Wim zet zich in voor een ander

Geduld, respect en vertrouwen

Veel mensen zetten zich in voor hun medemens. En combineren dat met hun baan. Soms is dat passen en meten, maar het geeft veel voldoening. Vraag maar aan Wim van Noort (50) uit Numansdorp. Wim (21 jaar vrachtwagenchauffeur, sinds anderhalf jaar bij Simon Loos) is vrijwilliger bij de Boldermanege in Sliedrecht. Hij begeleidt mensen met een beperking. 

 Bijna elke zaterdag vind je Wim op de Boldermanege in Sliedrecht. Hij is er al veertien jaar vrijwilliger en nog lang niet van plan te stoppen. Op het terras voor de manege doet Wim uit de doeken hoe dat zo gekomen is. De manege staat op het terrein van de Stichting ASVZ, een instelling voor mensen met een beperking. “Mijn schoonzusje Saskia heeft hier dertig jaar gewoond. Al die tijd zorgden mijn vrouw Carla en ik voor haar. Saskia was dol op paarden en op paardrijden. Op haar derde kreeg ze een pony. Samen met Carla heeft ze jaren paardgereden bij een reguliere manege. Dat vond ze geweldig.”

Vrijwilligers
Zeventien jaar geleden wordt de Boldermanege geopend. Saskia rijdt vanaf dat moment bij de manege op het terrein van de instelling. Wim en Carla zijn er altijd bij. “Ik ben toen meteen vrijwilliger geworden. De Boldermanege kan niet zonder vrijwilligers, want elke ruiter heeft één en soms wel twee of drie begeleiders nodig. Er zijn nu tachtig vrijwilligers, maar we hebben er nog veel meer nodig.”
In 2007 krijgt Saskia een beroerte en raakt ze halfzijdig verlamd. “De mensen van de manege hebben er toen voor gezorgd dat ze toch weer in het zadel kwam. Daar ben ik ze heel dankbaar voor. Paardrijden was haar lust en haar leven. Vijf jaar geleden is ze overleden. Elke keer als ik hier kom, denk ik aan Saskia. Het is zo mooi om te zien hoe haar medebewoners genieten.”

Dankbaar
Op zaterdag heeft Wim een vaste ploeg ruiters die hij onder professioneel toezicht van de ‘lesjuf’ en samen met zijn collega-vrijwilligers begeleidt. “Het is heel dankbaar werk. Ik haal er erg veel voldoening en energie uit. Voor de ruiters is dit het uitje waar ze de hele week naar uitkijken.”
Wim helpt de ‘staljuf’ met het opzadelen van de paarden. “We hebben speciale teugels, een hoge opstap om op het paard te komen en een tillift voor mensen met een lichamelijke beperking.” De lessen duren drie kwartier en zijn er in drie soorten. “Een staples, waarbij we proefjes rijden in de bak of buiten op het terrein. Een drafles voor gevorderden. Ik doe aan hardlopen, dus ik draaf dan mee naast het paard. Het is fantastisch om dan de ruiters te zien. Zijn ze helemaal door het dolle en willen harder en harder. En dan is er ook nog een groep die zo goed is, dat ze in galop kunnen.”

Cursussen
Vrijwilligerswerk op een manege voor mensen met een beperking is volgens Wim niet moeilijk. “Je moet natuurlijk niet bang zijn van paarden. Die zijn zelf overigens ‘schrikproef’, daar worden ze op geselecteerd. Verder krijgt iedere vrijwilliger heel goede begeleiding van de vaste krachten. En er zijn verschillende cursussen die je kunt volgen. Het allerbelangrijkste is: je moet van mensen houden. Het is net als op de weg, in het verkeer: met geduld, respect en vertrouwen kom je heel ver.”
Wim kan zijn vrijwilligerswerk goed combineren met zijn werk als vrachtwagenchauffeur. Hij is sinds anderhalf jaar in dienst bij Simon Loos. “In 2016 heb ik een burn-out gehad en daar ben ik nog steeds van aan het revalideren. Bij Simon Loos hebben ze oog voor hun mensen. Ik werk tussen de 40 en 45 uur per week en zaterdag ben ik vrij, zodat ik op de manege kan zijn.”

Amazone
Tamara is een van de vaste ruiters op de Boldermanege. De veertigjarige amazone rijdt al zestien jaar paard. “Altijd op Gerrit, dat is mijn lievelingspaard. Toen ik voor het eerst een paard zag, wilde ik erop. Maar ik was bang. De begeleiders hebben me goed geholpen en nu heb ik geen angst meer. Vroeger durfde ik zelfs in galop. Maar ik ben een keer uit het zadel geworpen en nu ga ik alleen nog maar in draf.”

Fotografie: Marco Hofsté