mijn eigen koelkast, die altijd meegaat.” Zij moet die dan wel elke keer ‘overhuizen’, want een eigen wagen heeft ze niet. “Bij Post NL, waar ik 24 jaar gewerkt heb, was ik ook springer. Ik vind het wel prettig om elke keer in een andere auto te rijden. Elke wagen is weer anders. Dat houdt het werk uitdagend.”

Gesloten toiletten

Wat wel een probleem was: de toiletten. “Sowieso is het voor vrouwelijke chauffeurs lastig om toiletvoorzieningen te vinden in Duitsland. Vaak zijn op parkeerplaatsen de vrouwentoiletten ‘s nachts gesloten. Zo willen ze voorkomen dat mannen er gebruik van maken. Maar nu waren ook de toiletten bij tankstations dicht en bij bedrijven mochten we ook niet. Ik liet me zoveel mogelijk naar onze depots plannen, zodat ik daar naar de wc kon.”

Weer met bijrijder

Nu de coronamaatregelen overal versoepeld zijn, kan Mariska ook weer af en toe met een bijrijder op pad. “Ik heb regelmatig een rit naar Berlijn en dan gaat er af en toe een collega mee. Dat mocht een tijdlang niet. Sinds kort kan het weer bij lange ritten. Mits je allebei gezond bent en het ook allebei ok vindt.”

Hoe zit het?

Hoe zit het met werken onder coronamaatregelen? Hier vind je antwoord op veel vragen: stl.nl/corona

Fotografie: Marco Hofsté