Stilte

Het is stil onderweg.
Dan zegt u: Stil? Het is juist erg druk onderweg, ik heb de radio aan, niks stil.
Stilte komt in veel nuances.
We staan bijvoorbeeld vaak stil. Vorige week nog, op de Duitse A3, tweeënhalf uur stilgestaan, ‘s avonds om negen uur.
Dan valt de enorme stilte op, de stilte die uit de 27mc bak komt.
Ik weet zeker dat ik met meer landgenoten in die monsterfile van 19 kilometer stond.
Op de radio hoorde ik dat een vrachtwagen met pech stond in de Baustelle.
Die Baustelle was ook een kilometer of 10 lang, personenwagens konden erlangs, trucks niet.
Ik hoorde een man vragen op de bak of iemand wist wat er loos was. Ik pakte de microfoon en zei dat ik het ook niet wist. De ander zei terug dat hij blij was dat ik antwoordde, de meesten houden hun mond dicht.
Een microfoon mag je vasthouden tijdens het rijden, een telefoon niet. Toch zie ik velen wel met een telefoon in de hand, maar het bakkie staat uit. Deze twintig seconden van conversatie via de ether, waren de enige deze reis.
Een reis die mij helemaal naar Bari in Zuid-Italië voerde. Ook daar is het stil, bijna geen Nederlanders die zo ver nog komen.
Deze column schrijf ik in Rimini, bij Al Gufo. Voor de Italië-rijders een bekende plek, vlakbij het strand. Ideaal om je 24 uur of zondag door te brengen.
Maar ook hier sta ik helemaal alleen. Ik heb vanmorgen dan ook maar in m’n eentje een fikse strandwandeling gemaakt. Een wandeling waarvan mijn ogen en nek vermoeider werden dan mijn benen.
Het is stil in mij.
Maar niet in mijn hoofd; in mijn hoofd is het rumoerig.
En deze column werd eruit geboren.