Alle stappen tellen: Wandelclub

Wandelclub

Al zestien jaar wandelen ze iedere week: zes oud-collega’s van Schotpoort uit Eerbeek. Elf jaar geleden werden de mannen geportretteerd voor TON 38. Hoe gaat het nu met ze?

Maandagmiddag. In de Achterhoek trekken zes zeventigplussers de natuur in. Het zijn Jan Put (76), Willem Nieuwenhuis (86), Harry Kok (77), Rien van Zeist (76), Willem Zweers (79) en Ginus Strijk (81). De wandeling begint bij het Callunaplein in Dieren. “We stoppen bij de picknickbanken en de veerpont. Van daaruit gaan we verder het bos in.” Wekelijks wandelen ze zo’n zes kilometer. Veel voorbijgangers herkennen de mannen, ook al weten ze niet dat ze ooit allemaal bij hetzelfde transportbedrijf werkten: Schotpoort uit Eerbeek.

10 tot 13 kilometer

Zo’n zeventien jaar geleden ging Jan, als laatste van de zes, met de VUT (een regeling die vervroegd uittreden mogelijk maakte). Jan: “Ik was de laatste die daar nog gebruik van kon maken.” Een jaar later begonnen ze met hun wekelijkse wandeling.

Jan en Ginus kwamen erachter dat ze allebei veel wandelden. “Waarom dan niet samen, dachten we.” Op een seniorendag van hun oude werkgever maakten ze meer ex-collega’s enthousiast. Zo werd de loopgroep gevormd. “In het begin wandelden we hele einden. Wel 10 tot 13 kilometer. Naar de Posbank bijvoorbeeld, een heuvel bij Rheden. Heuvel op en af. Dat doen we nu niet meer. We worden wat ouder. Als we een bankje zien, gaan we gauw even rusten.”

Bij Breudje

De oudste van het stel loopt nog soepel rond met zijn twee kunstknieën. “Willem had altijd al haast,” zeggen zijn kameraden in koor. “En als iemand wil stoppen of terugkeren, doen we dat met z’n allen. Dan gaan we gewoon wat eerder koffiedrinken bij Breudje. Dat hoort er sowieso standaard bij.” Tien jaar geleden lieten ze zich niet tegenhouden door een buitje. Tegenwoordig is dat anders. Ze hebben de wekelijkse wandeling dit jaar al vier keer afgezegd omdat het te hard regende. “Ja, dan blijven we nu toch echt liever binnen.”

Wandelpauze door corona

Tijdens corona is het wandelen gestopt. “Met zijn zessen wandelen lukte niet, we konden niet genoeg afstand houden. Wel hielden we contact met elkaar via WhatsApp. En ik ging wat vaker met mijn vrouw wandelen,” vertelt Jan. Tot de lockdowns spraken de wandelaars eens per jaar af met hun vrouw erbij, vlak voor Kerst. “Dan gingen we gezellig samen naar een pannenkoekenhuis. Wie weet doen we dat dit jaar weer.”

Herinneringen ophalen

De mannen kletsen gezellig bij. “Er wordt veel geouwehoerd hoor. En politiek en sport zijn gevoelige onderwerpen.” “Laten we maar zwijgen over voetbal hè?” “Ach, ik ben toch niet voor Ajax,” kaatst Willem de bal terug. Ook halen ze herinneringen op aan hun jaren in de transport. “Dan zien we een vrachtwagen langsrijden en dan komen er hele verhalen van vroeger. Prachtig. In de interactie met elkaar is niets veranderd.”

Mee op de vrachtwagen

Alle mannen hebben dertig tot veertig jaar bij Schotpoort gewerkt. “Een hecht familiebedrijf,” vertelt Jan. “Mensen bleven er lang.” Op 59-jarige leeftijd gingen de oud-collega’s elk met de VUT. De een vond het wat makkelijker om thuis te blijven dan de ander. Maar ze vonden nieuwe manieren om hun dagen te vullen. Met wandelen en fietsen bijvoorbeeld. Ook andere werkzaamheden hebben ze opgepakt. Zo rijdt Harrie op de buurtbus.

Rien handelt in aanhangwagens. Jan werkt mee aan de nieuwsbrief voor de volksdansvereniging waar zijn vrouw bij zit. En Willem Nieuwenhuis ging laatst nog mee op pad met zijn zoon. “Die rijdt ook met de vrachtwagen. We waren al om half zeven ’s ochtends in Amsterdam. Ik vond het heerlijk.”

We zullen doorgaan

Hoe lang gaat de wandelclub nog door? Die vraag blijkt overbodig. “Zolang onze gezondheid het toelaat en we het gezellig hebben met elkaar. Na zestien jaar geven we dit niet zomaar op.”

Lees het artikel uit TON 38 hier