Opnieuw naar Nieuw-Zeeland

Ze vertrok naar Nieuw-Zeeland, kwam terug naar Nederland, maar woont sinds kort weer ‘down under’. Of ze daar haar vrachtwagenloopbaan voortzet, is nog even de vraag. Een ongeluk, vlak voordat ze remigreerde, zit nog te vers in haar geheugen. Maar verder voelt het voor Anneke de Winter (52) als thuiskomen, in het verre Auckland.

Anneke heeft geen doorsnee-leven en geen doorsnee-loopbaan. Geboren en getogen in Sassenheim, huishoudschool, een mode-opleiding in Leiden, een eerste baan bij een logistiek bedrijf. En dan, op haar twintigste, naar Nieuw-Zeeland, haar vriend achterna. Die vond er een baan en kreeg een verblijfsvergunning. Anneke had een visitors permit voor een half jaar, die nog eens zes maanden werd verlengd, maar toen moest ze terug naar Sassenheim.

Hart gestolen

Dat was in juni 1985. Nieuw-Zeeland had haar hart gestolen en haar vriend zat nog ginds. Dus zij trouwden en Anneke maakte weer de grote overtocht. Zij en haar man gingen ‘als een dolle’ aan het werk, want ze wilden een huis kopen. Dat lukte, een mooie woning in Hamilton, met een groot stuk land waarop ze droogbloemen teelden. Er kwamen drie kinderen. Anneke bleef thuis om voor de kleintjes te zorgen. Na een paar jaar verhuisden ze naar een plaatsje ten zuiden van Auckland.

Heftige heimwee

En toen ging het mis. Anneke kreeg last van heftige heimwee. Ze raakte in een depressie. “Wat jij moet doen, is naar Holland gaan”, zeiden de artsen. Na lang wikken en wegen nam Anneke de moeilijke beslissing te scheiden en haar kinderen van acht, tien en dertien bij hun vader achter te laten. Maar het moest, anders zou ze er zelf aan onderdoor gaan.

Groot rijbewijs

Terug in Nederland vond ze een baan in het magazijn van kledingproducent Scava. Ze kreeg een nieuwe vriend, een vrachtwagenchauffeur, en verhuisde van Sassenheim naar Oldenzaal. Daar werkte ze een tijdje voor een uitzendbureau, in allerlei baantjes. Af en toe reed ze met haar vriend mee. Dan dacht ze: Wat jij kunt, kan ik ook. Via VTL haalde ze haar groot rijbewijs en via het uitzendbureau vond ze werk bij TNT Fashion. Daar kwam ze in 2006 in vaste dienst en ze vroeg meteen of ze haar E-rijbewijs mocht gaan halen. Dat bleek mogelijk en ze stapte over van de winkeldistributie naar distributie met opleggers.

Engels op peil

Een paar jaar reed ze vooral op Oost-Duitsland, daarna tot haar grote genoegen op Engeland. Zo kon ze haar Engels op peil houden, want haar kinderen spraken inmiddels bijna geen Nederlands meer. Elk jaar zagen ze elkaar, ofwel omdat Anneke naar Nieuw-Zeeland op vakantie ging, ofwel omdat de kids deze kant uitkwamen.

Ontslagen

Intussen was TNT Fashion overgenomen door Bleckmann. In 2015 bleek het steeds slechter te gaan. Begin juli vervielen de ritten op Engeland. Dit komt niet goed, zo dachten Anneke en haar collega’s, en ze vonden dat ze aan het lijntje werden gehouden. Op 9 november kreeg Anneke een brief met de dag en tijd waarop zij zich moest melden in Oldenzaal. Ze woonde op dat moment in Medemblik, bij haar nieuwe partner Jelle, en reed anderhalf uur om in vijf minuten te horen te krijgen dat ze werd ontslagen.

Vangnet

Teleurgesteld en woedend was ze. Ze voelde zich aan de kant gezet en niet serieus genomen. Voor een aantal medewerkers van Bleckmann was er een ‘vangnet’, een project van het Sectorinstituut Transport en Logistiek waarbij werknemers van een failliet bedrijf begeleid zouden worden naar een nieuwe baan. Anneke kwam ook in aanmerking. Op de informatiebijeenkomst in Hengelo was het eerste wat manager Peter Smit van het MobiliteitsCentrum van het sectorinstituut zei: “Hoe gaat het met jullie?” Zoiets had al die tijd dat het slecht ging bij Bleckmann niemand gevraagd. Anneke herinnert zich hoe de helft van de mensen in de zaal de ogen niet droog kon houden.

Terug

In afwachting van werk haalde ze haar ADR. Eind april van dit jaar vond ze een baan bij Transinfo Expeditie in Enschede. Maar toen wist zij al dat ze terug naar Nieuw-Zeeland zou gaan. Want dat land bleef aan haar trekken. Rond de jaarwisseling was ze er met Jelle geweest. Ook hij vond het er prachtig. Als liftservicespecialist bij OTIS ging hij op zoek naar werk en via LinkedIn had hij snel een contact en bijna even snel een baan. Begin juni kreeg hij een visum en verhuisden ze naar Auckland.

Ongeluk

Eind goed, al goed? Niet helemaal, want Anneke zou in Nieuw-Zeeland moeiteloos werk op de vrachtwagen kunnen vinden. Maar ze wil even niet. Drie weken vóór haar vertrek had ze namelijk een ongeluk, in Engeland, op de M1 ter hoogte van Nottingham. Een personenauto kwam dwars op haar wagen. Eerst had ze niks door. Ze hoorde wel een knal, maar dacht dat het een klapband was. Tot ze wat naar voren ging zitten en opeens de auto op haar grill zag. Anneke schrok verschrikkelijk. Het leek heel erg, maar het viel mee. Gelukkig bleef het bij blikschade.

Links rijden

Maar Anneke was helemaal overstuur. Ze dacht: Ik rijd nooit meer. Dat speelt haar nog steeds parten. Net als in Engeland wordt in Nieuw-Zeeland links gereden. Met de personenauto went dat wel, maar in de vrachtwagen is het toch een ander verhaal. Je bent geneigd de kant in te rijden en als je dan zestien meter lang bent … Misschien dat ze een baan op een bakwagen zoekt.

Thuiskomen

Op dit moment werkt Anneke drie dagen per week in een magazijn van Specsavers. Niet zo groot, met een man of acht. Voor het eerst in vijftien jaar zit ze tussen vier muren. Dat valt niet mee, ze is toch wel echt iemand die eropuit wil. Maar verder voelt het als thuiskomen. Ze rijdt ‘blind’ naar het centrum van Auckland, weet precies waar ze wezen moet. Ze heeft hier ook zo lang gewoond. En voor haar volwassen kinderen is het ook tof dat ze nu gewoon bij hun moeder kunnen binnenwaaien.
Anneke komt niet meer terug.

Banen genoeg

De marktplaats.nl van Nieuw-Zeeland is trademe.co.nz.Op die website vond Anneke haar woning en ze kijkt er ook regelmatig naar banen voor truckers. Die zijn er genoeg. Emigreren naar Nieuw-Zeeland is overigens niet makkelijk. Anneke heeft, omdat ze er zo lang woonde, een permanent resident visum; Jelle heeft een partnervisum.