Een heerlijk avondje

Het is inmiddels een uur of elf. Ik sta hier op een doodlopende weg op een industrieterreintje in Ridderkerk. Ik kom net terug gewandeld van een avondje gezelligheid bij mijn neef en zijn vrouw, die hier vlakbij wonen. Lekker bijgekletst met een hapje en een drankje. Ik open de cabine. Er komt zo’n warme lucht naar buiten, dat ik besef: daar kan nog even niet geslapen worden. Ik zet alles open, zodat het voor zover mogelijk kan afkoelen. En ga daarna heerlijk op mijn meegenomen klapstoeltje voor de auto zitten.

Als ik daar een poosje zit te genieten, zie ik een paar konijnen. Ze springen over en weer; van de berm op de weg en weer terug in het droge gras. Eentje waagt zich wat verder de weg op, maar kiest ineens het hazenpad. Alles schiet weer de berm in. De oorzaak blijken twee katten, die mauwend achter elkaar aanzitten.

Vanaf een lagergelegen parallelweg zie ik een scootmobiel mijn kant op komen, met Fien. Niet dat ik ze ken of zo. Maar de vrouw op de mobiel schreeuwt Fien, een klein mormelig hondje, zo veel commando’s toe, dat zelfs een soldaat zou beginnen te huilen. Een voorbijgaande hardloper kijkt nog even hoofdschuddend achterom, knikt daarna groetend naar mij. “U heeft het goed voor elkaar”, meld hij mij. “U hoort mij ook niet klagen”, antwoord ik en hij rent door. Inderdaad. Ik zit hier prinsheerlijk op mijn klapstoeltje het hele tafereel gade te slaan. Met een koude cola light in de hand en een pak biscuitjes naast mij. Vakantiegevoel, als je het mij vraagt. Eerst die gezelligheid en daarna dit schouwspel.

Ik pak een pen en papier en schrijf alles op. Terwijl ik dat doe, zorgen krekels voor muzikale begeleiding. En als ik een uurtje later voel aan de lege verpakking dat zojuist mijn laatste biscuitje is verorberd, besluit ik horizontaal te gaan. Ik laat de ramen halfopen – dat kan vast in het pittoreske Ridderkerk – en val heerlijk in slaap.

Erik Pathuis (37) uit Winschoten is sinds 2001 vrachtwagenchauffeur en werkt bij Gebr. De Boer Transport in Oude Pekela.