Victor krijgt steun van ex-werkgever

Victor Swaanen kreeg buikpijn en dacht dat het door stress kwam. Hij was van werkgever gewisseld, reed op een andere wagen, dacht te moeten wennen aan de stoel van die nieuwe DAF. Op 15 januari van dit jaar liet hij een MRI-scan maken. De diagnose: alvleesklierkanker.

“Ik zeur niet. Je hoort mij nooit klagen”, vertelt Victor monter, “Maar ik adviseer iedereen tegenwoordig: ga naar de dokter als je met buikpijn net onder je ribben zit.”
Bijna een jaar liep Victor met zo’n pijn rond. Net in de periode dat hij en zijn vrouw Elly overstapten naar een ander bedrijf.

Samen

Sinds 2003 reden ze samen op Italië, voor BAS uit Etten-Leur. Elly wilde al van jongs af aan op de vrachtwagen, “Maar het mocht niet van mijn moeder”, vertelt ze. “Mijn vader was chauffeur, mijn broers zijn het, maar ik was de oudste thuis en moest meehelpen in het huishouden.” Haar wens ging toch nog in vervulling, op haar drieënveertigste. Toen de kinderen uit huis waren, reed ze wel eens mee met Victor. Maar van alleen spanbanden spannen werd ze niet gelukkig. Hij stelde dan maar voor dat Elly haar rijbewijzen ging halen. “Jij bent gek, dacht ik. Maar twee weken later zat ik in de schoolbanken”, lacht ze.

Samen op reis voor Bas.

Samen op reis voor Bas.

Formidabel

Dat was het begin van een bijzondere samenwerking. “Het ging gewoon formidabel”, herinnert Victor zich. In het begin hadden ze wat problemen: “Het is mijn huis, je hebt alles op een plek liggen. En dan komt het vrouwke en die verplaatst van alles.” Maar na twee maanden waren ze aan elkaar gewend. Zijn baas Ger Bas wist het zo net nog niet, maar diens vrouw Janet zag er de voordelen wel van in. Zo kon een wagen sneller op en neer, omdat er geen rusttijden waren.
“Nou, ze is bekant een uil, hoe ze ‘s nachts rijdt, die blijft gewoon gaan.”

Victor Swaanen.

Victor Swaanen.

Reorganisatie

In 2013 heeft BAS flink gereorganiseerd en vanwege de dalende transportprijzen konden Elly en Victor niet meer samen rijden. Ja minder uren en misschien wat binnenlandse ritten. Maar daar bedankten ze voor. Het concept van samen rijden, zoals zij dat deden, werd te duur.

Spanning

Toen het vertrek bij BAS naderde kwam de buikpijn bij Victor: “Als je zo lang bij een baas werkt en je moet vertrekken, dat levert spanning op.” Maar na een half jaar was die pijn nog niet verdwenen. De spanning overigens ook niet. Nieuwe werkgever, nieuwe wagen. Het was allemaal wennen. Toch maar naar de dokter dan. “Die had me nog nooit gezien, hoor. Ik heb nooit iets!”, aldus Victor. “De dokter kon niets vinden, ik moest over twee weken maar terugkomen. Maar je weet hoe dat gaat: het was zo weer drie maanden verder.”

Tumor

Toen bleek het meer te zijn dan buikpijn. Kanker aan de alvleesklier. Een zeven centimeter grote tumor. Juist op een plek waar opereren zo goed als onmogelijk was. Op aanraden van Elly belde Victor zijn oude baas Ger Bas op, zodat die het niet via via zou horen. Ze hadden er tenslotte jaren gewerkt. We gaan ervoor, had Ger meteen gezegd. Een second opinion in België. Daar bleek natuurlijk hetzelfde uit. “Maar hij belt, hij mailt, hij appt, meestal dagelijks”, vertelt Elly. “En welke baas van zo’n druk bedrijf onthoudt dat een oud-werknemer aan zijn eerste chemotherapie begint?”

Keihard

En dat wil Victor maar eens gezegd hebben. “Je hoort zoveel negatieve verhalen over werkgevers. Maar Ger is een man die zegt waar het op staat. Werken is werken, nee kent hij niet.” Dat vindt Victor ook logisch. Keihard kon hij ook zijn. “Van de jonge chauffeurs accepteerde hij fouten. Maar van de oudere garde niet. Die doen het werk al zo lang. Hij heeft ons zeker vaak uitgevloekt. Het is een zakelijke man maar sociaal. Als er wat met je gezin is of met jou persoonlijk, dan zet hij alles op alles om die problemen op te lossen.”

Ger, Janet en Lorenzo Bas.

Ger, Janet en Lorenzo Bas.

Perfectionist

Zijn oud-werkgever is een perfectionist, vervolgt Victor. “Van tevoren loste hij de problemen al op die zich voor konden doen. Dus als wij bij de douane aankwamen, zorgde hij dat er al kopieën en faxen bij de douaniers lagen. Zo wisten die dan dat wij eraan kwamen met een bepaalde lading. In 1990 was ik in Italië onderweg. Ger liet me terug naar Nederland vliegen. Er was iets met mijn vader. Hij haalde me persoonlijk op in Brussel en bracht me naar huis. Mijn vader was ‘s ochtends al gestorven. Hij had dat stilgehouden, want hij wist niet wat ik zou doen als ik dat in Milaan al had geweten. Dat had hij goed ingeschat.”

Bijspringen

Victor weet niet waarom hij speciaal is voor zijn oud-werkgever. “Ger heeft dat met alle oude chauffeurs. Geld interesseert hem dan niet. Hij springt voor zijn werknemers in de bres, bijvoorbeeld als ze onheus worden bejegend bij andere bedrijven. Hij neemt geen blad voor de mond. Maar hij zorgt ook goed voor ze. Goed salaris, een feestje op zijn tijd”, vertelt Victor. En nu dus ook bij zijn behandeling, zowel emotioneel als financieel.


Victor Swaanen is op 3 augustus 2016 overleden. TON wenst Elly en kinderen veel sterkte met dit verlies.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *