Alleen de verpakking is anders

In TON 58 geeft Arnold/Monique van de Graaf uit Drouwenermond openhartig antwoord op vragen over hoe het is om in ‘het verkeerde lichaam’ te leven. Ze is dan net gestart met een behandeling om van man vrouw te worden. Zeven jaar later is ze volledig Monique. 

Toen TON je destijds sprak, begon je met een hormoonbehandeling en testosteronpillen. Na achttien maanden zou je samen met het transgenderteam in UMC Groningen beslissen over je operaties. Hoe ging het verder?

“Ik had toen een relatie met een gescheiden vrouw. Zij vond het geen probleem dat ik een transgender vrouw ben. Maar toen de hormoonmedicatie zijn werk ging doen, veranderde dat. We waren een romantisch weekendje naar Valkenburg en lagen samen in bed. Er gebeurde niets onder de lakens. We hebben samen gehuild. De volgende ochtend heb ik alle pillen en hormoonpleisters in de prullenbak gegooid.”

Waarom deed je dat? Je diepste verlangen was toch om echt een vrouw te worden?

“Ik koos voor mijn vriendin, want ik wilde verder met haar. En daar hoort ook een seksuele relatie bij. Ondanks dat diepe gevoel binnenin mij, koos ik dus toch weer voor een ander. We hebben tot juli 2016 een stoplichtrelatie gehad. In juli heb ik haar geholpen met verhuizen. Na afloop zaten we te BBQ’en. Opeens pakte ze mijn telefoon en begon door mijn berichten te scrollen. Ze vond een verhaal van een transgender-dominee. ‘Met die ben je vast vreemdgegaan’, zei ze. Ik was haar wantrouwen helemaal zat en ben opgestapt. Begin 2017 heb ik het transgenderteam in Groningen gebeld. ‘We wisten wel dat je weer terug zou komen’, was hun reactie.”

Kon je direct weer in het programma stappen? 

“Nee, zo werkt dat niet. Ik moest weer het hele traject in. Een jaar lang elke maand op gesprek bij het hoofd psychiatrie voor ik weer in transitie mocht.”

Dan is het 2018. Je begint weer van vooraf aan met hormoonpleisters en testosteronpillen. Hoe was dat?

“Ik wist wat ik kon verwachten. Weer achttien maanden aan de pillen en pleisters en de hele medische molen in. In mei 2019 kreeg ik een telefoontje: ‘Je wordt in augustus geopereerd, maar dan moet je wel eerst afvallen.’ Ik woog toen 117 kilo en dat moest naar onder de 100. Ik belde mijn oude sportleraar om hulp. Elk vrij uurtje benutte ik in die tien weken om af te vallen. Toen ik samen met mijn moeder en dochters bij de intake voor de operatie kwam, moest ik op de weegschaal. Spannend moment. Ik woog 99,8 kilo en mijn BMI was 28,7. Alles precies binnen de randjes, maar ik had het gehaald.”

Monique van de Graaf (56) is chauffeur speciaal transport bij Combex in Emmer-Compascuum.

En dan is het zover. Het moment waarop je definitief van geslacht verandert. Heb je nog getwijfeld?

“Op de avond voor de operatie kwam de chirurg aan mijn bed. Hij ging mijn borsten tekenen. ‘Je kunt nu nog terug’, zei hij. Ik heb geen moment getwijfeld. De volgende ochtend werd ik om zeven uur opgehaald voor de operatie. In de operatiekamer waren veel mensen, want het gebeurt niet vaak dat ze in één operatie borsten en een vagina maken. Ik wilde alles in één keer, zodat ik dan niet te lang voor mijn werkgever Combex uit de running zou zijn. De operatie duurde tien uur. Het eerste wat ik deed toen ik wakker werd, was onder de lakens kijken. Alles zat in het verband, maar ik voelde: hij zit er echt niet meer. Dat was vreemd, maar na al die jaren had ik eindelijk het lichaam dat bij mij past.”

Hoe ging het na je operatie? 

“Je moet herstellen. Vooral mijn borsten deden pijn. Toen ik thuiskwam, heeft mijn moedertje mij verzorgd. Ze heeft mij in mijn blootje gezien, zoals ik ben. Ze was trots op mij. Afgelopen november is ze in haar slaap overleden. Dat hakte erin. Mijn twee dochters en schoonzoons zijn blij voor mij. ‘We hebben niets aan je als je niet gelukkig bent’, zeggen ze.” 

Je bent sinds augustus 2019 echt een vrouw. Geen spijt?

“Ik heb nu het lichaam waar ik al vijftig jaar naar verlangde. Ik ben van top tot teen vrouw.”

En hoe gaat het nu op je werk?

“Bij Combex wisten ze al sinds 2012 dat ik bezig was met de transitie. Ze hebben mij altijd gesteund. Ik voel en weet dat mensen altijd naar mij kijken. Dat is zoals het is. Het enige nadeel is, dat als ze nu op een werkplek klagen over een vrouwelijke chauffeur, dan weet het bedrijf dat ik het ben. Ik ben nog steeds dezelfde mafkees als vroeger, alleen de verpakking is nu anders.”